Połów. Poetyckie debiuty 2013

Sylwia Gryciuk

matka

cieniem
kiełkowałam
w ogrodzie

zapachów tak odurzających że nieznających ziemi
maskujących kłamliwość krzykliwych ptaków barw

w nim
lustra lśniły jak skóra węża

a gipsowe spojrzenie bladej Marii
wisiało nad nami jakby chciało być księżycem

w twoich dłoniach rozkwitał język

powoli zaklinałaś go aż posłusznie oblizywał
twoje wargi dumnie pąsowiejące
jak od krwistego znamienia leniwego kochanka

potem
czerwień twoich ust na filiżance
spotykała się z bladością moich warg
gdy po kryjomu zlizywałam ją
w kazirodczym pocałunku

a chłodna już gorycz kradzionej ambrozji
rozpływała się w słodkiej przekorze
palącej miękkie policzki krwią

wystawiona na kuszenie puszki pandory
nie mogłam się oprzeć
i uchylałam wieko lśniące przestrogą

z wewnątrz syczały na mnie szlachetne węże
groźne spojrzenia rzucały mi różnokolorowe oczy
to zielone na samym dnie
podobne było do mojego
mogłoby być moje

ale zanurzać się nie mogłam jeszcze w pojedynkę

przez ludzki ocean
to lądowe kuriozum
ty pomagałaś mi się przeprawiać
nieustraszona z trzecim płucem na ramieniu

może bez ciebie nie rozstąpiłby się przede mną nigdy

ale musiał
gdy ziemia śpiewała przy każdym twoim kroku
a twoje palce
gładkie i chłodne jak porcelana
chwytały moją pulchną dłoń

krzyk lśniącej czerwieni twoich paznokci kłuł jak kolce

choć czasem
zdawała mi się że na ich gładkiej powierzchni odnajduję dziwaczne
odległe odbicie mojej własnej twarzy

niewinny pocałunek na dobranoc nie mógł ukoić takich namiętności
osaczona przez ciemność chciałam być otulona tobą
jakbym nigdy nie wyślizgnęła się z ciebie
chciałam wierzyć że to ja zamieszkuję tę nową wypukłość

zasiana w świecie wilgotnym od miłości
gdzie ciemności nie zaślubiona jest szorstkość
jednym zwinnym ruchem
może stale we śnie
moja siostra podpłynęła do mnie jak ryba
ciągle niema
ale już dla niej
wzbierałaś jak słodkie morze

płaska i pusta w swej pojedynczości
wtulona w ciebie czułam metal który jak
kaganiec odgradzał ode mnie tę zadziwiającą obcość

ojciec

moja siostra nie jest rybą
wynurzywszy się w końcu
w suchym świecie wyglądała jak ślimak

a jednak jest bardziej cenna niż syrena
noc w której fale w końcu zmyły mnie snem
nie wystarczyła by ją wyłowić

nie tak przekorna jak ja
ale niemal dwa razy większa
jakby chciała od razu przechadzać się
znudzona wodnym światem
nie jest przecież rybą

nabrzmiała krzykiem
przypomina wielkie czerwone usta
wiecznie głodne słodyczy

matka jest spokojną zatoką na brzegu której zacumowała
każdej nocy
tylko im znany język czułych gestów
na nowo łączy je w jedno
gdy matczyne ciało staje się słodkim morzem
i otwiera się przed nią
obmywa ciepłą falą

z tej nocnej gęstwiny wyławiam resztki dryfujących dźwięków
które nie rozbiły się o twarde pochrapywanie jak o brzeg

którym stajesz się

nie potrafiąc śpiewać
z wielkimi szorstkimi dłońmi w których uścisku
jak rozkrzyczany w szaleństwie ptak
pokonywać mogę przestrzenie
ale które nigdy nie staną się miękkie i słodkie jak łono
zawsze zasypiając przede mną
jesteś spaloną słońcem
rozgrzaną wyspą
na brzeg której wyrzuciło mnie morze

w ciemności leżę i wyobrażam sobie ląd
który otwiera się przede mną jak dojrzewający kwiat

jego pąk ciągle maleńki i twardy
jak te białe koraliki

z żadną inną niebiańską konstelacją nie byłabym silniejsza
obiecałeś
po nich
pokorne prośby dotrą do matki

