Dzieła zebrane, tom 2

Odwrócone światło

kopia arty­stycz­na
KOŁO TAŃCA MIŁOSNEGO
i z miło­ści zdję­ła chust­kę z wło­sów
potem zdję­ła wło­sy poza chust­kę
potem co mogło przy­po­mi­nać wło­sy
potem co nicze­go już nie przy­po­mi­na­ło
zacho­dzi­ła go ze wszyst­kich stron szyi
potem szy­ja zacho­dzi­ła w stro­ny
potem stro­ny zacho­dzi­ły w szy­ję
potem stro­nom było już bez stron
potem szy­jom było już bez szyi
była weso­ła zry­wa­ła się z cia­ła
potem cia­ło zry­wa­ła z cia­ła
potem co mogło nie pamię­tać cia­ła
potem co nicze­go już nie pamię­ta­ło
była cią­gle taka sama jego
jak nie jego była taka sama
jak nie taka sama była już nie jego
jak nie sama była już nie taka

ory­gi­nał

PROSTE Z OBWODU

kal­ka logicz­na

MODUS PONENDO TOLLENS
wciąż wyda­jesz a nasię­bier­nie
blask pęci­ny na pocię­tym wie­trze
lub wciąż bie­rzesz a wyda­ją­co
jego pasma do ust prze­krwio­ne
zatem mówisz rzecz bar­dzo pro­stą
tyl­ko w uchu na prze­strzał zwi­nię­tym

kal­ka logicz­na

ILOCZYN ZBIORÓW
prze­wią­za­na w pęci­nach różań­cem
sza­ta­ni­ca w rędzi­nach cia­ła
szczo­drze grze­chem wysła­na
a pogó­rze ple­we i nie­pal­ne
na nią sto­sy nanio­sły bocz­ne
ze zgar­nię­cia w roz­war­cie

kopia arty­stycz­na

TRÓJBRZEŻNA KOŁYSANKA
(kosmo­go­nia)

w nie usta­lo­nym dotąd nie­bie
waha się pro­mień jego mat­ka
w macie­rzy­stej gwieź­dzie sama sobie
ście­le brzeg koły­san­ki sama sobie
ssie pierś sama sobie pod­trzy­mu­je język
sama sobie odbie­ra swój poród sama sobie
zada­je płeć a potar­ta o nie swo­je usta
nie cału­je już świa­tła tyl­ko splu­wa w oczy
znów samej sobie i zaplą­ta­na w pępo­wi­nę wła­sną
sie­kie­rą brzuch otwie­ra i sie­kie­rą zszy­wa
mię­sną arkę noego wciąż napa­sto­wa­na
przez parzy­ste­go sam­ca swe wła­sne ramio­na
bro­ni się na odlew swych ud a na pra­wo
odci­na im odwrót na bok a gdy rosną
odja­da bocz­ne dzie­ci i nawar­stwia na nie
nawa­ły wietrz­nej skó­ry a w tym hura­ga­nie
nie ma w co wło­żyć szyi wła­snej widać
jak odsta­je z miej­sca na uścisk jak ści­śnię­ta
przę­dzie go z wąt­ków roz­war­cia jak zgar­nia
szczu­pły zasób wiecz­no­ści pod docze­sny trze­wik
syna któ­ry na dwu­brzeż­nym świe­tle sam sobie
ście­le mat­kę i sam się dogry­za swych wła­snych
zębów za języ­kiem któ­rym wyli­zu­je z łona
swe wła­sne uro­dzi­ny potem splu­wa w tak­że wyli­za­ne
z sie­bie wła­sne źre­ni­ce i sie­kie­rę z lędź­wi
wła­snych dosta­je i pła­ta zasta­łą krew w mied­ni­cy
ser­ca za co przy­chwy­co­ny na wła­snym kainie
pod­pa­la ogień bio­der a gdy rośnie
odja­da bocz­ną mat­kę i w nawa­le sie­bie
też nie ma komu wtu­lić swej szyi więc zgar­nia
mat­kę pod sobą lecz nie może tra­fić do uści­sku
obok z dwu stron poru­sza­na do środ­ka koły­ska
samo­zbi­ja­ją­ca swe deski i z gwoź­dzi samoś­pie­wa­ją­ca
naraz trzy koły­san­ki w róż­ne stro­ny śpie­wu

ory­gi­nał

ODSTAWANIE CIOSÓW

kal­ka logicz­na

REGUŁA ODRYWANIA
élan vital cwa­łu­je bez por­tek
na naro­wi­stej koby­le rodza­ju
jak się rze­kło we wszyst­kie stro­ny
imien­ni­cy swo­jej i zwie­rza
nie­po­dob­na jesz­cze na dobre
dogo­dzić krza­kiem i ogniem
gdzie zale­gną w sobie toż­sa­mi
a z nad­mia­ru boków odsta­ną

kal­ka logicz­na

PRZEKŁADALNOŚĆ
narę­cza pępo­win
wyrzu­ca się do kubłów
gdyż susz z pępo­wi­ny
jest bez tre­ści pasza się
zaczy­na gdzie jedze­nie się
koń­czy widać to na tra­wie
któ­rą roz­rą­bu­ją dwa pła­skie
ostrza ciał sie­ka­ne
danie ludz­kie odkła­da
jedze­nie za war­gi
gdy na gło­dzie leży

