Zawsze

Jedenaste przykazanie

no więc rytm i rytu­ał przy­sta­wal­ność pojęć i kolo­ry nie­bie­ski
i czar­ny na sza­rym i moral­ność nie tyl­ko jest oso­bi­stą
nagle nor­wid i leki na kaca w kolo­ro­wych fiol­kach
przej­rzy­stych kro­plów­kach na całych jezio­rach
żółk­ną­ce kry­zy gla­dio­lu­sów

nagle pani jezio­ra w sre­brzy­stym i ciem­nym
i taką porą włó­czyć się po tafli
Chry­ste – jęk­nął kie­row­ca Kobie­ta pła­ka­ła
cicho cier­pli­we w pal­cach małe ostrza
pani jezio­ra na całych jezio­rach
Jest i wtó­ra – moral­ność-zbio­ro­wych-ciał

Sonet VI

Tu zie­mia, ars deco­rum tan­det­nych powtó­rzeń
Tu słoń­ce, art aman­di kam­po­wych nie­speł­nień
Tu kon­cert, koniec z koń­cem nie daje się dłu­żej
Wią­zać w rów­nie rado­sne co przed rokiem pętle

Tutaj wybi­cie z ryt­mu nad­da­ne na chó­rze
Tu obłok ipe­ry­tu na chlo­ro­wej chmu­rze
Tu szep­ta­ne do świ­tu psal­my o natu­rze
Tutaj na dole fioł­ki, a na górze róże

Tu pędz­le z ani­la­ny i pędzę kocha­ny na lodo­we
Przy­ję­cie w restau­ra­cji wspo­mnień
Tu patrzysz jesz­cze na mnie
Mówisz jesz­cze do mnie

Na tam­tym już wzrok jasny, znów wie­rzę kul­tu­rze
Z elek­trycz­nej kuchen­ki nie wychy­nie pło­mień
Na week­end napi­sa­ne są desz­cze i burze

Pieniążek

 G.J.

Moni­ka b. wczo­raj zaczę­ła orze­kać, czy sąd widzi jesz­cze w potwo­rach czło­wie­ka
Nie mia­łam jej za złe, bo byłam znów młod­sza, macha­łeś nam zgrab­nie z pokła­du parow­ca
To nie była miłość, prze­mi­nę­ło z wia­trem, do połknię­cia było sta­now­czo za łatwe

Naklej­kę z butel­ki skro­ba­łam jak cią­żę w fon­tan­nie zgu­bi­łam mie­dzia­ny pie­nią­żek
Posze­dłeś na woj­nę to było za łatwe pier­do­lić fon­tan­nę prze­mi­nę­ło z wia­trem
Pier­do­lić tę woj­nę nie tutaj się dzia­ła i co tam pie­nią­żek nie­waż­na część cia­ła

Obiekty sztuki

K.S.

Są ulot­ne, Krzysz­to­fie. Teraz muszę pisać kla­sy­cy­stycz­ne wier­sze,
Rzeź­bić je w meta­lu, wyku­wać z gra­ni­tu i odle­wać z brą­zu. Brzmi
Wstręt­nie. Praw­da?

Są tak nud­ne, Mać­ku. W całym tym Sztok­hol­mie nie ma jed­ne­go
Spo­żyw­cze­go skle­pu. Nie ma szro­nu na szy­bach dro­gie­go hote­lu.
Praw­do­po­dob­nie moż­na tu spać z kimś, kogo nie trze­ba by pytać
O imię. Prze­cież to też

Brzmi nie­źle.

Na par­te­rze basen. Śnia­da­nia, jeśli wli­czyć łoso­sia, nie licząc kre­we­tek.
A więc jestem kre­wet­ką zamie­sza­ną w kok­tajl, sąsia­du­ją­cą z ławi­ca­mi
Innych?
Im dłu­żej o tym myślę, tym mi się podo­ba.

Co jedzą hipopotamy

Spójrz, kocha­nie, tam, na tym modrze­wiu Widzisz? Sój­ka
Sój­ka gaduł­ka pary­te­ty wspo­mnień co moje tego nie rusz
Ćwir ćwir co jest two­je cze­go ci nie zabra­łam
Małe bystre oczka
Kocha­nie, zda­je się, że zbie­ra się na burzę

Chancon

Śpie­wał pio­se­necz­ki, aż wle­ciał do rzecz­ki. Tak ją wzru­sza­ły moty­wy cie­lę­ce, aż zapo­mnia­ła o nie­spraw­nej ręce. Potem, gdy pod­no­si­ła pło­ną­cy samo­chód, krzy­cza­ła, ale chy­ba zagłu­szył ją pochód.

Na wia­duk­cie widzia­łam Cię z pustą duszycz­ką. W łóż­ku mnie biłeś,  w domu nie
Bywa­łeś. Nie cho­wam razów w kie­szeń. Byłam tyl­ko cia­łem.
Kie­dy od bie­dy kaza­no się roz­stać, żal mu przy­bie­rał mate­rial­ną postać.  I szłam
Dalej z tym żalem. Pudro­wa­łam war­gi
Przed kar­na­wa­łem. Żeby się nie roz­stać.
W dal, uko­cha­ny, bez­brzeż­ną i siną, gdzie pierw­sza lep­sza może być Two­ją dziew­czy­ną.
W dół, uko­cha­ny, na prze­kór hie­rar­chii. Roz­strzy­gać tur­nie­je
W ide­al­nych wio­skach, gdzie zie­mia, lód, nasie­nie. Łączy w jed­ną postać.

Kaczka

I powiesz: do świ­ta­nia, powiesz: do widze­nia,
przy­wi­tasz się ze zda­niem, któ­re ma to samo
wyglan­so­wa­ne miej­sce w koń­cu każ­de­go języ­ka:

dziec­ko, nie jestem śmier­cią, cze­mu mia­ło­bym się
bać aku­rat tej śmier­ci?

Nie jestem two­im ojcem, bo on by nie poszedł sobie
bez poże­gna­nia, tam gdzie sina dal jest i maki rosną
przy nie­czyn­nym toro­wi­sku. Nie jestem Ci też mat­ką,
któ­ra mówi: ciszej, kobie­ta twe­go bra­ta powin­na się

wyspać. Nie jestem hoj­nym darem ani ckli­wą klą­twą.
Kobie­ta moje­go bra­ta powin­na się wyspać, a ty, zda­nie
przy­pad­kiem usły­sza­ne we śnie, pozwól mi goto­wać
im rosół z kacz­ki, jeśli się obu­dzą.

Niespełnienie

Jeśli buty nie pasu­ją Boso na defi­la­dzie
Dzi­siaj dru­ga część szła dwa razy
Jutro szu­my i skwier­cze­nie w kuch­ni
Nie pamię­tam jaką byłam struż­ką
Jaką czer­nią jaką pięk­ną wdo­wą

Dia­log bez linii inter­pre­ta­cyj­nej
Zapo­mi­nam jakim jesteś drze­wem co z cie­bie spa­da
Sce­na czy ze sce­ny smuż­ki ciem­ni
Ja strze­lam do garn­ków a Ty
A ja czym sobie zasłu­ży­łam na „pró­by patrze­nia”?