Połów. Poetyckie debiuty 2013

Syl­wia Gry­ciuk

matka

cie­niem
kieł­ko­wa­łam
w ogro­dzie

zapa­chów tak odu­rza­ją­cych że nie­zna­ją­cych zie­mi
masku­ją­cych kłam­li­wość krzy­kli­wych pta­ków barw

w nim
lustra lśni­ły jak skó­ra węża

a gip­so­we spoj­rze­nie bla­dej Marii
wisia­ło nad nami jak­by chcia­ło być księ­ży­cem

w two­ich dło­niach roz­kwi­tał język

powo­li zakli­na­łaś go aż posłusz­nie obli­zy­wał
two­je war­gi dum­nie pąso­wie­ją­ce
jak od krwi­ste­go zna­mie­nia leni­we­go kochan­ka

potem
czer­wień two­ich ust na fili­żan­ce
spo­ty­ka­ła się z bla­do­ścią moich warg
gdy po kry­jo­mu zli­zy­wa­łam ją
w kazi­rod­czym poca­łun­ku

a chłod­na już gorycz kra­dzio­nej ambro­zji
roz­pły­wa­ła się w słod­kiej prze­ko­rze
palą­cej mięk­kie policz­ki krwią

wysta­wio­na na kusze­nie pusz­ki pan­do­ry
nie mogłam się oprzeć
i uchy­la­łam wie­ko lśnią­ce prze­stro­gą

z wewnątrz sycza­ły na mnie szla­chet­ne węże
groź­ne spoj­rze­nia rzu­ca­ły mi róż­no­ko­lo­ro­we oczy
to zie­lo­ne na samym dnie
podob­ne było do moje­go
mogło­by być moje

ale zanu­rzać się nie mogłam jesz­cze w poje­dyn­kę

przez ludz­ki oce­an
to lądo­we kurio­zum
ty poma­ga­łaś mi się prze­pra­wiać
nie­ustra­szo­na z trze­cim płu­cem na ramie­niu

może bez cie­bie nie roz­stą­pił­by się przede mną nigdy

ale musiał
gdy zie­mia śpie­wa­ła przy każ­dym two­im kro­ku
a two­je pal­ce
gład­kie i chłod­ne jak por­ce­la­na
chwy­ta­ły moją pulch­ną dłoń

krzyk lśnią­cej czer­wie­ni two­ich paznok­ci kłuł jak kol­ce

choć cza­sem
zda­wa­ła mi się że na ich gład­kiej powierzch­ni odnaj­du­ję dzi­wacz­ne
odle­głe odbi­cie mojej wła­snej twa­rzy

nie­win­ny poca­łu­nek na dobra­noc nie mógł uko­ić takich namięt­no­ści
osa­czo­na przez ciem­ność chcia­łam być otu­lo­na tobą
jak­bym nigdy nie wyśli­zgnę­ła się z cie­bie
chcia­łam wie­rzyć że to ja zamiesz­ku­ję tę nową wypu­kłość

zasia­na w świe­cie wil­got­nym od miło­ści
gdzie ciem­no­ści nie zaślu­bio­na jest szorst­kość
jed­nym zwin­nym ruchem
może sta­le we śnie
moja sio­stra pod­pły­nę­ła do mnie jak ryba
cią­gle nie­ma
ale już dla niej
wzbie­ra­łaś jak słod­kie morze

pła­ska i pusta w swej poje­dyn­czo­ści
wtu­lo­na w cie­bie czu­łam metal któ­ry jak
kaga­niec odgra­dzał ode mnie tę zadzi­wia­ją­cą obcość

ojciec

moja sio­stra nie jest rybą
wynu­rzyw­szy się w koń­cu
w suchym świe­cie wyglą­da­ła jak śli­mak

a jed­nak jest bar­dziej cen­na niż syre­na
noc w któ­rej fale w koń­cu zmy­ły mnie snem
nie wystar­czy­ła by ją wyło­wić

nie tak prze­kor­na jak ja
ale nie­mal dwa razy więk­sza
jak­by chcia­ła od razu prze­cha­dzać się
znu­dzo­na wod­nym świa­tem
nie jest prze­cież rybą

