Zmyślony człowiek

na lęk osiny

uspo­kój się
kie­dyś będziesz
dymem
któ­ry cię zrów­na
z dęba­mi
po zie­mi
tyl­ko śpij
nie do pozna­nia
dla sie­bie samej
i nie obra­żaj się
na obcy liść dokle­jo­ny
do twe­go szep­tu
jeśli na moment
nazwą cię tar­ni­ną
choć­byś nigdy w sobie
nie mia­ła kol­ca
powiedz że cię przej­rza­no
przez całą zie­leń świa­ta
bo zanim wszyst­ko
nazwie się jak trze­ba
z róży wia­trów do środ­ka
żad­nych imion nie będzie

do drzewa

wij spo­koj­nie gałę­zie na gniaz­da
aż dosta­niesz pta­ki z cier­pli­wo­ści
cią­gnij z soków korę na uszy
aż popę­ka w dzio­bach na śpie­wy
całe w sękach zaci­skaj skrzy­dła
aż ule­cisz pro­sto z piór do pnia

trudny las

co wyko­pię jego zie­leń z bru­nat­ne­go dołu
obsu­wa się po moją bia­łość

co pod­nio­sę go z kolan na gałę­zie
opa­da z moich nóg

led­wo dam mu sło­wo mię­dzy drze­wa­mi
już je upusz­cza na mój głos

zanim poka­żę mu weso­łe wie­wiór­ki
zdą­ży ośle­pić się na mój widok

cóż to za trud­ny las uni­ce­stwiam
pra­gnie­niem jego szu­mu