…jak aksjomat na granicy kilku geometrii (o poezji Kacpra Bartczaka)

Kac­per Bart­czak, jak mało któ­ry z mło­dych pol­skich poetów (poetów wstę­pu­ją­cych do histo­rii lite­ra­tu­ry z uśmie­chem pobła­ża­nia na ustach) doczy­tał do koń­ca „nie­bie­ski” numer LnŚ. Prze­czy­tał dużo wię­cej. To się wyczu­wa, tego się „nie czy­ta” mię­dzy jego wier­sza­mi

Pro­po­zy­cja lirycz­na Bart­cza­ka to bar­dzo uda­na, kom­pul­syw­na reali­za­cja, w któ­rej świat języ­ka przed­sta­wio­ne­go (świat języ­ka wysta­wio­ny na pró­bę inter­pre­ta­cji) swo­ją archi­tek­tu­rą przy­po­mi­na nie­co pusto­stan prze­zna­czo­ny pod roz­biór­kę. Te wier­sze szczę­śli­wie „wypro­wa­dzi­ły się” ze sty­lu wyso­kie­go. Spo­gla­da­ją czy­tel­ni­ko­wi w oczy z lar­ki­now­skich, wyso­kich okien.

Duże kwa­ty­fi­ka­to­ry w funk­cji rze­czow­ni­ka ( „świat”, „życie”) zosta­ły pod­da­ne aktu­ali­za­cji, tak rzad­kiej w cza­sach zgrzy­bia­łej pono­wo­cze­sno­ści, co wyszło im na dobre. Kac­per Bart­czak się­ga po idiom poetyc­ki, w któ­rym lite­ral­na roz­gryw­ka nie wyklu­cza poważ­ne­go namy­słu nad moż­li­wo­ścia­mi empi­rii. Spo­ro nie­spo­dzia­nek przy­no­si nam „życie”. Życie przy­cho­dzi w sukurs liry­ce Bart­cza­ka, wno­si do niej „wszyst­ko”.

Ele­gan­cja i ela­stycz­ność lirycz­ne­go „ja” nie wyklu­cza gwał­tow­nych, aksjo­lo­gicz­nych inter­wen­cji, któ­rych prze­ja­wem bywa skró­co­na fra­za, czkaw­ka obe­lgi, ali­te­ra­cyj­ny prze­pych fra­zy. Poin­ta wier­szy Bart­cza­ka dzia­ła niczym deus ex machi­na – dale­ko jej na szczę­ście do tele­olo­gicz­nych rosz­czeń.

Spo­śród sze­ro­kiej ofer­ty zwąt­pień, wier­sze Kac­pra dosko­na­le nada­ją się do użyt­ku wewnętrz­ne­go. Przy­naj­mniej jeśli cho­dzi o moje ocze­ki­wa­nia, któ­re po tej lek­tu­rze musia­ły ulec mody­fi­ka­cji. Rzecz jasna nie byłem przy­go­to­wa­ny na ten rodzaj olśnie­nia.