Hieny, Pickpocket

Hieny

Tak być powin­no: niech noszą na cmen­tarz
siat­ki z jedze­niem i wodę. Zwróć naszym zmar­łym cia­ła
daj im nowe sza­fy. Co było pro­chem niech nie będzie
pro­chem. (I moż­na było prze­czy­tać podob­ne modli­twy
na wstąż­kach papie­ru sztan­da­rach z bibuł­ki.)

Zawsze fascy­no­wa­ło mnie życie, któ­re toczy się na cmen­ta­rzach. Miesz­ka­łem w Kra­ko­wie przez kil­ka lat bli­sko Cmen­ta­rza Rako­wic­kie­go i mogłem to życie dość czę­sto obser­wo­wać. Nie­któ­rzy ludzie spę­dza­ją tam całe dnie. Myją gro­by, pod­le­wa­ją kwia­ty, cza­sem coś napra­wia­ją, jedzą, modlą się, roz­ma­wia­ją z żywy­mi i zmar­ły­mi. Tak jest nie tyl­ko u nas, są kul­tu­ry, w któ­rych wyglą­da to podob­nie. Tytuł jest prze­kor­ny, „schła­dza” ten w sumie dość cie­pły wiersz.

Pickpocket

Codzien­nie w dro­dze do pra­cy mijam łyżecz­kę wto­pio­ną w asfalt.
A wczo­raj – kobie­tę któ­ra dru­giej kobie­cie oglą­da­ła oko.

Jeden z tzw. wier­szy pro­gra­mo­wych. A jed­no­cze­śnie – poda­ro­wa­nych przez rze­czy­wi­stość. Nic tu nie jest zmy­ślo­ne, poza sło­wa­mi.