Widoki wymazy

Dom żył

1.
pro­sty zestaw pudeł­ko­wy
łza tek­tur­ka kom­po­zyt
skro­bio­wy z dymu żył
zakrzep na wysta­wę życio­wą
nie żebym pra­gnął odro­dził
ner­wy posza­rza­ły od pogo­dy
wyszła w ska­nie die­ta
kalo­rycz­na wysta­wa
z domu żył

sam sobie kom­po­zyt
lęków leków nie osą­dzaj
żeby leki nie osa­dzi­ły
cię w blo­kach kopal­nych
na kur­han dono­sów
na cie­bie w reje­strach
lęko­wych osą­dzi­ły
bo jesteś z węgla folii
kwa­so­wy dozow­nik

2.
się zasta­na­wiam
czy mia­łem pięk­no
czyż­bym stra­cił pięk­no
że puści­łem pięk­no
na łeb szy­ję a dobro
z gło­wą spu­ści­ło
się na mnie wysta­wi­ło
z domu żył

z fast foodu żywię
ojca jąka­łę mię­dzy nami
udar sło­necz­ny deco­rum
uda­ro­we nie­bo a zie­mia
gra­ma­ty­ka asce­za
bała­mut­na prze­rzut­nia
mnie w życie zewnętrz­ne
ale manie­ra pęka
do wewnątrz

Dom stary

1.
świa­teł­ka po pla­ży
odu­rzo­ne twa­rze
na ete­rze jak chlo­rze

2.
Wie pan gdzie latar­nia
lata­ren­ka jakaś
ludz­ka cho­ciaż

Nie wiem
Przy­jeż­dża­łem tu nad morze
Dziś led­wo led­wo
tra­fi­łem sze­dłem
w deter­gen­cie
z domu

star­ców wcza­sów ojca
przy­wio­złem Wie pan
czy­je to morze Wiem ono
led­wo led­wo

3.
Było świa­tło. Nie kula. Pane­lik. Mało miał świa­tła. Sła­bo widzia­łem. Nic nie wie­dzia­łem. Przy­sta­wi­łem czu­ły pane­lik do twa­rzy i głos powie­dział: ja, Tej­re­zjasz, przyj­mę dziś two­je zgło­sze­nie, bo wiem i znam to wszyst­ko, co się tu roz­gry­wa. Ta woda ci zagra­ża, ale nie tak, jak sądzisz. Żaden żeglarz z cie­bie, król czy rybak. I nie da się uto­pić w tym, co puste. Więc nie kom­bi­nuj. W ogó­le źle z two­imi ner­wa­mi. Że nie wspo­mnę o postach.

4.
ślep­cy na pia­skach
apa­ra­ty na twa­rzach
pia­sek trza­ski elek­tro

sta­tycz­ne wid­ma
flu­or narzę­dzio­wy
geo-paski w pio­sen­ce
sezo­no­wej:

czy­jeś ty morze
kto się pisał
w tobie

czy­je wer­sy pro­me­na­dy
życio­we –
You, sea! I resign myself to you also

dep­tak powiedz
głu­chy czy pusty w tobie –
Oed’ und leer das Meer

5.
wydu­ma­ni w postach
na wydmach dom sta­ry
my na ete­rze
jak w chlo­rze

tu gdzieś było
wyj­ście wid­mo­we

[Któregoś wieczora zaczęło padać]