gdy jej łagodne spojrzenie czuwa nad sąsiednim pokojem
zwracam się do pięknej anielicy
która
obiecałeś
jest ze mną dopóki śmierć nas nie rozłączy

robię to nader chętnie
chociaż to moja siostra odziedziczy miodowe loki
małej podopiecznej
nad którą moja boska piękność czuwa przy brzegu rwącej wody

w plastikowym pojemniku
białe koraliki grzechoczą jak zęby
które nocą zbierasz spod mojej poduszki

takie białe i lśniące wydawały się kiedyś te mleczne perły
teraz jak na dłoni widać podstępną
czerń rozkładu
zakrzepły szkarłat

leżą potulnie jak skamieliny
winne swej śmiertelności

ale czy nie uśmiechałeś się
gdy triumfalnie po raz pierwszy pokazałam ci okruch bieli
spokorniały na mojej dłoni
a słona czerwień trysła ze mnie nieuniknioną pokutą

mknąca fala deszczu zmywa wszystkie senne obrazy i dźwięki
w obawie przed burzą wtulam się w ciebie
i wyobrażam sobie że pośród tej nagłej wilgoci zapachów jestem syreną
odpoczywająca w zadumie
na powierzchni ciepłej skały

w ciemności twoja spokojna twarz jest księżycem
jasna wschodzi jak czaszka
którą po latach odnajduję
w pustym grobie

i pod osłoną nocy
jak żywe ciało całuję zimną kość

Dawid Mateusz

Ligustr

Od kiedy zamieszkałem w stacji wieży ciśnień,
wychodzę tylko po to, aby przyciąć ligustr.

– Dostaniesz po łapach – mówił ojciec – o mało
nie uciąłeś palca – sekator w jego dłoniach

tłusty od żywicy, posłuszny i cichy jak matka,

wyglądał znacznie lepiej. Ile już razy
dostałem po łapach za dotykanie czy branie
do siebie albo ust? Ile razy musiałem

odnosić, przepraszać? Od kiedy

zamieszkałem w stacji wieży ciśnień, dłonie
mam pełne żywicy. – Jak skończysz, odłóż na miejsce

– ucina matka.

Trzy razy pytałem o nazwę tej rośliny.

Hymn pierwszy

Ten strach – pajączek
za uszkiem, którego niechcący połknę, imiona byłych dziewcząt
wypowiadając jak wojnę,

patrzy na mnie z rogu pokoju, tka sieć.
Patrzy na muchę w mojej dłoni, tka sierść.

Ten strach, który noszę w kieszeni
lekko jak kamień – jak drugie danie w taniej restauracji
(za które ktoś inny zapłaci),

patrzy na mnie okiem kamienia, tka głód.
Patrzy na moje gardło (jak w rzekę), tka sierść.

I ten strach – pajączek w brzuszku
już zawsze będzie tkał we mnie

czułość, jak chorobę miękkich kolan
i siniaków na ramionach tej, o której nie zapomnę,
której własne imię wypowiem jak wojnę.

Dominika Parszewska

Polis

To zasługuje na Homera,
jak ta gromada muszek owocówek obrabia
gnijące jabłko

(opiewaj, bogini o słodkim, mdlącym zapachu,
pani upałów, najcieplejszych południowych godzin,
gdy nawet kostki lodu zdają się gnić, nie roztapiać,
trwanie twych ciemnobrzuchych cór, miłośniczek rosy,
octu i drożdży, owoców fermentacji, szlachetnych przodków wina,
opiewaj swoje córy, wielbicielki owego szlachetnego trunku,
zadurzone w nim siostry poetów i filozofów,
prawdziwe hedonistki świata natury, lecz i
zwierzęta społeczne; nad jednym zgniłym owocem,
jak nad szklaneczką cydru lub pucharem wina, tworzące zebrania,
wydające uczy, toczące dysputy, ustanawiające społeczności
gwarne, rojne niczym agora;
opiewaj je, zdobywczynie kosmosu, krewniaczki nasze po genach,
w tym teraz momencie, wiekuistej ich chwalby:
ustanawiające to jabłko rzeczą wspólną, dobrem wszystkich ich i ich potomnych,
po wsze czasy, na pewno)

którego nie wyrzucam, bo
nie mam siły wstać i otworzyć drzwiczek pod zlewozmywakiem,
nie mam siły patrzeć na zlew,
myśleć o wynoszeniu śmieci, zmywaniu, życiu.