nabrzmia­ła krzy­kiem
przy­po­mi­na wiel­kie czer­wo­ne usta
wiecz­nie głod­ne sło­dy­czy

mat­ka jest spo­koj­ną zato­ką na brze­gu któ­rej zacu­mo­wa­ła
każ­dej nocy
tyl­ko im zna­ny język czu­łych gestów
na nowo łączy je w jed­no
gdy mat­czy­ne cia­ło sta­je się słod­kim morzem
i otwie­ra się przed nią
obmy­wa cie­płą falą

z tej noc­nej gęstwi­ny wyła­wiam reszt­ki dry­fu­ją­cych dźwię­ków
któ­re nie roz­bi­ły się o twar­de pochra­py­wa­nie jak o brzeg

któ­rym sta­jesz się

nie potra­fiąc śpie­wać
z wiel­ki­mi szorst­ki­mi dłoń­mi w któ­rych uści­sku
jak roz­krzy­cza­ny w sza­leń­stwie ptak
poko­ny­wać mogę prze­strze­nie
ale któ­re nigdy nie sta­ną się mięk­kie i słod­kie jak łono
zawsze zasy­pia­jąc przede mną
jesteś spa­lo­ną słoń­cem
roz­grza­ną wyspą
na brzeg któ­rej wyrzu­ci­ło mnie morze

w ciem­no­ści leżę i wyobra­żam sobie ląd
któ­ry otwie­ra się przede mną jak doj­rze­wa­ją­cy kwiat

jego pąk cią­gle maleń­ki i twar­dy
jak te bia­łe kora­li­ki

z żad­ną inną nie­biań­ską kon­ste­la­cją nie była­bym sil­niej­sza
obie­ca­łeś
po nich
pokor­ne proś­by dotrą do mat­ki

gdy jej łagod­ne spoj­rze­nie czu­wa nad sąsied­nim poko­jem
zwra­cam się do pięk­nej anie­li­cy
któ­ra
obie­ca­łeś
jest ze mną dopó­ki śmierć nas nie roz­łą­czy

robię to nader chęt­nie
cho­ciaż to moja sio­stra odzie­dzi­czy mio­do­we loki
małej pod­opiecz­nej
nad któ­rą moja boska pięk­ność czu­wa przy brze­gu rwą­cej wody

w pla­sti­ko­wym pojem­ni­ku
bia­łe kora­li­ki grze­cho­czą jak zęby
któ­re nocą zbie­rasz spod mojej podusz­ki

takie bia­łe i lśnią­ce wyda­wa­ły się kie­dyś te mlecz­ne per­ły
teraz jak na dło­ni widać pod­stęp­ną
czerń roz­kła­du
zakrze­pły szkar­łat

leżą potul­nie jak ska­mie­li­ny
win­ne swej śmier­tel­no­ści

ale czy nie uśmie­cha­łeś się
gdy trium­fal­nie po raz pierw­szy poka­za­łam ci okruch bie­li
spo­kor­nia­ły na mojej dło­ni
a sło­na czer­wień try­sła ze mnie nie­unik­nio­ną poku­tą

mkną­ca fala desz­czu zmy­wa wszyst­kie sen­ne obra­zy i dźwię­ki
w oba­wie przed burzą wtu­lam się w cie­bie
i wyobra­żam sobie że pośród tej nagłej wil­go­ci zapa­chów jestem syre­ną
odpo­czy­wa­ją­ca w zadu­mie
na powierzch­ni cie­płej ska­ły

w ciem­no­ści two­ja spo­koj­na twarz jest księ­ży­cem
jasna wscho­dzi jak czasz­ka
któ­rą po latach odnaj­du­ję
w pustym gro­bie

i pod osło­ną nocy
jak żywe cia­ło cału­ję zim­ną kość

Dawid Mate­usz

Ligustr

Od kie­dy zamiesz­ka­łem w sta­cji wie­ży ciśnień,
wycho­dzę tyl­ko po to, aby przy­ciąć ligustr.