Któ­re­goś wie­czo­ra zaczę­ło padać. Zało­ży­łem prze­ma­kal­ną kurt­kę, prze­ma­kal­ne spodnie i posze­dłem w stro­nę małe­go par­ku, odda­lo­ne­go o kil­ka minut spa­ce­rem od domu. Park był zamknię­ty z powo­du kwa­ran­tan­ny. Wej­ścio­wą bram­kę prze­pa­sa­no bia­ło-czer­wo­ną taśmą. Było póź­no, lało coraz bar­dziej, wokół ani żywej duszy. Omi­ną­łem barier­kę z taśmą i wsze­dłem do puste­go, zaka­za­ne­go par­ku, w środ­ku świa­to­wej zara­zy. Latar­nie pali­ły się ostrym bia­łym świa­tłem, tra­wa, dęby, klo­ny i brzo­zy bły­ska­ły w nim wio­sen­ną zie­le­nią. Drze­wa piły wodę z powie­trza, aż trza­ska­ło. Sze­dłem alej­ka­mi, wśród wariac­ko żół­tych for­sy­cji, obok puste­go boiska. Deszcz się roz­krę­cił, lunę­ło na całe­go, ścia­na wody, w ostrym jarze­nio­wym świe­tle, któ­re w głę­bi par­ku było zie­lo­ne. Liście szem­ra­ły, wszyst­ko sta­nę­ło w siwej tafli. Wokół ani żywej duszy, wła­dza zaka­za­ła, wła­dza nie wie­dza, wirus panu­je, ja tu sam, w zupie, aurze, aero­zo­lu, w jed­nej stru­dze. Byłem audy­to­rium, odro­dził mi się oddech, recy­ta­cja w zaka­za­nej pust­ce. Ocie­ka­łem, byłem szczę­śli­wy, udroż­nio­ny. Prze­świe­tlo­ny, osa­dzo­ny na kro­pel­kach, mani­fe­sto­wa­łem. Żyłem w tym? Umie­ra­łem? Byłem żywą duszą w par­ku. Kształ­ci­łem się. Mówi­łem sobie: opo­wiedz o masie świa­tła w liściach, o gru­bo­ści fil­mu. Jak zwil­ża gar­dło, otwie­ra głos. Jak otwie­rasz park, dzia­łasz w ści­słym otwar­ciu.

Na ranki

w ster­cie chwil
chwil­ka drży
jak bier­ka

bie­rzesz ją
źle i to się pój­dzie
nie chwy­ci zmie­li

teraz patrz
jak wyj­mu­ję ją sobie
z oka ty z ust

mi wyj­mij
od razu lepiej
sypie się pisze dla

po pro­stu dla

Prześwietlone dzienniki [fragmenty]

Teraz jest wiatr, któ­ry mio­ta wia­trem. Teraz ostre gno­je­nie z powie­trza, świa­tło jak łomot po oczach. Nic nie widać. Jeden wymaz. Śle­pa plam­ka – świat tego świa­ta. Pro­sto z mostu mię­dzy­ludz­kie­go. Wiel­ka pia­na czą­stecz­ko­wa ude­rza w ojczyź­nia­nym kom­po­cie, na kicie i maku. Nie­któ­rzy gło­so­wa­li tele­wi­zyj­nie, inni pła­ka­li, jesz­cze inni jakoś na tym wyszli. Ale zasta­nów­my się: jeśli zwy­kłe ludz­kie myśli, pra­gnie­nia, lęki i nadzie­je są jakąś wyściół­ką pod to, co tu się dzie­je, co w ogó­le może jesz­cze, załóż­my, się zda­rzyć, to – powiedz­my sobie otwar­cie – ta wyściół­ka nam scze­zła. Jej roz­pad trwa poty­licz­nie, na dnie oczu, w kom­po­stach jeli­to­wych, w gno­ju z apek pod bram­ką. Kom­pot nam połu­pał odmia­ny czeź­nię­cia na dwie pod­sta­wo­we odmia­ny: glo­bal­ną i ojczyź­nia­ną. Wło­żył pod język. Wyplu­łem. Teraz to już nie jest wiatr. Wiatr już był, i mróz, i blask, ale je prze­oczy­li­śmy. I dla­te­go jest takie ryzy­ko, że nic już nie może się zda­rzyć, że jest po zda­rze­niu. Prze­śnio­na apka po elip­sie, histo­ria krzy­wa, okrut­na, ludz­ka, nie-ludz­ka, co nam do tego. Tak teraz już będzie. Skąd sta­za? Ale postaw­my inne pyta­nie: skąd tro­py w sta­zie?