A jak o tym opowiem,
oznajmią, że skoro to taki problem,
to kupią mi zmywarkę,
zatrudnią kogoś do pomocy,
kto wyrzuci jabłko, wyniesie śmieci, pozmywa.

Erotyki (ciało/tak długo czekam)

Nic na ciebie nie czeka, kotku.
Los mi mięso rozmienił na metal, zresztą,
ciało już wcześniej poddało się objęciom nowotworu,
kroplówek, skalpeli, drenów, cewników.

Skarbie, w niewielu miejscach byłbyś pierwszy.

Mało tu ciepła – dopiero mojego trupa,
gdyby postał w temperaturze pokojowej,
dałoby się wreszcie dotykać bez rękawiczek,
nie odmrażając dłoni.
Przestrzeń koło żeber nadal jednak mogłaby służyć
za lodówkę.

Rzecz jasna, jeślibyś je rozciął. Znowu. Rada praktyczna (zaufaj mi): finochietto.

Jest w tym jakaś harmonia. Piękno
akurat na miarę opiekacza do grzanek, takie kuchenne.
Stal, chrom, czerń, proste linie, sztuka użytkowa.
I czajnik na krew dostajemy na wejściu.
Też niebrzydki, tylko jakość kiepska.

Patrz, ja w proch, a rzecz zostanie, aż złomiarze wykopią (i pamiętaj, kotku, targuj się o dolę).

Secesyjnie poplątane kroplówki, leki w stylu popart,
tak cudnie kolorowe, deformacje godne Dalego i Picassa,
barokowa tematyka. Sterylnie czysty postmodernizm.

Wiem, już grali, zużyty termin, żyła z parotygodniowym wenflonem.

Jałowe to. Gdy mnie pogrzebią, ziemię obrócę
w bieluchną bezpłodną gazę.
Moje kości będą w trawie pleśniały i moja krew w zbożu gniła.

Powróż mi z układu blizn, choćby telepatycznie.

Potrzebuję być przy kimś naga.
Mówię: stare rany nie bolą, sprawdź –
a nuż kłamię. Morfina wymaga godnego przeciwnika.

Obiecuj, ja też przyrzekam, nie rozłożę ci się na rękach.

Piotr Parulski

przyjęcia

wewnątrz mojej ręki jestem psem którego głaszcze wokół
niego leżą rzeczy nazywane zabawkami on je gryzł gdy ja
ciągnąłem im bardziej ciągnąłem tym mocniej gryzł ręka
w której jestem zaciska szczęki wokół rzeczy w zabawie

przybijałem obrazek na wysokości drzwi które traktowałem
jak ścianę otwierały się obrazkiem do wewnątrz gdy jedna
ręka trzymała za klamkę druga za plecami krzyżowała palce
i w geście zobaczyłem obcość która wycierała buty o usta

na wycieraczce w pocałunku zdjętym z filtru gdy jedne
czekały na dole drugie na górze podrzucając zapalniczkę

stany skupienia

lodówka z poprzedniego tygodnia szron w biegu zaległe urlopy roztrzaskują się
po wódce w lodówkę pragnie trafić biegiem rozkruszyć zadaszone lodowisko z
odkupioną od łyżwiarki figurowej winą połamaną we wszystkie kości jadłodajnie
jak szczeble złożone w jej układ kostny drabiną po wódce pragnęła zsunąć majtki
czysta jak kryształ czysta jak pergamin wulkaniczny wypuszczała się przez gwint
z poprzedniego tygodnia pamięta tylko zbiorowy gwałt i włosów cięcia budżetowe

