Druga osoba

hipokamp

O.

czasem jakbyśmy rozmawiały przez sen siostro
o tym że robi się to stycznie z pestką
nie zliczysz skaczących z naszych ciałek zajęcy
goniących tego co zjadł węża i rozszarpał skórę na pół
w kształt dwóch proporców i zawiesił na maszcie
masz ci los lozanno lizymordko strato
kląskaj językiem do zębów zrębu
ten dźwięk przy pestce mango jakby się kroiło okostną
tylko ty to wiesz
przyjaciółko do kości do krwi
te drewniane kolumienki są tu żeby czynić rozkosz
a ty nic nie czujesz
choć kiedyś zdarzało nam się we dwie pękać
zapamiętaj wiatr co porusza liczydłem witraż ucha
kształt grzyba stopę wciśniętą w za ciasny but
w miejscach gdzie babie lato przewleka się przez widok
śpiących jak wulkan
to są nasze miejsca główko
schodzone cieniem góry czarnym i białym

dorothy vallens

Ach, gdybym to ja mogła naostrzyć się na nim
i stać się święta i cienka i pożyteczna jak dobry nóż.
Sylvia Plath

czy części zdania mają wybór – opuścić siebie nawzajem
i z pominięciem kropki – odejść? i czyją decyzją jest składnia?
śniły mi się kluby duszne jak związek rządu
który różni się tylko jednym brakiem od męskości
a wobec różnic miewam miękkie nogi

widziałam w telewizji jak w mike’a tysona wchodzi bestia
odgryza ucho holyfielda i spluwa nim na powierzchnię ringu
znam podobne zachwiania symetrii
i czasem myślę że to co ma być utracone woła o przemoc
a czasem że jestem niewinna skoro mdleję z bólu

w innych snach idę zdezynsekowanym korytarzem do morza
ja – całość bez ciała zmienionego w dopełniacz wiem
że zrobiłeś to dla mnie a stracić biernik i wołacz to już moje zadanie
bo zawsze jeden karaluch żyje zanim go wgniotę w podłogę
zostawił we mnie swoją chorobę – dochodzę: budzi mnie spacja

ósemka: basen heisenberga

nie zatrzymasz rzeki żeby ją zobaczyć
więc płyń nie odliczaj położenia fali
[płynnie odmierzaj pool kawałkiem sukna]
w krystalicie masz rozmach odstępu i obły masz kształt
i poradzisz sobie w tym pełnym otwarciu
które właśnie cię z tyłu uderza
gdy bierzesz wydech i między pęd a wątpliwość
wchodzisz w siną łuzę meandra

pelikanka

zmyślna łączniczko dywizo nieciągła
nie ciągnij pępowin tam gdzie lepsze światło
pociągi wiozą figury białkowe
złowione nocą nicowane za dnia
wróżąc z odnawialnych surowic przegubów
karmą krwiściągu na klucz odpowiedzi
pomyśl: takt to nie klatka a spin nie skrzeplina
obrana ze skóry ptasia jesteś mleczna

l’objet petit a

Natalii LL

z niechęcią stawiany na końcu słowa
początek alfabetu
by się o niego wsparła mdlejąc słaba płeć
o chwilę za długo otwarte są usta
uśmiech rozdziawiony który mija oczy
co za głód w dziewczynie chwalonej za ciasność
w geście pożerania kromki chleba z masłem
widać wszystkie plomby jedzącej ten język
co się wydłuża nie po to by lizać
ale ssać szpik z żebra a dama
zjadła początek wypluła końcówkę
amebę z banana nasienie od jabłka
strawiła wchłonęła
zaowocowała

żyzna

A.

o próżni mówią: jest osią oddaleń
języka od zębów i wekiem obrazu
lub dźwiękiem znikąd bo wcześniej nie było
żadnych przemieszczeń gardła ani pojęć
dla których wtedy otworzyłaś nisze

to były dni ujawnień rozdziałów
jak kiedy wiatr znienacka trzaśnie szybą
i to już jest: ta jasność rozchylonej płachty
pełznąca skrajem powieki miedzianka
cyrkluje bramę nad traconym polem

o ile względem siebie można się przesunąć
dowiesz się tam gdzie pęka ziarno roli
swędząc jęczmieniem i luzując kości
cokolwiek przełkniesz weźmie w posiadanie
i spyta w zamian: jak istniałaś wcześniej?