– Dosta­niesz po łapach – mówił ojciec – o mało
nie ucią­łeś pal­ca – seka­tor w jego dło­niach

tłu­sty od żywi­cy, posłusz­ny i cichy jak mat­ka,

wyglą­dał znacz­nie lepiej. Ile już razy
dosta­łem po łapach za doty­ka­nie czy bra­nie
do sie­bie albo ust? Ile razy musia­łem

odno­sić, prze­pra­szać? Od kie­dy

zamiesz­ka­łem w sta­cji wie­ży ciśnień, dło­nie
mam peł­ne żywi­cy. – Jak skoń­czysz, odłóż na miej­sce

– uci­na mat­ka.

Trzy razy pyta­łem o nazwę tej rośli­ny.

Hymn pierwszy

Ten strach – pają­czek
za uszkiem, któ­re­go nie­chcą­cy połknę, imio­na byłych dziew­cząt
wypo­wia­da­jąc jak woj­nę,

patrzy na mnie z rogu poko­ju, tka sieć.
Patrzy na muchę w mojej dło­ni, tka sierść.

Ten strach, któ­ry noszę w kie­sze­ni
lek­ko jak kamień – jak dru­gie danie w taniej restau­ra­cji
(za któ­re ktoś inny zapła­ci),

patrzy na mnie okiem kamie­nia, tka głód.
Patrzy na moje gar­dło (jak w rze­kę), tka sierść.

I ten strach – pają­czek w brzusz­ku
już zawsze będzie tkał we mnie

czu­łość, jak cho­ro­bę mięk­kich kolan
i sinia­ków na ramio­nach tej, o któ­rej nie zapo­mnę,
któ­rej wła­sne imię wypo­wiem jak woj­nę.

Domi­ni­ka Par­szew­ska

Polis

To zasłu­gu­je na Home­ra,
jak ta gro­ma­da muszek owo­có­wek obra­bia
gni­ją­ce jabł­ko

(opie­waj, bogi­ni o słod­kim, mdlą­cym zapa­chu,
pani upa­łów, naj­cie­plej­szych połu­dnio­wych godzin,
gdy nawet kost­ki lodu zda­ją się gnić, nie roz­ta­piać,
trwa­nie twych ciem­no­brzu­chych cór, miło­śni­czek rosy,
octu i droż­dży, owo­ców fer­men­ta­cji, szla­chet­nych przod­ków wina,
opie­waj swo­je córy, wiel­bi­ciel­ki owe­go szla­chet­ne­go trun­ku,
zadu­rzo­ne w nim sio­stry poetów i filo­zo­fów,
praw­dzi­we hedo­nist­ki świa­ta natu­ry, lecz i
zwie­rzę­ta spo­łecz­ne; nad jed­nym zgni­łym owo­cem,
jak nad szkla­necz­ką cydru lub pucha­rem wina, two­rzą­ce zebra­nia,
wyda­ją­ce uczy, toczą­ce dys­pu­ty, usta­na­wia­ją­ce spo­łecz­no­ści
gwar­ne, roj­ne niczym ago­ra;
opie­waj je, zdo­byw­czy­nie kosmo­su, krew­niacz­ki nasze po genach,
w tym teraz momen­cie, wie­ku­istej ich chwal­by:
usta­na­wia­ją­ce to jabł­ko rze­czą wspól­ną, dobrem wszyst­kich ich i ich potom­nych,
po wsze cza­sy, na pew­no)

któ­re­go nie wyrzu­cam, bo
nie mam siły wstać i otwo­rzyć drzwi­czek pod zle­wo­zmy­wa­kiem,
nie mam siły patrzeć na zlew,
myśleć o wyno­sze­niu śmie­ci, zmy­wa­niu, życiu.

A jak o tym opo­wiem,
oznaj­mią, że sko­ro to taki pro­blem,
to kupią mi zmy­war­kę,
zatrud­nią kogoś do pomo­cy,
kto wyrzu­ci jabł­ko, wynie­sie śmie­ci, pozmy­wa.

Erotyki (ciało/tak długo czekam)

Nic na cie­bie nie cze­ka, kot­ku.
Los mi mię­so roz­mie­nił na metal, zresz­tą,
cia­ło już wcze­śniej pod­da­ło się obję­ciom nowo­two­ru,
kro­pló­wek, skal­pe­li, dre­nów, cew­ni­ków.

