RA (2)

PEPSI MAX

Kil­ka mię­dzy­po­ko­le­nio­wych
join­tów.
Do języ­ka podob­no
cięż­ko się
wedrzeć.

Sie­ma, nar­ka, sie­ma & nar­ka –
i zoba­czy­li­śmy się zno­wu
po dłu­gich
pię­ciu latach.

Zaczął w mię­dzy­cza­sie stu­dio­wać.
Z pato­sem powie­dział,
że woli Dzia­dy
od twór­czo­ści
Wojacz­ka.

Pili­śmy
pep­si max
(no sugar). Wol­no
cedził sło­wa:

Czer­wo­ny pająk jest wszę­dzie,
wróg inte­gru­je gru­pę.
Na poże­gna­nie
szep­nął: Do zoba­cze­nia…

Następ­nym razem
będę już znał na pamięć
wszyst­kie Kaza­nia
Hozju­sza.

Nie wiem, czy je napraw­dę
prze­czy­tał i co się dalej
z nim sta­ło.

Nigdy wię­cej się
nie spo­tka­li­śmy.

SKATALITES

Nie­źle musia­łeś popły­nąć,
wyglą­dasz jak
świę­ty Miko­łaj

– śmie­je się kopen­ha­ski
gita­rzy­sta
z dre­da­mi.

Afgan dobrze nam wcho­dzi.
Jesz­cze nie wpa­dli­śmy
pod ław­kę.
Czy­li lubisz The Ska­ta­li­tes?
– pyta.

A co z Dore­en Shaf­fer?
– chce poznać praw­dę
do koń­ca.
Może być Dore­en Shaf­fer
albo Prin­ce Buster
– mówię mu.

Jasne, Dore­en Shaf­fer
albo Prin­ce Buster.
Byle tyl­ko cho­dzi­ło
o Ska­ta­li­tes
– zacią­ga się.

Tym razem uda­ło się wymie­nić
sygna­ły.
The Ska­ta­li­tes!
(Obło­ki

wyraź­nie
zni­ży­ły się
w stro­nę kwia­tów…)

Na Zie­mi
moż­li­we jest
poro­zu­mie­nie.

TCHICAI

Czy­li… Czy­li wystę­po­wa­łeś
z kimś takim jak John Tchi­cai?
– ner­wo­wo pyta wydaw­ca z obgry­zio­nym
paznok­ciem.

Jasne, wystę­po­wa­łem – mówię zdzi­wio­ny.

Ale prze­cież… Prze­cież wiesz, że Col­tra­ne
wydał pły­tę Ascen­sion
i tam grał z nim na sak­sie wła­śnie Tchi­cai – cią­gnie wątek
wydaw­ca.

Ale Ascen­sion… To było w 1965… – pró­bu­ję zro­zu­mieć,
o co mu cho­dzi.

I w dodat­ku dzia­ła­li z nim wte­dy Archie Shepp
i Fred­die Hub­bard
– prze­ry­wa.

Ale jaki to ma zwią­zek z moimi wier­sza­mi?
– zaczy­nam wpa­dać w deli­kat­ną
pani­kę.

Tutaj liczy się styl gen­tle­ma­na. Ma taki zwią­zek,
że jesteś
prze­gra­ny – pod­su­mo­wu­je i sta­now­czym gestem
wska­zu­je
drzwi.

Nie będę zmie­niał bio­gra­fii, osta­tecz­nie zawsze byłem
prze­gra­ny – poże­gna­łem się
i wysze­dłem
na peł­ne smo­gu powie­trze.

Pomy­śla­łem, że John Tchi­cai oddy­cha teraz peł­ną pier­sią
w astra­lu.
Z powo­du wier­szy nie war­to rzu­cać się
z mostu.