Dzieła zebrane, tom 1

Lekcja ciszy

Gdy motyl
Zbyt gwałtownie
Czasem złożył skrzydła –
Wołano: proszę o spokój!

Zaledwie piórko
Spłoszonego ptaka
Trąciło o promień –
Wołano: proszę o ciszę!

Tak nauczono
Bezszelestnie chodzić
Słonia po bębnie,
Człowieka po ziemi.

Wstawały drzewa
Bez szumu nad polem
Tak jak powstają
Włosy z przerażenia.

Trudny las

co wykopię jego zieleń z brunatnego dołu
obsuwa się po moją białość

co podniosę go z kolan na gałęzie
opada z moich nóg

ledwo dam mu słowo między drzewami
już je upuszcza na mój głos

zanim pokażę mu wesołe wiewiórki
zdąży oślepić się na mój widok

cóż to za trudny las unicestwiam
pragnieniem jego szumu

Zmyślony człowiek

Nie przyglądaj się mej twarzy –
twarz to zmyślona
Ciułałem martwy rys po rysie
rozpinałem nad sobą sarkofag
Pół życia straciłem lecz dokonałem arcyrzeczy:
nawet krzywe zwierciadło
takiej twarzy nie może pogiąć

Nie przysłuchuj się mej mowie –
jest taka zmyślona
Dokonałem niezwykłego czynu:
ominąłem język ojczysty
W wieży Babel
wymieniłem rzecz czarnoleską
na syntezę mowy
Było to trudniejsze od lotu bez skrzydeł
Straciłem na to drugie pół życia

Nie przyglądaj się mym rękom
nie przyglądaj się mym stopom
nie przyglądaj się memu cieniowi –
zmyśliłem siebie
jestem zmyślony człowiek –
owoc nieistniejącego drzewa

Studium ciszy drzewa

niesłyszalne drzewo z wewnętrzną muzyką
w związanym echu drąży swą koronę
niedokształcone przypuszczalne liście
skaczą z gałązki na gałąź wciąż wyżej
a głuchość drzewa napięta pod korą
niewywołalna i niewybarwiona
drzewu samemu przeciwna bezdrzewna
wciąż dźwięk odkształca sypie wiewiórkami
które są cichsze od zamysłu nuty
więc one a nie zielonopowstałe
liście to drzewo zewnętrznie budują

do tego drzewa wchodzi się spod ziemi
włóknistą ścieżką ciasno wielobocznie
dlatego płasko skaczące wiewiórki
już do gałązek powrócić nie mogą
gromadząc w sobie próżny skok po skoku
cicho nawzajem do siebie wskakują
zwielokrotnione odzyskują ciężar
spadają na dół rudymi kroplami

i wówczas drzewo w podwójnej nagości
podwójnie głuche podwójnie bezlistne
jest już właściwie nie do pomyślenia
a przecież żyje bo jeszcze widzialnie
zbiera pod sobą rudy puch wiewiórczy
już jak i drzewo podwójnie ogłuchły
i przyklękając na puste kolano
puch rdzawy wkłada do drewnianych uszu