ajnfart

ajnfart

ta bra­ma to oś osie­dla
ta bra­ma to ściek w osier­dziu
ręce na trze­pak
wytrze­pać kie­szeń
ręce na maskę
w worecz­ku wyrok
w ręka­wie kry­ję skru­szo­ną kość

sklep nazy­wał się Meta
bar zamknię­to po tra­gicz­nej śmier­ci
Tyskie 3 zł cen­nik wał­kiem na ścia­nie
bar nazy­wał się Ham­let

z rana się tu Bar­bie na bar­bi­tu­ra­nach
dziew­czyn­ka? chło­piec?
grunt żeby zdro­we
i żeby Polak

Kie­dyś tu była rzeź­nia. Póź­niej posta­wi­li blo­ki. Nie takie, jak na Olim­pij­skiej, gdzie gór­ni­czy tele­fon wisiał 25 metrów nad zie­mią, bo ósme pię­tro i wyso­ki par­ter. Niż­sze, więk­szy metraż.

Osie­dle po dru­giej stro­nie par­ku Świer­czew­skie­go, od stro­ny izby wytrzeź­wień. Zresz­tą wła­śnie jakoś wte­dy park Świer­czew­skie­go prze­sta­wał być par­kiem Świer­czew­skie­go, pomnik zbu­rzy­li, cokół się ostał i robił za sto­lik na pusz­ki. W blo­ku dzie­ci w podob­nym wie­ku, więc gara­że, bram­ki, szko­ła, eki­pa, kon­flik­ty ‒ wła­że­nie w świat. W mię­dzy­cza­sie wie­le się zmie­ni­ło. Polo­nia Bytom wal­czy­ła o kolej­ne awan­se do coraz niż­szych lig. Dzie­ci rosły i coraz mniej z nich musia­ło pro­sić star­szych o kupie­nie szlu­gów. Jar­ka na dobre zamknę­li w wię­zie­niu. Po tym, co zro­bił, trud­no się dzi­wić. Bia­ły wyszedł, coś tam opo­wia­dał, cho­ciaż nie­chęt­nie. Coraz wię­cej sta­rych psów zdy­cha­ło, coraz wię­cej szcze­nia­ków sta­wa­ło się sta­ry­mi psa­mi. Domo­fon wsta­wi­li. Tele­fon w domu miał już każ­dy. Tele­fon w domu miał jesz­cze każ­dy. Śmiet­nik jesz­cze nie był zamknię­ty na kłód­kę. Był punk rock, hip hop, prze­gry­wa­nie kaset. W ogó­le prze­gry­wa­nie tro­chę było. Wyklu­wa­nie się ‒ tro­chę strasz­ne, tro­chę śmiesz­ne.

W ajfar­cie łączą­cym nasz plac ze Strzel­ców Bytom­skich grzę­zło świa­tło i my. Cza­sem przy­ła­zi­ła Mario­la, któ­ra zawsze była w cią­ży, pro­si­ła o faj­kę i pisa­ła ten wiersz. Czę­ściej przy­jeż­dża­ła poli­cja. Szu­ka­li, ale nie znaj­do­wa­li. Rękaw, czap­ka, pod butem, ale nie w kie­sze­niach, któ­re trze­pa­li za każ­dym razem. Szu­ka­li i pisa­li ten wiersz w tych swo­ich blocz­kach, w jakiś rapor­tach. Wła­ści­ciel Ham­le­ta też pisał ten wiersz, na ele­wa­cji, przy wej­ściu do knaj­py, wał­kiem i czer­wo­ną far­bą. Do dziś jest ‒ Tyskie 2,50 zł. 2,50, nie 3. To chy­ba jedy­ne odstęp­stwo od repor­ter­skiej pre­cy­zji wier­sza ‒ zapa­mię­ta­łem 3, niech zosta­nie 3.

Dziś miesz­kam gdzie indziej ‒ w trój­ką­cie roz­cią­gnię­tym mię­dzy bur­de­lem, kre­ma­to­rium i pla­cem zabaw przy­kle­jo­nym do cmen­tar­ne­go muru, zaraz przy wylo­tów­ce. Ale to już zupeł­nie inny wiersz.