Kasper Pfeifer

z poezji rycerskiej

słońce wschodzi więc jestem ranny
nie da się ukryć że szklisty

możesz mi mówić blady błękitny
możesz mi mówić neon

błyszczę na szosach gdy zachodzi
słońce zeszkli się zbroja odcisk zawiszy

gdy neony staną będę nalotem
gdy neony błysną będę rycerzem

zniszczę pieśń jak paliliśmy domy
płucem przebitym szkiełkiem i mieczem

na wieży

w pokoju tłum rosiczko
tylko ja o śniegu mówię bo jestem śniegiem

tłum między ręką a sercem
po kolcu wspinam się na wieżę

bielutki patrzę jak filtrem
rysujesz pocałunek w popiołce

z takim co mizerykordię trzymał w olstrze
kordiał w zębach gdy wchodził na wieżę

jedno serce w kawalerce to tłum księżniczko
walka z wiatraczkiem odbitym w zbroi

Michał Pranke

Trafiony zatopiony

Z szachów przeszliśmy na scrabble, ze scrabbli poskładaliśmy
tylko zatrzęsienie planszy na koniec. Stół z powyłamywanymi

nogami i mnóstwo przedmiotów. Wyzwanie rzucone w miasto
i w państwo, poza tym też kości przed szereg zawodowej armii

asów przestworzy. A tumult miał nas trafić i harpunem przebić
żebra, i tumult miał nas trafić i harpunem przebić żebra, i znieść

na mieliznę pirackie łatki, wobec czego pomyślałem o statkach.
Prawa burta lewa burta i rufa, i dziób – teraz zanurzony całkiem

mierzę w twoje ciepłe
(m2).

Knockdown

Mikrofon zjeżdża w dół jak przyśniony Mesjasz, którego nam
matki i babcie modlitwą sprowadziły przed próg. Oto właśnie
ten, który miewa sny! Ten, którego nie bolą plecy, lecz krzyż.

Dwa dni później była jesień. Zaklęta gromada, pamiętasz przecież,
kurtyna przysłaniała nam dreszcze i nie odczuwaliśmy żadnej rany
na dłoni. Na rękach uniesiono turniejowy płomień, a Mesjasz na to

po raz pierwszy przewrócił się w grobie. Miało być miło, a minął rok,
miało być miło, a minął rok: wokół wobec oka święta brygada na ring
wkracza, w ciemię boski bije dzwon. Skoro wychodzisz, ja wychodzę.

Plus szybki klincz, inaczej prawym krzyżowym za zło.
Policz punkty za mnie. Wychodzę. Wychodzę. Koniec

stanie na głowie.

A grób przemienimy na ciało. Pojedziemy nad morze.

Rafał Rutkowski

Film Dokumentalny

1.

Większość ludzi już mieszka w drewnianych skrzyniach
z zatrzymanym filmem dokumentalnym w głowie
a my przychodzimy do nich na spacer
mieszając przez chwilę w tej rzece domów

2.

Młode kwiaty zanim wyrosną wiją się pod ziemią
kiedy zobaczą jej twarz zapominają wnętrze
a my mamy karty pełne lądów na sobie tylko
trochę nam zejdzie aby je zobaczyć

Ludzik

Chciałbym chodzić szybciej
ale nie mogę szybciej chodzić
bo dzień mnie łapie i się mną bawi
wygina mi ręce sadza na parapetach
krzesłach włącza mną komputer

Zmusza mnie do mycia do
zakładania i zdejmowania butów
karmi mnie gotuje mną
sypie mną a to dopiero poniedziałek

Może wtorek wymyśli jakąś inną grę
pojedzie mną do centrum Paryża
usiądzie mną na placu i otworzy dla mnie
wino i nakarmi mnie

Czasami kiedy dzień jest młody
śmieje się mną i rzuca mną
o drzwi domu w którym koczuję

Środa zwodzi mnie i uwodzi
swoimi jasnymi jesiennymi włosami
całuje mnie i czesze mnie no i w sumie
mną czesze siebie

Babka niedziela głaszcze
chowa w kieszeń i zanosi po różnych
innych ludzikach którym też podnosi ręce
i sadza przy stoliku

Czasem ale rzadko porusza moimi ustami i
tym ludzikom z naprzeciwka też
wstawia ich do kuchni robi nimi herbatę
pije nami ją jakiś czas

Czasem wstaję sam wieczorem
otwieram wtedy wielkie parterowe okna
i patrzę kto przyszedł na cmentarz
może jakiś znajomy

