O poezji Justyny Bargielskiej

Justyna Bargielska zawsze była dla mnie autorką osobną, nieuwikłaną w towarzyskie bicie piany: mówiły za nią wiersze, to im – kosztem własnego komentarza i osobistego uczestnictwa w literackich zawirowaniach – powierzała głos. Brzmiał intrygująco, sam z siebie – bez żadnej dodatkowej odautorskiej aktywności – zachęcał do powrotów do każdego z trzech wydanych przez nią tomów. Do Dating sessions, do China shipping, do opublikowanych niedawno Dwóch fiatów. Dlaczego?

Dlatego, że Bargielska dysponuje imponującą wyobraźnią, a równocześnie jej możliwości imaginacyjne nie wprowadzają do wiersza ani chaosu (wniosek tego typu mógłby świadczyć o pobieżnym podejściu do jej liryki), ani – co w pewnych sytuacjach jest dość częste – patosu. Justyna Bargielska działaniu swojej wyobraźniowej mocy poddaje zwykłe rekwizyty, lokuje ją w opisie epizodów na pozór zwyczajnych, przywołuje podróże, panieńskie wieczory, jeżdżenie windą – opisując to wszystko czasem puszcza do czytelnika oko, ale – tak mi się wydaje – nigdy nie drwi.

Dlatego że poezja Justyny Bargielskiej ewoluuje, jej świat nadal pozostaje sensoryczny, ale zmienia się miara, która należy do niego przyłożyć. Popatrzmy na cytat z Dwóch fiatów: “I giełdy, i ropa / reagują. Sąsiedzi nie mając nikogo nawzajem / wzywają policję do wyjącego wiatru. // A kiedyś szłam latem po zwiniętych torach”. Przenikające: reaguje to, co martwe i abstrakcyjne, żywym została samotność – z niej wzięli szaleństwo.

Umieszczona w Dating session na pierwszym planie estetyka świata nie utraciła swojej żywotności, ale jej subtelne przedstawienie zostało przenicowana przez wydarzenia, które skłoniły Bargielską do odmiennych zapisów. Jak choćby ten: “Hej, we mnie są twoje groby i zmarli twoi są tu”. Tu przemówiła ta sama osoba. Ale już nie taka sama. Justyna Bargielska, zarówno wyczulona: na życie i wiersz.