Skar­bie, w nie­wie­lu miej­scach był­byś pierw­szy.

Mało tu cie­pła – dopie­ro moje­go tru­pa,
gdy­by postał w tem­pe­ra­tu­rze poko­jo­wej,
dało­by się wresz­cie doty­kać bez ręka­wi­czek,
nie odmra­ża­jąc dło­ni.
Prze­strzeń koło żeber nadal jed­nak mogła­by słu­żyć
za lodów­kę.

Rzecz jasna, jeśli­byś je roz­ciął. Zno­wu. Rada prak­tycz­na (zaufaj mi): fino­chiet­to.

Jest w tym jakaś har­mo­nia. Pięk­no
aku­rat na mia­rę opie­ka­cza do grza­nek, takie kuchen­ne.
Stal, chrom, czerń, pro­ste linie, sztu­ka użyt­ko­wa.
I czaj­nik na krew dosta­je­my na wej­ściu.
Też nie­brzyd­ki, tyl­ko jakość kiep­ska.

Patrz, ja w proch, a rzecz zosta­nie, aż zło­mia­rze wyko­pią (i pamię­taj, kot­ku, tar­guj się o dolę).

Sece­syj­nie poplą­ta­ne kro­plów­ki, leki w sty­lu popart,
tak cud­nie kolo­ro­we, defor­ma­cje god­ne Dale­go i Picas­sa,
baro­ko­wa tema­ty­ka. Ste­ryl­nie czy­sty post­mo­der­nizm.

Wiem, już gra­li, zuży­ty ter­min, żyła z paro­ty­go­dnio­wym wenflo­nem.

Jało­we to. Gdy mnie pogrze­bią, zie­mię obró­cę
w bie­luch­ną bez­płod­ną gazę.
Moje kości będą w tra­wie ple­śnia­ły i moja krew w zbo­żu gni­ła.

Powróż mi z ukła­du blizn, choć­by tele­pa­tycz­nie.

Potrze­bu­ję być przy kimś naga.
Mówię: sta­re rany nie bolą, sprawdź –
a nuż kła­mię. Mor­fi­na wyma­ga god­ne­go prze­ciw­ni­ka.

Obie­cuj, ja też przy­rze­kam, nie roz­ło­żę ci się na rękach.

Piotr Parul­ski

przyjęcia

wewnątrz mojej ręki jestem psem któ­re­go głasz­cze wokół
nie­go leżą rze­czy nazy­wa­ne zabaw­ka­mi on je gryzł gdy ja
cią­gną­łem im bar­dziej cią­gną­łem tym moc­niej gryzł ręka
w któ­rej jestem zaci­ska szczę­ki wokół rze­czy w zaba­wie

przy­bi­ja­łem obra­zek na wyso­ko­ści drzwi któ­re trak­to­wa­łem
jak ścia­nę otwie­ra­ły się obraz­kiem do wewnątrz gdy jed­na
ręka trzy­ma­ła za klam­kę dru­ga za ple­ca­mi krzy­żo­wa­ła pal­ce
i w geście zoba­czy­łem obcość któ­ra wycie­ra­ła buty o usta

na wycie­racz­ce w poca­łun­ku zdję­tym z fil­tru gdy jed­ne
cze­ka­ły na dole dru­gie na górze pod­rzu­ca­jąc zapal­nicz­kę

stany skupienia

lodów­ka z poprzed­nie­go tygo­dnia szron w bie­gu zale­głe urlo­py roz­trza­sku­ją się
po wód­ce w lodów­kę pra­gnie tra­fić bie­giem roz­kru­szyć zada­szo­ne lodo­wi­sko z
odku­pio­ną od łyż­wiar­ki figu­ro­wej winą poła­ma­ną we wszyst­kie kości jadło­daj­nie
jak szcze­ble zło­żo­ne w jej układ kost­ny dra­bi­ną po wód­ce pra­gnę­ła zsu­nąć majt­ki
czy­sta jak krysz­tał czy­sta jak per­ga­min wul­ka­nicz­ny wypusz­cza­ła się przez gwint
z poprzed­nie­go tygo­dnia pamię­ta tyl­ko zbio­ro­wy gwałt i wło­sów cię­cia budże­to­we