Marta Stachniałek

bazar Różyckiego

gdzieś w okolicach dworca wileńskiego widzę husarię piękną i lekką
jak zbliża się w moją stronę jest końcówka lata która trwa całe lato komary
też trwają całe to lato którego nie ma i nigdy nie było po drodze spotkałam
ludzi z iPhone’ami którzy stali się dla siebie krajobrazami
przez praskie ulice jedzie husaria piękna i lekka jak ostatnia nadzieja
jej prężne ciało jak jeden organizm nabiera blasku nabiera poklasku klakson
robię sobie z głowy bazar Różyckiego
kobiety ze straganów brzydkie i ciężkie
pomagają mi udźwignąć myśli jak skrzynie z warzywami
noszą je gdzieś przestawiają spluwają na chodnik przeklinają
a ja określam swoją lokalizację mówię swoim znajomym gdzie teraz jestem
znajomi odpowiadają że są zlokalizowani na realizację plantacji
polecam swoich znajomych swoim znajomym dodaję
kobiety ze straganów brzydkie i ciężkie do ulubionych
dodaję i rozwiązuję z nich całki jako sumy nieskończone
sumy wielu nieskończenie małych wartości
a w parku skaryszewskim dzieci puszczają kaczki

rycerz przepołowiony na pół C

ostatnio mi się śniłaś na tle Manhattanu wyglądałaś trochę jak gwiazda
amerykańskiego kina byłaś jeszcze ładniejsza miałaś na uszach eleganckie klipsy
a ja byłem umięśniony od podnoszenia ciężarów ciężkich jak pkin
a nawet cały Pekin zależało nam na sobie ale nie byliśmy od siebie zależni zrozumiałem
wtedy że zależność nie ma nic wspólnego z miłością i że hot dogi najlepiej smakują
wieczorem na Broadwayu wystawiali wtedy Once ale nie poszliśmy bo nie było nas stać
na taką ignorancję wobec spoglądania na siebie i spojrzenia na różne sprawy
pomyślałem wtedy że podniosę Statuę Wolności żeby ci zaimponować ale w zamian
po prostu się podniosłem i wziąłem cię za rękę obudziłem się
punkt szósta a na brzegu łóżka zamiast Rycerza Nieistniejącego leżał
Wicehrabia Przepołowiony

Agnieszka Żuchowicz

Bezbolesna migrena

przeciwdziałaj nawrotom:
zrzuć fartuch, wyjdźmy
masz skalpel na gardle
a w gardle wiadomość:
spal ją – to odpad

usposobiłam sobie deszcz:
przypominał mi wody płodowe
minął deszcz
a wraz z deszczem
przewinięto taśmę:

spal ją – to odpad

zasiadły przede mną
dwie koronowane głowy
czytaliśmy listy do rodziców:
usytuujcie mą urnę nad telewizorem
z napisem proch strzelniczy

Filmy

zatem, mój przyjaciel wyjeżdża
moja przyjaciółka zwalnia chód
Pętla: zabrano mi was, przepiję
podpieram balustrady mostów
jestem prosta jak wygięty drut

widzieliśmy to na filmie:
podszedłeś, twarz – ściana
zrywałeś tapetę we wrzosy
co robisz?, zapytałam
szukam wskazówek, odpowiedziałeś

wstaliśmy

preferuję mówić: nie dzwoń
w półuśmiechu szaleńca
wciskam papierocha w usta
dziś, powiedziałam: zadzwoń
wiesz, mój przyjaciel wyjeżdża

słyszę: najcichsze wydechy
opon twojego fiata, czekam
rozumiem: mnie się nie kocha
nie musisz opróżniać lodówki
mówiąc: nie masz talentu

idę po papierosy
tylko nie zapomnij:
nie wrócić

montaż
to się wytnie
wytnie się i to
jak wycina się narośl
guza na jajniku
albo źle nakręconą scenę w filmie

zapytałeś, gdzie byłam
wysyłałam listy, odpowiedziałam
jakie listy, zapytałeś
moje listy, odpowiedziałam, nieważne
to ciąża, zapytałeś
nie, odpowiedziałam, to tylko guz
umrzesz, zapytałeś
umrę, odpowiedziałam

kupiłaś mleko, zapytałeś
litr, odpowiedziałam, mam 10 lat życia
litr to za mało, robię budyń, powiedziałeś
pójdę do sklepu, zaraz wrócę, powiedziałam
kup także papierosy, powiedziałeś, i gazetę
i nie wracaj: jak w filmach