Pełne morze

Słupy

Tych kilka duszków które miały patrzeć
w oczy umierającym. Z wysoka
z palmy z kolumny doryckiej z bocianiego
gniazda z łodygi fasoli. Teraz odwraca wzrok
i tajemniczo podaje sobie ręce ponad głowami.

Na strony

Śnieg nocy i śnieg dnia to dwa różne śniegi.
Noc zabiera swój śnieg i schodzi pod ziemię.
Dzień świeci swoim śniegiem na całe istnienie.
A kiedy noc już wejdzie w najgłębsze milczenie
wówczas w okrągłej ciszy toczymy przed siebie
nasze uparte kule nad nierówne brzegi.

Niedobre wie

Niedobre ich ogrzeje. Niedobre obejmie
ten wiec osamotnionych i nada mu sens.
Niedobre lubi patrzeć jak nicość gęstnieje
gdy rozpali się ogień. Niedobre wie:

i ci co mamroczą i ci co krzyczą
są braćmi. Lęk przeskakuje między nimi
lęk to ich pieśń. Niedobre wie:
pisało jej słowa całą noc.

Podróżnicy śmierci

Kryją się w pismach
jak w schronach.

Kiedy pożar wojna dzień i noc.
Kiedy spisek powodzi
i brudny śnieg zdrady.

Ale pisma już nie raz wydały ich
ogniu wodzie.
Jedną kartkę życia po drugiej.

To pisma dla śmiałych
znaki dla odważnych.

Dla tych
którzy naprawdę wierzą.

Sąd

Bóg trzyma ich w sieci. Wysoko wznosi
zaciśniętą dłoń. “To nie miałoby sensu”
wołają ci którzy sami się potępili.
Nie rozumieją że najgorsze już się dokonało:
w dniu w którym porzucili królewskie korony
żeby założyć czapeczki z papieru i pokrzyw.

Wolność

N. mnie intryguje. N. od dawna
pisze tylko dla psów. Tylko one wiedzą którędy
przejść pod ogrodzeniem ze słów do środka
jądra do ogrodu. N. jest boginią jednego miejsca.

Zająć siebie – oto ideał N. Zająć absolutnie.