Kasper Pfe­ifer

z poezji rycerskiej

słoń­ce wscho­dzi więc jestem ran­ny
nie da się ukryć że szkli­sty

możesz mi mówić bla­dy błę­kit­ny
możesz mi mówić neon

błysz­czę na szo­sach gdy zacho­dzi
słoń­ce zeszkli się zbro­ja odcisk zawi­szy

gdy neo­ny sta­ną będę nalo­tem
gdy neo­ny bły­sną będę ryce­rzem

znisz­czę pieśń jak pali­li­śmy domy
płu­cem prze­bi­tym szkieł­kiem i mie­czem

na wieży

w poko­ju tłum rosicz­ko
tyl­ko ja o śnie­gu mówię bo jestem śnie­giem

tłum mię­dzy ręką a ser­cem
po kol­cu wspi­nam się na wie­żę

bie­lut­ki patrzę jak fil­trem
rysu­jesz poca­łu­nek w popioł­ce

z takim co mize­ry­kor­dię trzy­mał w olstrze
kor­diał w zębach gdy wcho­dził na wie­żę

jed­no ser­ce w kawa­ler­ce to tłum księż­nicz­ko
wal­ka z wia­tracz­kiem odbi­tym w zbroi

Michał Pran­ke

Trafiony zatopiony

Z sza­chów prze­szli­śmy na scrab­ble, ze scrab­bli poskła­da­li­śmy
tyl­ko zatrzę­sie­nie plan­szy na koniec. Stół z powy­ła­my­wa­ny­mi

noga­mi i mnó­stwo przed­mio­tów. Wyzwa­nie rzu­co­ne w mia­sto
i w pań­stwo, poza tym też kości przed sze­reg zawo­do­wej armii

asów prze­stwo­rzy. A tumult miał nas tra­fić i har­pu­nem prze­bić
żebra, i tumult miał nas tra­fić i har­pu­nem prze­bić żebra, i znieść

na mie­li­znę pirac­kie łat­ki, wobec cze­go pomy­śla­łem o stat­kach.
Pra­wa bur­ta lewa bur­ta i rufa, i dziób – teraz zanu­rzo­ny cał­kiem

mie­rzę w two­je cie­płe
(m2).

Knockdown

Mikro­fon zjeż­dża w dół jak przy­śnio­ny Mesjasz, któ­re­go nam
mat­ki i bab­cie modli­twą spro­wa­dzi­ły przed próg. Oto wła­śnie
ten, któ­ry mie­wa sny! Ten, któ­re­go nie bolą ple­cy, lecz krzyż.

Dwa dni póź­niej była jesień. Zaklę­ta gro­ma­da, pamię­tasz prze­cież,
kur­ty­na przy­sła­nia­ła nam dresz­cze i nie odczu­wa­li­śmy żad­nej rany
na dło­ni. Na rękach unie­sio­no tur­nie­jo­wy pło­mień, a Mesjasz na to

po raz pierw­szy prze­wró­cił się w gro­bie. Mia­ło być miło, a minął rok,
mia­ło być miło, a minął rok: wokół wobec oka świę­ta bry­ga­da na ring
wkra­cza, w cie­mię boski bije dzwon. Sko­ro wycho­dzisz, ja wycho­dzę.

Plus szyb­ki klincz, ina­czej pra­wym krzy­żo­wym za zło.
Policz punk­ty za mnie. Wycho­dzę. Wycho­dzę. Koniec

sta­nie na gło­wie.

A grób prze­mie­ni­my na cia­ło. Poje­dzie­my nad morze.

Rafał Rut­kow­ski

Film Dokumentalny

1.

Więk­szość ludzi już miesz­ka w drew­nia­nych skrzy­niach
z zatrzy­ma­nym fil­mem doku­men­tal­nym w gło­wie
a my przy­cho­dzi­my do nich na spa­cer
mie­sza­jąc przez chwi­lę w tej rze­ce domów

2.

