Wieczór, Center, Piasek, Kruki, Występek, Wzgórze

O WŁASNYCH WIERSZACH
(Wzór podania o pracę dla poszukującego bezskutecznie)

Mam opi­nię poety „her­me­tycz­ne­go” i „intro­wer­tycz­ne­go”. Chciał­bym jed­nak być widzia­nym tak­że jako poeta spo­łecz­ny. W grun­cie rze­czy to, co naj­bar­dziej wewnętrz­ne, jest rów­no­cze­śnie naj­bar­dziej spo­łecz­ne. Wiersz poniż­szy jest komen­ta­rzem do naszych roz­cza­ro­wań z poło­wy lat dzie­więć­dzie­sią­tych.

Wieczór

Już byli­śmy dosko­na­li i zno­wu nie jeste­śmy.
Prze­ra­żo­ny język dru­gi język chwy­ta.
Na dro­dze leżą świa­tła w otwo­rach mię­dzy ludź­mi.
Wspie­ra­jąc o nie pyski konie cią­gną pie­śni.

W moich wier­szach czę­sto poja­wia się figu­ra pro­fe­ty, jasno­wi­dza, kogoś, kto widzi ina­czej, może wyraź­niej, to, co się z nim dzie­je i co nas cze­ka. Jest to sta­ra figu­ra, z któ­rą pro­wa­dzę pew­ną grę, ale grę serio.

Center

Co napi­sa­łem mogło przyjść o świ­cie.
Dom nasią­kał powo­li a wypi­ta woda
rura­mi cia­ła wra­ca­ła do zie­mi.

Co napi­sa­łem dziś w czar­nym zeszy­cie
mogło się zda­rzyć. Leża­łem ostroż­nie
i gdy zro­bi­ło się jasno zasną­łem.

Cza­sem rze­czy­wi­ście coś, co napi­sze się tak ni z tego, ni z owe­go, speł­nia się w życiu. W grud­niu 1995 napi­sa­łem wiersz „Pia­sek” opar­ty na śnie, a dokład­niej na pew­nym obra­zie, któ­ry do mnie w snach powra­cał.

Piasek

Kie­dy skoń­czy­li­śmy jeść weszła do poko­ju
zbie­ra­ją­ca naczy­nia ubra­na w skrom­ną suk­nię.
Tego wie­czo­ru powódź zabra­ła z domu
jej krew­nych kota i dwie gip­so­we ręce.

Lubię wier­sze sytu­acyj­ne, wier­sze, któ­re opo­wia­da­ją. I któ­re – jak w życiu – nie mają wyra­zi­stej puen­ty. Wiem, że „opo­wia­da­jąc histo­rie”, wcią­gam czy­tel­ni­ka, moc­niej go anga­żu­ję. Lubię, kie­dy wiersz ma kil­ku boha­te­rów. Cza­sem zacie­ram gra­ni­ce mię­dzy nimi. W poniż­szym wier­szu te gra­ni­ce są wyraź­ne.

Kruki

Oto opo­wieść na pro­stych linij­kach.
Zda­rzy­ło się że na dachu we dwóch pra­co­wa­li:
jeden młod­szy i siwy dru­gi sta­ry czar­ny
z chust­ką pod szy­ją. Razem ten dach oczysz­cza­li

z mchu i tra­wy. Kie­dy młod­szy wra­cał
po połu­dniu żar­to­wał z żoną „O ja się nie mylę
z dachu wszyst­ko widzę”. Ona pota­ki­wa­ła
i jed­ną ręką (bo dru­giej nie mia­ła) popra­wia­ła w tyle

gło­wy wło­sy. Dłu­go była kobie­tą lecz twarz
mia­ła jasną. Ubła­ga­no ją w koń­cu żeby wyszła za mąż
i trze­ba powie­dzieć – młod­szy miał szczę­ście któ­re­go
bra­ko­wa­ło star­sze­mu. Jego rodzi­ce zresz­tą myśle­li tak samo

choć wła­śnie się roze­szli w dwie rów­no­le­głe tra­ge­die.
Póź­niej mie­li ten dach smo­ło­wać. Star­szy pił za dużo
i zosta­wiał robo­tę. Byli już spóź­nie­ni jesień się
prze­chy­la­ła. Aż któ­re­goś dnia czar­ny spadł na podwó­rze

twa­rzą w dół. Siwy nie sły­szał upad­ku i dopie­ro
krzy­ki pode­rwa­ły mu gło­wę. Komuś obry­zga­ło pra­nie
ktoś inny wołał dziec­ko ale dziec­ko patrzy­ło tak
jak patrzą żywi na mar­twych. Na pew­no spusz­czą mu lanie.

Zaczą­łem pisać wier­sze, bo w pew­nym momen­cie prze­sta­łem rozu­mieć, co ludzie do mnie mówią. Myślę, że z tego same­go powo­du inni chcą wier­sze czy­tać albo ich słu­chać. Daję tu na koniec dwa wier­sze o poezji. Jeden uka­zu­je ją jako wystę­pek, dru­gi jako koniecz­ność. Oba są iro­nicz­ne, ale też oba mówią chy­ba praw­dę.

Występek

Uda­ło nam się
zabrać w tę podróż ludzi.
Skła­da­my ręce dzię­ku­je­my.
I zara­ża­my ich natych­miast.

Wzgórze

O jak dobrze obu­do­wa­ła poezja
nasze sta­ra­nia. Bez niej nasz kraj
był­by pła­ski a środ­kiem rów­ni­ny
prze­cho­dzi­ły­by obo­jęt­ne na wszyst­ko
powie­ści. Bez niej nasz kraj nie był­by
żył­ką pul­su­ją­cą na szyi świa­ta. Bez świa­ta
nasz kraj był­by tyl­ko żył­ką na szyi.

Obo­jęt­ność powie­ści krzy­ki opo­wia­dań
pomruk poezji. Nicze­go nie zwia­stu­je a jed­nak
budzi­my się zapi­su­je­my żyje­my tym jesz­cze.