Echa

Pokój

Zasła­niam ręką nie lubię
kie­dy wcho­dzą. Nie zamy­kam drzwi
ale zło­ści mnie gdy wcho­dzą bez puka­nia

kie­dy piszę. Zasła­niam ręką kart­kę
nie chcę żeby widzie­li mnie
roze­bra­ne­go

jak tań­czę
jak powo­li
wydo­by­wam się z gro­bu.

W drzwiach stoi nowe życie. Mówi
do mnie dzi­wi się
tej prze­mia­nie.

Religia pól

Dobrze pamię­tam tę ciszę w któ­rej się zna­leź­li­śmy:
wiel­ki połeć mię­sa po jed­nej stro­nie dro­gi
i gra­na­to­wą cze­luść któ­ra otwar­ła się po dru­giej.
Gdzieś z odda­li głos psa ruszył w naszym kie­run­ku
i poczu­łem że moja skó­ra robi się luź­niej­sza
a to co dotąd szczel­nie ja wypeł­nia­ło
nie nale­ży do mnie. Chłód musnął mi twarz
coś jak ostat­nie tchnie­nie prze­la­tu­ją­ce­go pta­ka.
I sta­nę­ło mi ser­ce: nie wiem jak wró­ci­łem do domu.
Przez kil­ka dni cho­ro­wa­łem poci­łem się w nocy
zegar wybi­jał kolej­ne godzi­ny aż do zupeł­ne­go zwiot­cze­nia.

Warszawa

Rano pije kawę. Cho­ciaż jej nie lubi.
Lubi owo­ce cho­ciaż ich nie je.
Kła­dzie się na pod­ło­dze żeby zmu­sić ją do bie­gu.
Sufit patrzy jej w oczy potrzą­sa lam­pą.

Przez całe przed­po­łu­dnie osią­ga rów­no­wa­gę.
Wie­czo­rem w tym samym miej­scu pod zie­lo­ną koł­drą
myśli o tym czy bóstwa wyko­na­ją resz­tę prac:
naścią­ga­ją drew­na roz­bio­rą mię­so roz­pa­lą ogień.

Świąteczne popołudnie

Zno­wu wspo­mi­na­my Oświę­cim i nasze szczę­śli­we łąki
to jak się cho­dzi­ło do żab per­ko­zów kto gdzie miesz­kał
jak nazy­wa­li się sąsie­dzi (Faria­szew­scy). Na spa­ce­rach
rwa­ło się szczaw mar­ge­ryt­ki roz­kła­da­ło koc nad Sołą
owi­jał nas bez­piecz­ny dym z domów. Ojciec mówi:
coraz czę­ściej śni mi się że wra­cam do Oświę­ci­mia
z Kra­ko­wa z róż­nych innych miejsc.

Echa

Idą dzie­ci ścież­ką przez nie­bie­skie morze
świat nad nimi drży. W głę­bi stad­ko owiec
wyglą­da jak podar­ty żagiel wyrzu­co­ny na brzeg.
Szczę­śli­wy kto tego dnia został w domu. Kto może

wią­zać pomi­do­ry owi­jać folią kasz­ta­ny. Idą dzie­ci śmia­ło
pod­no­sząc oczy przy­wo­łu­jąc psa któ­ry odłą­czył od sta­da.
Gło­wa nad nimi cho­ra pół­przy­tom­na opar­ta o słup upa­łu
Idą dzie­ci tor­ni­stry mają powa­la­ne zie­mią
jak­by wyszły z oko­pów. I szyb­ko prze­bie­ra­ją noga­mi.
Za wzgó­rzem otwie­ra się wiel­ka szko­ła pod ciem­nym lasem
sły­chać śmiech. Stam­tąd odpły­wa­ją stat­ki. Rusza­ją pocią­gi.