Historia jednego wiersza: „City of Zeugma”

City of Zeugma

a gdy­bym nazwa­ła: drut żylet­ko­wy Con­cer­ti­na, wąwóz, w któ­ry wyrzu­ca­no śmie­ci,
z imie­nia każ­dą, któ­ra była w Bru­zgach. Meta­fo­rą cia­sną, jak nie­ozna­czo­na cię­ża­rów­ka,
a byli­śmy pie­szo.

prze­sko­czyć czas, któ­rej na imię: osy­pa­nie muru.

Jesz­cze „moż­na”. Widzieć
raj jako ogród. Była­byś porzecz­ką?

że nie idzie­my do lasu bo to jest nasz las
skąd przy­cho­dzę brud­na i wycho­dzę brud­na

ruch jako obrót, któ­re­go domem jest mała zapad­nia

SYTUACJA BYŁA NASTĘPUJĄCA:

Mia­no­wi­cie ze śmie­ciar­ki wybra­łam taką komo­dę, za fri­ko. Mebel przy­je­chał, ale klu­czy­ki do skrzy­deł bocz­nych zosta­ły wrzu­co­ne do naj­mniej­szej komo­ry, któ­ra się zatrza­snę­ła. Krę­ci­łam w tym zam­ku w celu otwo­rze­nia go roz­ma­ity­mi przed­mio­ta­mi zna­le­zio­ny­mi w obej­ściu: haczy­kiem, nożycz­ka­mi, dru­ci­kiem, któ­ry zagi­na­łam w róż­ne kształ­ty, klu­cza­mi, śru­bo­krę­tem, patycz­kiem itd. Jakieś zacze­pie­nie, chro­bot, a potem zno­wu nic. Nie mia­łam kasy na ślu­sa­rza, więc przez parę tygo­dni tak w tym grze­ba­łam. No i nic z tego nie było, ale jak za któ­rymś razem myśla­łam, że będzie, to tam zna­la­złam ten jeden wers.

coś tam coś tam cyk zapad­nia

No i potem za parę dni usia­dłam i napi­sa­łam resz­tę tego wier­sza, któ­ry jest smut­ny i trud­no mi się pisa­ło, cho­ciaż krót­ko. Nie popra­wia­łam go póź­niej, tyl­ko mówię Fili­po­wi: „No, napi­sa­łam wiersz o tym, co mnie boli na gra­ni­cy pol­sko-bia­ło­ru­skiej”. I on na to, aha no dobrze.

Potem przy­je­chał jakiś facet i mi tę komo­dę otwo­rzył, zdej­mu­jąc skrzy­dła. W środ­ku małe­go fak­tycz­nie były klu­cze, któ­re wyglą­da­ją jed­na­ko, ale są tro­chę róż­ne i nie­do­brze jest ich uży­wać.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.