Wiersze chicagowskie

Tożsamość

Duma­nia dzien­ni­ka­rza poli­cyj­ne­go w Biu­rze Iden­ty­fi­ka­cji

Kocha­łeś czter­dzie­ści kobiet, ale masz tyl­ko jeden kciuk.
Wio­dłeś sto sekret­nych żyć, ale odci­skasz tyl­ko jeden kciuk.
Objeż­dżasz świat dooko­ła i wal­czysz w tysiącu wojen, i zdo­by­wasz wszel­kie tego świa­ta

zaszczy­ty, ale kie­dy wra­casz do domu, odcisk tego jed­ne­go, otrzy­ma­ne­go od
mat­ki kciu­ka jest tym samym odci­skiem kciu­ka, któ­ry mia­łeś w sta­rym domu,
kie­dy mat­ka cało­wa­ła cię na poże­gna­nie.

Z wiru­ją­cej maci­cy cza­su wycho­dzą milio­ny ludzi, by zadep­ty­wać sto­pa­mi zie­mię,

i pod­rzy­nać sobie gar­dła, by zdo­być miej­sce do sta­nia, a mię­dzy nimi wszyst­ki­mi
nie ma dwóch takich samych kciu­ków.

Gdzieś ist­nie­je Wiel­ki Bóg Kciu­ków, któ­ry może to wszyst­ko wyja­śnić od pod­szew­ki.

Podwórko przy Harrison Street

Sły­sza­łem, jak usta kobie­ty
Roz­ma­wia­ją­cej z towa­rzysz­ką
Wyma­wia­ją te sło­wa:

Kobi­ta, co sie kur­wi,
Nigdy nicze­go ni mo
Przez to całe kur­wie­nie.
Zawsze ktoś weź­nie
To, po co una na uli­ce idzie.
Jak nie alfons,
To gli­na weź­nie.
Ja sie już tak skur­wi­łam,
Że już nic ze mnie nie bedzie.
Ni mom cze­go poka­zać.
Jeden facet wzioł wszyst­ko
Zaro­bio­ne w każ­dą noc, com sie kur­wi­ła.

Statek wycieczkowy

Nie­dzie­la wie­czór, par­ko­wi poli­cjan­ci mówią mię­dzy sobą, że jest ciem­no jak w hał­dzie

czar­nych kotów na jezio­rze Michi­gan.

Duży sta­tek wyciecz­ko­wy wra­ca do Chi­ca­go z sadów brzo­skwi­nio­wych w Sau­ga­tuck.
Set­ki żaró­wek roz­bi­ja­ją ciem­ność nocy; sta­do czer­wo­nych i żół­tych pta­ków z zatrzy­ma­ny­mi

w locie skrzy­dła­mi.

Relin­gi obwie­szo­ne są gir­lan­da­mi, a od wyso­kich komi­nów ku dzio­bo­wi i rufie zstę­pu­ją

luź­ny­mi łuka­mi świa­teł­ka.

Ponad schry­płym chru­pa­niem fal o molo dobie­ga mnie schry­pła odpo­wiedź w ryt­micz­nym

umpa dęcia­ków, któ­re gra­ją powra­ca­ją­cym do domu pol­ską przy­śpiew­kę.

Rezerwacja

Jadę eks­pre­sem z cał­ko­wi­tą rezer­wa­cją miejsc, jed­nym z naj­wspa­nial­szych pocią­gów

tego naro­du.

Sunąc wskroś pre­rii, w błę­kit­ną mgieł­kę i ciem­ne powie­trze wjeż­dża pięt­na­ście wago­nów,

całych ze sta­li, uno­szą­cych z tysiąc ludzi.

(Wszyst­kie wago­ny zmie­nią się w złom i rdzę, a wszy­scy i wszyst­kie, śmie­ją­cy się

w salon­kach i sle­epin­gach, w proch się obró­cą).

W prze­dzia­le dla palą­cych pytam kogoś, dokąd jedzie, a on odpo­wia­da: „Oma­ha”.

U Jungheimera

Wśród pól kuku­ry­dzia­nych zacho­du i tar­tacz­nych kra­in pół­no­cy

Mówią o mnie: salo­on z duszą,
Przy­ćmio­ne, czer­wo­ne świa­tła, dłu­gi, łuko­wa­ty bar,
Skó­rza­ne fote­le i ciem­ne kąty,
Wyso­kie mosięż­ne splu­wacz­ki, czar­nuch kro­ją­cy szyn­kę

I obraz z pół­na­gą kobie­tą, roz­wa­lo­ną nie­dba­le na łóż­ku po nocy z wódą i mor­do­bi­ciem.

Srebrne gwoździe

Ukrzy­żo­wa­li czło­wie­ka. Przy­był do mia­sta jako obcy, oskar­ży­li go, przy­bi­li do krzy­ża. Wisiał i wisiał. Śmiał się z tłu­mu. „Żela­zne gwoź­dzie – gadał. – Tanio­cha.
W moim kra­ju jak kogoś krzy­żu­je­my, uży­wa­my srebr­nych gwoź­dzi…”. I tak szy­dził. A oni z począt­ku go nie rozu­mie­li. Potem innym już tonem roz­pra­wia­li o nim po salo­onach,
krę­giel­niach i kościo­łach. Dotar­ło do nich, że krzy­żo­wa­nie ma się tyl­ko raz w życiu
i zasa­dy przy­zwo­ito­ści kaza­ły­by użyć do tego srebr­nych gwoź­dzi. Posta­wi­li mu pomnik na
pla­cu miej­skim. A że zapa­mię­ta­li, jak się nazy­wa, kie­dy był jesz­cze wśród nich, pod­pi­sa­li go
na pomni­ku Jan Srebr­no­gwóźdź.