Pani na wło­ściach, na świa­tła pochy­le­niu, od środ­ka poróż­nio­na, mag­mo wul­ka­nicz­na zamknię­ta po śmier­ci w szu­fla­dzie, duchu, udo­stęp­ni­łaś mózg, świę­to w meta­lo­wych obło­kach. Sto­pi­łaś dystans. Dzię­ku­ję, już śnię – nowe świa­ty, histo­rie, woj­ny domo­we (bo wiesz, my tu też zawsze z pogra­ni­cza, za jakąś gra­ni­cą, my nie­wol­ni­cy, my han­dla­rze). Mózg lub umysł, nie­waż­ne, w każ­dym razie wie­ki całe spa­ko­wa­ne na dys­ku. Dla mnie? Mózg jak umysł cały mój, nie mój, nie­waż­ne, więk­szy niż nie­bo, a ty w zana­drzu jak chi­ral­ność lin­ku. Mózg lub umysł, co waż­ne, to ujrzeć się wresz­cie w śle­pej plam­ce tego pochy­le­nia. Mia­łaś kwia­ty w sobie, hia­cyn­ty, fla­ko­ny wyla­ły, dały gło­wę. Dla cie­bie teraz już tyl­ko miłość, wiecz­ność, któ­rą spa­ko­wa­łaś na śnież­nym dys­ku. Udo­stęp­niasz zakres po tęczy. Twój trze­wik, wier­szyk zszy­ty, czer­pa­czek – ule­je mi teraz per­łę z oce­anu, w usta mi wto­czy. Po co mi tęcza.

Tutaj jest świat tego świa­ta, a tu jego koniec. Zawie­sze­nie spraw, ich wymaz, zatar­cie ludz­kie­go sil­ni­ka, sty­gną­ce taxi, rzę­że­nie taśm pro­duk­cyj­nych. Jeden wymaz. Powszech­ny płyn. Piszę post­pro­duk­cyj­nie i post­in­du­strial­nie, nie­wi­dzial­nie, nie­pa­ra­me­trycz­nie, postek­splo­ata­cyj­nie. Sprze­ci­wiam się eks­plo­ata­cji choć­by jed­ne­go z moich ja. Odrzu­cam prze­mysł lirycz­ny. Nie krę­ci mnie to, co pozna­wal­ne, dosłow­ne, natych­miast zna­czą­ce, spo­wied­ni­cze. Piszę odna­wial­nie, bez dre­na­żu bez mała. Ćwi­czę inne prze­ży­cie aku­mu­la­to­rów, ambient elek­tro­li­tów, uspo­ka­jam węgiel, poza ideą tera­pii, poza ideą nagród i wyna­gro­dze­nia, dzię­ku­ję za nie­zna­ne ja, któ­re się nie spo­wia­da. Bo komu? Bo z cze­go? Bo nie ma, że boli. Bo z nie­go ta jaz­da, tęcza w empi­rycz­nym pery­me­trze, przed koń­cem lub po koń­cu świa­ta tego świa­ta. Wła­ści­wie cały czas, bo cały czas jest jakieś puste pole i coś z nie­go wycho­dzi, tyl­ko co. Poświa­ta. Ufa­łem, że dro­bin­ki, efu­zje, ciche trza­ski są sub­stan­cją pola, świa­tem tego świa­ta, a ja im ład­ny, powab­ny, dol­ny i gór­ny, dziw­ny i nie­ja­sny. Więc niech już będzie koniec świa­ta tego świa­ta i wcho­dzę w to. Odna­wiam śle­pą plam­kę. Dużo śpię, wysy­piam się, nie żegnam. Puści­ły dedlaj­ny. Tak mi mów. Mowa zawi­ru­so­wa­na. Odwi­ro­wać, znie­mo­tać, zmo­tać od nowa.

W spra­wie inten­cji auto­ra. Oczy­wi­ście, że mam. I to jak naj­lep­sze. Moją inten­cją jest wpleść się w pole, żeby póź­niej narze­kać, że cięż­ko w nim nie pleść trzy po trzy i trud­no się wyplą­tać. Póź­niej się wyplą­tać. Mam zamiar odży­wiać się, wysy­piać, wplą­ty­wać i wyplą­ty­wać. Muskać fale. Waż­ne jest jed­no: maga­zyn obraz­ków ze śle­pej plam­ki.