Pełne morze

Słupy

Tych kil­ka dusz­ków któ­re mia­ły patrzeć
w oczy umie­ra­ją­cym. Z wyso­ka
z pal­my z kolum­ny doryc­kiej z bocia­nie­go
gniaz­da z łody­gi faso­li. Teraz odwra­ca wzrok
i tajem­ni­czo poda­je sobie ręce ponad gło­wa­mi.

Na strony

Śnieg nocy i śnieg dnia to dwa róż­ne śnie­gi.
Noc zabie­ra swój śnieg i scho­dzi pod zie­mię.
Dzień świe­ci swo­im śnie­giem na całe ist­nie­nie.
A kie­dy noc już wej­dzie w naj­głęb­sze mil­cze­nie
wów­czas w okrą­głej ciszy toczy­my przed sie­bie
nasze upar­te kule nad nie­rów­ne brze­gi.

Niedobre wie

Nie­do­bre ich ogrze­je. Nie­do­bre obej­mie
ten wiec osa­mot­nio­nych i nada mu sens.
Nie­do­bre lubi patrzeć jak nicość gęst­nie­je
gdy roz­pa­li się ogień. Nie­do­bre wie:

i ci co mam­ro­czą i ci co krzy­czą
są brać­mi. Lęk prze­ska­ku­je mię­dzy nimi
lęk to ich pieśń. Nie­do­bre wie:
pisa­ło jej sło­wa całą noc.

Podróżnicy śmierci

Kry­ją się w pismach
jak w schro­nach.

Kie­dy pożar woj­na dzień i noc.
Kie­dy spi­sek powo­dzi
i brud­ny śnieg zdra­dy.

Ale pisma już nie raz wyda­ły ich
ogniu wodzie.
Jed­ną kart­kę życia po dru­giej.

To pisma dla śmia­łych
zna­ki dla odważ­nych.

Dla tych
któ­rzy napraw­dę wie­rzą.

Sąd

Bóg trzy­ma ich w sie­ci. Wyso­ko wzno­si
zaci­śnię­tą dłoń. „To nie mia­ło­by sen­su”
woła­ją ci któ­rzy sami się potę­pi­li.
Nie rozu­mie­ją że naj­gor­sze już się doko­na­ło:
w dniu w któ­rym porzu­ci­li kró­lew­skie koro­ny
żeby zało­żyć cza­pecz­ki z papie­ru i pokrzyw.

Wolność

N. mnie intry­gu­je. N. od daw­na
pisze tyl­ko dla psów. Tyl­ko one wie­dzą któ­rę­dy
przejść pod ogro­dze­niem ze słów do środ­ka
jądra do ogro­du. N. jest bogi­nią jed­ne­go miej­sca.

Zająć sie­bie – oto ide­ał N. Zająć abso­lut­nie.