szkody górnicze

lux ex silesia

desz­czy się mia­sto szczy­cą wie­żow­ce
tłuszcz uszczel­nia szcze­li­ny w asfal­cie
czas war­sza­wie­je
i szyb­ko szyb­ko
szyb w szy­bach taksówek
czer­wo­ne okna i twarz na podusz­ce

grub­nie cień na murach gru­by*
którą Jerzy Gru­ba** kazał zmie­nić w grób
ciem­no znów
gru­dzień gubi śnieg

szczy­pią oczy wier­sze wiszą w powie­trzu
kałuży się Śląsk
kur­czy się życie
szczęść Boże, kur­wa, szty­ga­rzy tele­fon

szkody górnicze

w późnych osiemdziesiątych
kopal­nia­ny tele­fon
zamie­nio­no nam na ślad na ścianie
i tak nie dosięgałem
tele­fon wisiał 25 metrów nad zie­mią
bo ósme piętro i wyso­ki par­ter

na wprost bal­ko­nu korze­nie drzew
kopal­nia wchła­nia górnicze osie­dle
w zamian za depu­tat węglowy i trzy­na­stą pen­sję

św. Bar­ba­ra nie oca­li mia­sta
choć kie­dyś ura­to­wa­ła sąsiada
przyszłość oca­la
to co jej potrzeb­ne

Dwajściacoś

szliśmy przez mia­sto z obojętnością ciem
szliśmy przez mia­sto za papie­ro­so­wym żarem
szliśmy przez mia­sto w kana­bi­no­lo­wy dym
szliśmy nie licząc kroków ani kon­se­kwen­cji
szliśmy z niczym szliśmy z niczym
się nie licząc szliśmy kro­ki same się szły
szliśmy idąc

szliśmy przez mia­sto z pacz­ką papierosów
w wewnętrznej kie­sze­ni wszy­tej na wysokości płuc
szliśmy przez mia­sto czyniąc sobie zie­mię odle­głą
szliśmy przez mia­sto –
w tym mieście nie ma mostów ani rzek
w tym mieście jest wia­dukt komi­sa­riat
jest izba wytrzeźwień lom­bard i sklep
więc szliśmy przez

w tym mieście są dzie­ci ulic chodników amfe­ta­mi­no­wych ścieżek
są bez­list­ne drze­wa gołe gałęzie sple­cio­ne jak synap­sy
są w suce psy sen­ne głod­ne gołębie i głębokie
asfal­to­we ścieki wpadające do mar­twych czar­nych mórz
jest na butach sól brud kurz

w tym mieście są – buk im świadkiem – cisi konio­bij­cy
sta­wy w kopal­nych zapa­dli­skach i skróty przez cmen­tarz
są trzy dni między śmiercią i pogrze­bem
są pio­sen­ki z tele­fo­nu i awan­se do coraz niższych lig

w tym mieście są dłu­gie noce z piątku na nie­dzie­lę
są dłu­gi za ściemnione piątki* po 120 zło­tych
są ciem­ne dziel­ni­ce dzielące się na bra­my
w których dzie­sio­ny kręcą** nie­wi­dzial­ne pięści ryn­ku
są pozo­sta­wio­ne przy łóżku nie­do­czy­ta­ne książki nie­do­pał­ki
są butel­ki – za dużo by wylać za mało żeby mro­zić
są papie­ro­sy w wewnętrznej kie­sze­ni płasz­cza
wszy­tej na wysokości płuc

szkliliśmy sine oczy szliśmy przez mia­sto
za papie­ro­so­wym żarem szliśmy sil­ni nadzie­ją ciem

wyczerpujące pytania

prze­sta­ło mi się wie­dzieć o tym i o owym
prze­sta­ło mi się zda­wać że zda­ję sobie spra­wę
spadł mi poziom pato­su we krwi

wszyst­kie odpo­wie­dzi prze­sta­ły być wyczerpujące
wszyst­kie odpo­wie­dzi zaczęły być wyczerpujące

nie mieści mnie moje wła­sne mia­sto
moje wła­sne mia­sto mnie mnie
moja Pol­ska jest od może do może
Bytom określa świadomość

hospicjum

umżyj