Mło­de kwia­ty zanim wyro­sną wiją się pod zie­mią
kie­dy zoba­czą jej twarz zapo­mi­na­ją wnę­trze
a my mamy kar­ty peł­ne lądów na sobie tyl­ko
tro­chę nam zej­dzie aby je zoba­czyć

Ludzik

Chciał­bym cho­dzić szyb­ciej
ale nie mogę szyb­ciej cho­dzić
bo dzień mnie łapie i się mną bawi
wygi­na mi ręce sadza na para­pe­tach
krze­słach włą­cza mną kom­pu­ter

Zmu­sza mnie do mycia do
zakła­da­nia i zdej­mo­wa­nia butów
kar­mi mnie gotu­je mną
sypie mną a to dopie­ro ponie­dzia­łek

Może wto­rek wymy­śli jakąś inną grę
poje­dzie mną do cen­trum Pary­ża
usią­dzie mną na pla­cu i otwo­rzy dla mnie
wino i nakar­mi mnie

Cza­sa­mi kie­dy dzień jest mło­dy
śmie­je się mną i rzu­ca mną
o drzwi domu w któ­rym koczu­ję

Śro­da zwo­dzi mnie i uwo­dzi
swo­imi jasny­mi jesien­ny­mi wło­sa­mi
cału­je mnie i cze­sze mnie no i w sumie
mną cze­sze sie­bie

Bab­ka nie­dzie­la głasz­cze
cho­wa w kie­szeń i zano­si po róż­nych
innych ludzi­kach któ­rym też pod­no­si ręce
i sadza przy sto­li­ku

Cza­sem ale rzad­ko poru­sza moimi usta­mi i
tym ludzi­kom z naprze­ciw­ka też
wsta­wia ich do kuch­ni robi nimi her­ba­tę
pije nami ją jakiś czas

Cza­sem wsta­ję sam wie­czo­rem
otwie­ram wte­dy wiel­kie par­te­ro­we okna
i patrzę kto przy­szedł na cmen­tarz
może jakiś zna­jo­my

Mar­ta Stach­nia­łek

bazar Różyckiego

gdzieś w oko­li­cach dwor­ca wileń­skie­go widzę husa­rię pięk­ną i lek­ką
jak zbli­ża się w moją stro­nę jest koń­ców­ka lata któ­ra trwa całe lato koma­ry
też trwa­ją całe to lato któ­re­go nie ma i nigdy nie było po dro­dze spo­tka­łam
ludzi z iPhone’ami któ­rzy sta­li się dla sie­bie kra­jo­bra­za­mi
przez pra­skie uli­ce jedzie husa­ria pięk­na i lek­ka jak ostat­nia nadzie­ja
jej pręż­ne cia­ło jak jeden orga­nizm nabie­ra bla­sku nabie­ra pokla­sku klak­son
robię sobie z gło­wy bazar Różyc­kie­go
kobie­ty ze stra­ga­nów brzyd­kie i cięż­kie
poma­ga­ją mi udźwi­gnąć myśli jak skrzy­nie z warzy­wa­mi
noszą je gdzieś prze­sta­wia­ją splu­wa­ją na chod­nik prze­kli­na­ją
a ja okre­ślam swo­ją loka­li­za­cję mówię swo­im zna­jo­mym gdzie teraz jestem
zna­jo­mi odpo­wia­da­ją że są zlo­ka­li­zo­wa­ni na reali­za­cję plan­ta­cji
pole­cam swo­ich zna­jo­mych swo­im zna­jo­mym doda­ję
kobie­ty ze stra­ga­nów brzyd­kie i cięż­kie do ulu­bio­nych
doda­ję i roz­wią­zu­ję z nich cał­ki jako sumy nie­skoń­czo­ne
sumy wie­lu nie­skoń­cze­nie małych war­to­ści
a w par­ku ska­ry­szew­skim dzie­ci pusz­cza­ją kacz­ki

