Wybór większości i Wiersze z okolic

Albo-albo

przy­ja­ciel mój wyjeż­dża dziś do Kopen­ha­gi
gdzie autor Albo-albo żył i ma swój pomnik

będzie zmy­wał naczy­nia przez osiem mie­się­cy
a potem do Lon­dy­nu skie­ru­je swe kro­ki

(wła­śnie mia­ło być lato
lecz deszcz spadł i je strą­cił pa)

dwóch nie­wi­do­mych chłop­ców bawi­ło się w par­ku
i jeden do dru­gie­go zawo­łał: Ty gapo

Jak ty się bardzo zmieniłaś

jak ty się bar­dzo zmie­ni­łaś w tych pocią­gach
odbi­ja­łaś twarz we wszyst­kich sto­li­cach Euro­py
może byłaś w Tira­nie?
słuch w tobie zagi­nął
oczy stra­ci­ły blask –
opi­su­jesz sie­bie jak sta­ra kobie­ta
nie cho­dzisz na spa­ce­ry bo oba­wiasz się gwał­tu
nie zało­ży­łaś tele­fo­nu nie odpo­wia­dasz na listy
pali u cie­bie chło­piec któ­ry miał zostać ryba­kiem
mówią że dopusz­czasz go do sie­bie cza­sa­mi
po obie­dzie patrzysz na morze patrzysz
na morze nie otwie­ra­jąc okna przy­zwy­cza­iłaś się
do pośred­nic­twa szy­by może nie lubisz wia­tru
któ­ry roz­no­si nasio­na a jesie­nią przy­kle­ja liście do ust
nawet komik­sy nie bawią cię już

widzia­łaś jak dzi­siaj
spa­ce­ro­wa­łem z psem
zbie­ra­łem paty­ki
i pta­sie piór­ka?

nad brze­giem morza
kale­ka dziew­czy­na
roz­chy­la­ła uda
ocze­ku­jąc na przy­pływ

Drzwi

Scho­wa­ni pod drze­wem tak jak nie wol­no
przyj­mu­je­my hoł­dy prze­bie­ga­ją­cych ze śmie­chem.

W koro­nie ktoś sta­le zatrza­sku­je drzwi.
Przy­glą­dam się mojej sto­pie któ­ra pije z bło­ta.

Jakieś dzie­cię­ce rze­czy moczą się na sznu­rach.
Cze­ka­my na nie­bo poma­za­ne czy­tel­niej­szym wzo­rem.

Za płotem

Pies pozo­ru­je śmierć. Przy domu
włó­czę­ga mru­cząc przy­mie­rza koszu­le.
Chmu­ry są cien­kie i pro­ste jak kije.
Chło­piec oglą­da popa­rzo­ne dło­nie.
Dzia­dek w krze­śle odpę­dza muchy

sło­wa­mi.

Dlaczego

Sny mam naj­cięż­sze.
Ści­ga­ny zabi­ja­ny nawet
nie roz­po­zna­ję swo­ich
prze­śla­dow­ców. Nie wiem

kim są
i cze­mu ja.

Oko

Wie­czo­rem kie­dy w domu są już wszy­scy
zmar­li. Koń­czę swo­je ćwi­cze­nia roz­kła­dam
bez­bron­ne akcen­ty. Dwie moje twa­rze naprze­ciw sie­bie
pie­nią sobie usta. Trze­cia prze­bie­ga dom
w poszu­ki­wa­niu świad­ków. Widzisz nas. Naresz­cie.
Naresz­cie przej­rza­łem. Sia­dam przy cho­rym
czy­tam mu. Śmie­je­my się. Gasi­my świa­tło.