kal­ka logicz­na

METAROTACJE
roz­pra­sza­ją­ce zgro­ma­dze­nie zmy­słów
kość roz­no­si do środ­ka a obie­ga­ją­ca
te wszyst­kie zęby krew usta przy­wie­ra
do wiru­ją­cej poza sobą skó­ry

kopia arty­stycz­na

WIADOMOŚCI OD OJCA
w imię ojca i syna
wszy­scy tu nie­pi­śmien­ni
a jeśli jak spraw­dzisz
co napi­szą
bez papie­ru i bukw

mat­ka zdro­wa
nie­po­trzeb­nie umar­ła
mamy kło­po­ty z obej­ściem
nie przyj­mu­je się na nowym

brat cią­gle chce tu robić
zło­te ruble na czar­nej rzod­kwi
ale jak ją odróż­nić
od bia­łej

wuj czę­sto wycho­dzi na dro­gę
podob­no patrzy
w waszą stro­nę
ale jak to zoba­czyć

otóż to z tym widze­niem się
to naj­go­rzej to huka­my
ale też o tym nie sły­chać

więc prze­sy­łam to przez oka­zję
nie bar­dzo wiem jaką
a naj­le­piej przyjdź i sam zobacz

ory­gi­nał

DOBIJANIE SIĘ DO POKRYWY

kal­ka logicz­na

KONIECZNOŚĆ
to potrze­ba nawią­za­nia luzów
do wybie­gu w szcze­rych gaciach
całym pro­stym na pole
zmierz­chem bar­ba­rzyń­stwa
resz­ta wią­że nas dosta­tecz­nie

kopia arty­stycz­na

PŁOWA ROZMOWA PO LESIE
(ofla­dro­wa­na)

koń­czy się krew
muszę się stresz­czać
ufaj mi jestem
z two­jej nie­pa­mię­ci
dum­ny po ogo­nie
i kle wbi­tym szcze­rze
aż do mego ser­ca
za mar­no­traw­stwo bra­ci
zadep­ta­nej rui
pochyl swą sierść w stro­nę
mego sty­gną­ce­go kar­ku
być może wspól­nym grzbie­tem
omi­nie nas czło­wiek
więc moż­li­wie cicho
nie wyj­my sły­szę go
ma napa­dy
odwra­ca­nia
co chwi­lę
mija­nia

ory­gi­nał

DZIKA KWESTA NA LUDZI

kal­ka logicz­na

ZNAK RÓWNOWAŻNOŚCI
w koron­ko­wych prób­kach powie­trza
nawias krzy­ku na oścież
to dwu­dysz­na róż­ni­ca płuc
pro­wa­dzo­na wzdłuż jed­nej tcha­wi­cy
prze­po­ła­wia swo­ją rów­no­wa­gę

kopia arty­stycz­na

ODWRÓCONE ŚWIATŁO
kie­dy moja łód­ka dobi­je do słoń­ca
zacze­kam chwi­lę nie wysią­dę z brze­gu
popa­trzę stąd na wszyst­kie zacho­dy
świa­tła na jego nazwy i na syno­ni­my
jak wiecz­ny pęd pod górę pot
bły­ska­wicz­ne ostro­gi w oku osza­la­ły
jeź­dziec bez konia bato­żą­cy zapar­tą
w cudzym koniu gałąź bzu przed­wcze­sne­go roz­ora­ny
lito­ścią poli­czek kol­czu­ga roz­ka­zu
w moim naro­wi­stym ramie­niu lodo­wa­ta
foka śmier­ci na tych śnie­gach chwa­ły
któ­re lepiej prze­mil­czeć jak
prze­gry­zio­ny tunel brat­nie­go gar­dła
gdzie szczu­ry gniaz­da wiły z mani­fe­stów
moja wła­sna ręka grze­bią­ca w obcym mózgu
w poszu­ki­wa­niu for­mu­ły otwar­te­go życia
w zakap­tu­rzo­nych sidłach śmier­ci sza­fot na ołta­rzu
bóg w bat­tle­dres­sach wraz z obro­ną dłu­go
obcię­ta ręka pamię­ci na zna­ku

to wszyst­ko było prze­cież moim odwró­co­nym świa­tłem
pali­ło się gdy gasło i gasło się paląc
ale kiść naro­du na ser­cu sunę­ła wciąż w górę
krwi za któ­rą cią­gle nie widzia­łem słoń­ca

ory­gi­nał

NIBELUNGI W CHLEWIE JAKO PULSARY

kal­ka logicz­na

ZMIENNA INDYWIDUALNA
sym­bol p jak pole ale w takim wie­trze
że pre­dy­kat może zale­d­wie utrzy­mać
godzi­nę zda­nie w ręku w takim
dęciu w skład­nię o los pytać
kape­lu­sza na gło­wie trze­ba nie mieć w życiu
dopraw­dy nawet krop­ki na począt­ku fra­zy

kal­ka logicz­na

ZMIENNA ZWIĽZANA
czę­sto dru­tem kol­cza­stym i pośrod­ku glo­bu
wle­czo­na za wło­sy do kolan była jest
i będzie moją ran­ną ojczy­zną bo mam od niej
buty na ape­le codzien­ne kie­dy je sznu­ru­ję
supłam krew któ­ra nie chce ucho­dzić beze mnie