Historia jednego wiersza: „wtenczas”

Otto von Bismarck miał powie­dzieć, że im ludzie mniej zna­ją kuli­sy powsta­wa­nia kieł­ba­sy i wier­szy, tym lepiej prze­sy­pia­ją noce. Zanie­po­ko­jo­ny noc­nym kom­for­tem czy­tel­ni­ków, pra­gnę zary­zy­ko­wać i zapro­sić Pań­stwa do zer­k­nię­cia, jak posta­wał jeden z wier­szy pocho­dzą­cych z mojej nad­cho­dzą­cej książ­ki lorem ipsum.

O ile pro­ces zastę­po­wa­nia komó­rek w cie­le czło­wie­ka zaj­mu­je sie­dem lat, to ana­lo­gicz­ny pro­ces w cie­le wier­sza ma cha­rak­ter znacz­nie mniej regu­lar­ny i przez to wymy­ka się łatwym opi­som i sys­te­ma­ty­ce. Mate­rię tę kom­pli­ku­je dodat­ko­wo fakt, że wiersz pisa­ny jest tyle­kroć, ile razy jest czy­ta­ny. Przed­sta­wię więc jedy­nie wyci­nek jego odno­to­wa­nej histo­rii z okre­su, w któ­rym byłem jedy­nym jego czy­tel­ni­kiem. Przed­kła­dam Pań­stwa uwa­dze ręko­pi­sy wier­sza „wten­czas”. Moja ręka w dużej mie­rze skła­da się z kciu­ka i pal­ca wska­zu­ją­ce­go, któ­ry­mi piszę na tele­fo­nie i kom­pu­te­rze, więc ręko­pi­sy mogą się nie­co róż­nić od ręko­pi­sów moich wiel­kich poprzed­ni­ków nie dys­po­nu­ją­cych tymi urzą­dze­nia­mi.

Zapra­szam.