Polskie znaki

Powrót

pamię­ci Jerze­go Ficow­skie­go

Dla­cze­go te cia­ła nie wycho­dzą z rowów?
Dla­cze­go nie idą w proch swąd dla­cze­go wiatr
nie roz­wie­wa ich? Cze­mu histo­ria bro­ni się tak dłu­go
ocza­mi zęba­mi? Jesz­cze stoi w tle „zbi­ty tłum niko­go”.
Jesz­cze jest choć coraz dal­szy coraz mniej
wyraź­ny. Coraz mniej mówi kasz­le.

Dżdżownica

Ja jestem tutaj. Jeże­li chcesz oglą­dać
zło­co­ne dino­zau­ry anty­ki z grec­kiej dru­ży­ny
świę­tych na włócz­niach kró­lo­we jed­ne­go popę­du
zaostrzo­nych rewo­lu­cjo­ni­stów i ich otę­pia­łe ofia­ry
przy­kła­dy z węgla wosku szorst­kie mode­le wie­dzy
musisz pójść na pię­tro. Tu
jestem ja.

Poeta

Poeta musi patrzeć. Poeta przy­glą­da się
wpa­tru­je nawet gdy odwra­ca wzrok
jest poetą. Poeta nie może
zamknąć oczu. Wewnątrz
ma dru­gie oczy ale
czy one wystar­czą? Nie, nie wystar­czą.
Prze­kleń­stwo poezji z tym wpa­try­wa­niem się
wypa­try­wa­niem. Poeta gdy inni śpią
nie śpi. Czu­wa. Nad wiel­kim okiem
któ­re nie nale­ży do nie­go.

Elel wraca z Paryża

Pod koniec czu­ję już chłód tego mia­sta. J. mówi: „Nie żegna­my się, nie żegna­my się”.
Roz­pacz bywa cie­pła: kubek mle­ka któ­ry ktoś wle­wa ci do zmar­twia­łych ust.
Patrzę przez słoń­ce w poko­ju. Jesz­cze raz patrzę: cze­go zapo­mnia­łem.
Wszyst­ko przy­śpie­szy­ło a potem nagle sta­nę­ło. To ja sta­ną­łem.
Sto­ję w tej podró­ży. I żegnam tych z któ­ry­mi mi się poszczę­ści­ło.
„Nie żegna­my się, nie żegna­my się”, mówi J. Doty­kam nie­śmia­ło ręki A.
„I to poże­gna­nie jest może naj­bo­le­śniej­sze, gorz­kie, wyjąt­ko­wo przy­tom­ne”.

Dwa ruchy

Kie­dy patrzę na morze
ono cofa się wra­ca cofa
powta­rza nie­skoń­cze­nie te dwa ruchy.

Kie­dy nie patrzę na morze
ono cofa się wra­ca cofa
powta­rza nie­skoń­cze­nie te dwa ruchy.

Kolumny

W pod­wod­nych lasach wśród ryb i gałę­zi
wśród zbu­twia­łych sie­ci pod cię­ża­rem liści
w wodzie ciem­no­zie­lo­nej prze­cho­dzą­cej w brąz czerń
a potem już w nic. W niczym nie­po­ru­szo­nym
w jego twar­dej i trwa­łej pod­sta­wie
spo­czy­wa to co dźwi­ga nasz głos wyso­ko:
mię­dzy nie­ba pta­ki nakrę­ca­ją­ce śpiew mię­dzy
prze­zro­czy­ste kolum­ny świą­ty­ni śla­du.