Kaleczyć się w palec

W tek­stach Seba­stia­na Brej­na­ka pre­cy­zja współ­ist­nie­je z sza­łem, język pędzi tu na łeb na szy­ję, ale nie tra­ci przy tym gło­wy. Inspi­ra­cje awan­gar­do­we i lin­gwi­stycz­ne łączą się tutaj z hipho­po­wym bitem, reflek­sja meta­fi­zycz­na współ­ist­nie­je z (nie­na­chal­nym) spo­łecz­nym zaan­ga­żo­wa­niem, uważ­ność i sza­cu­nek wobec sło­wa – z medial­nym beł­ko­tem. „Nie­któ­re sło­wa prze­sta­ją ist­nieć / Umie­ra­ją na patos” – pisze Brej­nak w wier­szu „Con­tra” i usta­wia całe swo­je pisa­nie na prze­ciw­nym bie­gu­nie: dystan­su i iro­nii. Osią­ga naj­lep­sze efek­ty tam, gdzie iro­nia nie prze­ra­dza się w zgry­wę. Wyczu­wam w tym poecie głód auten­tycz­no­ści połą­czo­ny ze świa­do­mo­ścią, jak nie­wie­le świe­żych skład­ni­ków w naszej codzien­nej papla­ni­nie. On te nie­świe­że pół­pro­duk­ty ucie­ra na tar­ce i na szczę­ście dla czy­tel­ni­ka co i rusz kale­czy się w palec.