Chyba na pewno

ajnfart

ta bra­ma to oś osie­dla
ta bra­ma to ściek w osier­dziu
ręce na trze­pak
wytrze­pać kie­szeń
ręce na maskę
w worecz­ku wyrok
w ręka­wie kry­ję skru­szo­ną kość

sklep nazy­wał się Meta
bar zamknię­to po tra­gicz­nej śmier­ci
Tyskie 3 zł cen­nik wał­kiem na ścia­nie
bar nazy­wał się Ham­let

z rana się tu Bar­bie na bar­bi­tu­ra­nach
dziew­czyn­ka? chło­piec?
grunt żeby zdro­we
i żeby Polak

ulica wytrwałych

rwij hał­dzie resz­ki cie­pła
pal korę z kra­dzio­nych kabli
pieść pięść liż grosz brodź w brud
tańcz na gru­zach miast

żyw żar – niech żre żwir
rodź dym kurz durś duś dech
grzej zzię­bło­si­ne dziel­ni­ce
w któ­rych zga­sła daw­na chuć hut

trak­cją karm brzuch pal­ca­mi kop szyb
łam złom łów miedź traw strach
w maras kryj marazm aż co nam nie­ma
nie­moc zabra­ła sza­brem odbie­rze­my

01 III 2011. światłowstręt

zosta­ło nie­wie­le nie­wie­le to nic
i nie­wie­le wię­cej nie­do­je­dzo­ny obiad
mar­twa psz­czo­ła mię­dzy rama­mi okien
śle­pe śle­pia kamer i kabac­ki las

zosta­ły ścia­ny adre­sy akta tka­ne ze strat
star­te tkan­ki i zwę­glo­ny krzyk na dnie płuc
kat co niósł świa­tło i butel­kę z naf­tą
reszt­ki mar­ca i klucz do wyła­ma­nych drzwi

zosta­ło 770 dni pro­ku­ra­tor­skie­go śledz­twa
któ­re wyka­za­ło że śmierć to stan sku­pie­nia
że nie­wie­le to nic i nie­wie­le wię­cej
zosta­ła cisza któ­ra mie­ści ślad

19 X 2017. to było tu

ogień rodzi się z wil­go­ci
ogień rodzi się z wnę­trza

nazy­wam się Jan Polak
nazy­wam się Jan Palach
nazy­wam się iskra co budzi
nazy­wam się iskra co prze­kłu­wa wzrok
nazy­wam się strzę­pek unie­sio­ny gorą­cym powie­trzem
nazy­wam się czerń co chło­nie krzyk i świa­tło

to było tu
to jest tu

Leopold II. pomnik. Bruksela

dłu­to łusz­czy żyły
źre­ni­ce rzeź­bi rzeź

zło­ża pło­żą zło
drze­wo rodzi śmierć

rzeź żło­bi kamień
w kształt koń­skie­go rże­nia

Bóg każe brać i
Bóg karze bra­ci

dni tną dło­nie
życie dła­wi żywi­ca

użaleznienie

bra­kiem myśli
mową: tak tak nie nie
czczym się za nie baniem
jed­nym z sied­miu
po jed­nym na każ­dy dzień tygo­dnia

grzech gru­cho­cze o żebra
z otwar­tych ust sły­chać głu­che echo
gorz­kie żale żebrzą prze­ba­cze­nia
od tera­peu­tów któ­rzy zawo­dzą
wła­sny zawód

pozo­sta­je skła­dać dło­nie pozo­sta­je zło­żyć sło­wa
od dłu­giej i nazbyt spo­dzie­wa­nej śmier­ci
zacho­waj nas Panie
pozo­sta­je żal zło­żyć
żal zło żyć