rycerz przepołowiony na pół C

ostat­nio mi się śni­łaś na tle Man­hat­ta­nu wyglą­da­łaś tro­chę jak gwiaz­da
ame­ry­kań­skie­go kina byłaś jesz­cze ład­niej­sza mia­łaś na uszach ele­ganc­kie klip­sy
a ja byłem umię­śnio­ny od pod­no­sze­nia cię­ża­rów cięż­kich jak pkin
a nawet cały Pekin zale­ża­ło nam na sobie ale nie byli­śmy od sie­bie zależ­ni zro­zu­mia­łem
wte­dy że zależ­ność nie ma nic wspól­ne­go z miło­ścią i że hot dogi naj­le­piej sma­ku­ją
wie­czo­rem na Broad­wayu wysta­wia­li wte­dy Once ale nie poszli­śmy bo nie było nas stać
na taką igno­ran­cję wobec spo­glą­da­nia na sie­bie i spoj­rze­nia na róż­ne spra­wy
pomy­śla­łem wte­dy że pod­nio­sę Sta­tuę Wol­no­ści żeby ci zaim­po­no­wać ale w zamian
po pro­stu się pod­nio­słem i wzią­łem cię za rękę obu­dzi­łem się
punkt szó­sta a na brze­gu łóż­ka zamiast Ryce­rza Nie­ist­nie­ją­ce­go leżał
Wiceh­ra­bia Prze­po­ło­wio­ny

Agniesz­ka Żucho­wicz

Bezbolesna migrena

prze­ciw­dzia­łaj nawro­tom:
zrzuć far­tuch, wyjdź­my
masz skal­pel na gar­dle
a w gar­dle wia­do­mość:
spal ją – to odpad

uspo­so­bi­łam sobie deszcz:
przy­po­mi­nał mi wody pło­do­we
minął deszcz
a wraz z desz­czem
prze­wi­nię­to taśmę:

spal ją – to odpad

zasia­dły przede mną
dwie koro­no­wa­ne gło­wy
czy­ta­li­śmy listy do rodzi­ców:
usy­tu­uj­cie mą urnę nad tele­wi­zo­rem
z napi­sem proch strzel­ni­czy

Filmy

zatem, mój przy­ja­ciel wyjeż­dża
moja przy­ja­ciół­ka zwal­nia chód
Pętla: zabra­no mi was, prze­pi­ję
pod­pie­ram balu­stra­dy mostów
jestem pro­sta jak wygię­ty drut

widzie­li­śmy to na fil­mie:
pod­sze­dłeś, twarz – ścia­na
zry­wa­łeś tape­tę we wrzo­sy
co robisz?, zapy­ta­łam
szu­kam wska­zó­wek, odpo­wie­dzia­łeś

wsta­li­śmy

pre­fe­ru­ję mówić: nie dzwoń
w pół­u­śmie­chu sza­leń­ca
wci­skam papie­ro­cha w usta
dziś, powie­dzia­łam: zadzwoń
wiesz, mój przy­ja­ciel wyjeż­dża

sły­szę: naj­cich­sze wyde­chy
opon two­je­go fia­ta, cze­kam
rozu­miem: mnie się nie kocha
nie musisz opróż­niać lodów­ki
mówiąc: nie masz talen­tu

idę po papie­ro­sy
tyl­ko nie zapo­mnij:
nie wró­cić

mon­taż
to się wytnie
wytnie się i to
jak wyci­na się narośl
guza na jaj­ni­ku
albo źle nakrę­co­ną sce­nę w fil­mie

zapy­ta­łeś, gdzie byłam
wysy­ła­łam listy, odpo­wie­dzia­łam
jakie listy, zapy­ta­łeś
moje listy, odpo­wie­dzia­łam, nie­waż­ne
to cią­ża, zapy­ta­łeś
nie, odpo­wie­dzia­łam, to tyl­ko guz
umrzesz, zapy­ta­łeś
umrę, odpo­wie­dzia­łam

kupi­łaś mle­ko, zapy­ta­łeś
litr, odpo­wie­dzia­łam, mam 10 lat życia
litr to za mało, robię budyń, powie­dzia­łeś
pój­dę do skle­pu, zaraz wró­cę, powie­dzia­łam
kup tak­że papie­ro­sy, powie­dzia­łeś, i gaze­tę
i nie wra­caj: jak w fil­mach