Hurtownia ran i Wiersze ludowe

Tryb

Ręka­wicz­ka wmar­z­nię­ta w chod­nik zgi­na czte­ry pal­ce.
Za nią z głę­bi wynu­rza się twarz żół­ta i śli­ska.

Chór dziew­cząt alle­lu­ja śpie­wa w ciem­nej sal­ce.
Anty­chry­stus pod oknem stoi notu­je nazwi­ska.

Hieny

Tak być powin­no: niech noszą na cmen­tarz
siat­ki z jedze­niem i wodę. Zwróć naszym zmar­łym cia­ła
daj im nowe sza­fy. Co było pro­chem niech nie będzie
pro­chem. (I moż­na było prze­czy­tać podob­ne modli­twy
na wstąż­kach papie­ru sztan­da­rach z bibuł­ki.)

Obóz wewnętrzny

Czte­ry dni wyje we mnie. Potem nie
cich­nie. Już tędy sze­dłem. Pole
dwie stro­ny chmu­ry jak ręka­wy
maź­gi we mnie. Na wszyst­kim

co będzie za mną. Raz roz­po­czę­te
nigdy się nie skoń­czy to maza­nie
czer­nią. I zaraz przy­po­mi­nam sobie
komu to obie­ca­łem we mnie. Ile

razy. I jak wma­sze­ro­wa­ło we mnie
to prze­ra­ża­ją­ce uczu­cie że i ja
mógł­bym ulec nie mówić nie
cho­ciaż coś prze­cież mówi nie we mnie.

Gruz

Moi przy­ja­cie­le sto­ją na wyso­kim brzeż­ku.
Jeden z naj­więk­szym nie­ru­cho­mym brzu­chem.
Przy­jem­ny: nie bie­rze cudzych poglą­dów za wła­sne.
Dru­gi tak hała­śli­wy że mógł­by być cen­trum mia­sta.
Wahał się czy tu przyjść. Teraz mru­ży oczy.
Trze­ci opo­wia­da jak nakrył czy­jeś zwło­ki mary­nar­ką.
Kie­dy odbie­rał ją z pral­ni mia­ła już inny kolor.
Czwar­ty z twa­rzą prze­cięt­ną. Nie­po­ko­jem w gło­sie
jak­by okra­dli go wczo­raj. A okra­dli go daw­no.
A ten naj­niż­szy z noga­mi jak jasz­czur­ka.
Przy­pro­wa­dził dwie cór­ki i roz­ma­wia z nimi.
Jest jesz­cze szó­sty – boi się ciem­no­ści.
Zapra­sza kobie­ty. Coraz to inne. A mat­ka pła­cze.

Solid

Na koń­cu mia­sta jest burzo­wa chmu­ra.
Głów­ki dziew­cząt w świe­tli­ku pod­ska­ku­ją jak­by
chcia­ły stur­lać się po dachu krzy­cząc: „Ucie­kaj!”.
Sypie się groch na zie­mię. Małe wil­got­ne piąst­ki.
Prze­źro­czy­ście okrwa­wio­ny. Ciem­ny. Wygię­ty
jak łyż­ka łapię ich ude­rze­nia. (Wie­lu, wie­lu
ludzi. Wśród nich nie­wie­lu to ja.)

Złote talerze

On odcho­dzi. To nic nie zna­czy.
Skrę­ca­my. Teraz poka­zu­jesz mi
jak będę wyglą­dał. W tym kie­run­ku
jest też inne sło­wo. Są rze­czy
waż­niej­sze. Ja bym ich nie robił.
Ale kim ja jestem? Cza­sem nie moż­na
pogo­dzić tego że jesteś i tego kim.