O poezji Edwarda Pasewicza

Wskazanie na Dolną Wildę jako na najistotniejszy debiut 2001 roku nie było szczególnie trudnym wyborem. Zasadniczo nasuwał się sam, maestria utworów Edwarda Pasewicza, nie zostawiała czasu na wahanie. W przypadku Pasewicza właściwie nie miało znaczenia, czy chodzi o wiersze debiutanckie czy późniejsze. Zaistniał – od ile można rozgraniczyć te kategorie – natychmiast jako poeta, nie jako debiutant. Żadnej taryfy ulgowej nie było, żadnych – ani dla autora, ani dla czytelnika – ułatwień.

Pasewicz zjawił się – co już podkreślałem – jako poeta gotowy. Do czego? Można by zapytać. Choćby do nasycania współczesnej polskiej liryki treścią, co systematycznie i pożytecznie czyni od 2001 roku. Choćby do olśnienia czytelnika, do tego, żeby go postawić go w samotności wobec wiersza. Bez szczudeł. Bez etykietek. Jest to sporadycznie dziś spotykany walor i w wierszach i – że tak powiem – w formie lirycznego bycia, kiedy dopuszcza się czytelnika do tekstu bez zbędnych, choć może czasem efektownych, zachęt, bez jakiegoś, na pół czułego, na pół debilnego prowadzenia za rękę. Ja i wiersz, i to, co między nami się zdarzy – ten typ obcowania z liryką proponuje Pasewicz. Jest to trudne, wymaga koncentracji, ale zapewnia ogromną lekturową satysfakcję. Piękno, które kosztuje i wiedza, która też kosztuje. Nic za darmo. Pasewicz wymaga, ale warto odpowiadać na jego wymagania. Stawać przed nimi.

Wspaniały poeta. Wspaniała poezja.