Historia jednego wiersza

W tamtych dniach miałem mnóstwo pracy. Dwoiłem się i troiłem, a za dnia chodziłem rozstrojony. Było wiele takich dni.

Historia jednego wiersza, ale co wtedy, gdy wiersz trwa nieco dłużej, wchodzi w rytm wczesnych pobudek, porannych posiedzeń przed biurkiem, które mają cię jakoś doprowadzić do stanu używalności, bardzo wcześnie, zanim zacznie się praca, bo trzeba żyć? Czy historię poematu da się oddzielić od tych dni?

Raczej jest to historia poszukiwania pracy na innej częstotliwości, próba wychwycenia jakiejś fali bazowej, fantomowego nośnika. Żeby można było wejść w tryb. Chodzi o wyobrażenie kształtu, dzięki któremu przyjęcie napływających w różnie skalkulowanym eterze treści o charakterze spreparowanej traumy, służącej za zbiorową dietę, nie zalało kompletnie gaźnika w moim silniku. Albo o nowy silnik, bez gaźnika, w którym spalanie odbywa się całą formą, jest brudne, ale pożywne i odżywcze.

W tamtych dniach sporo jeździłem po mieście, ale też za miastem, było sporo prac drogowych i placów budowalnych, które w moim mieście podnosiły poziom pyłków w powietrzu, a w całym kraju podnosiły poziom ciśnienia. Bywałem na parkingach sklepów spożywczych, w celu zakupienia żywności dla bliskich. Dla innych osób kupowałem leki, oglądałem skany narządów, studiowałem ich kolory. Podłączałem urządzenia i siebie do nich. Nastawiałem herbatę bądź kawę. Nastawiałem radio. Wysłuchiwałem audycji o tym, jak szczuć, dźgać, lżyć, podżegać. O znakach w żółci. To dopiero były audycje. Później ktoś oblał się substancją niewiadomego pochodzenia i podpalił.

A ja nic, tylko formularze. Ze względu na charakter wykonywanej pracy, często przeglądałem tabele, wyniki parametryzacji, dane statystyczne. Zdawałem sobie sprawę, że podane mediany mnie mają, że tną mnie na próbki i wycinki i wszystko już wiedzą. Ze względu na charakter wykonywanej pracy przystawiałem sobie stemple. Zacząłem palić niektóre papiery i wdychać dane. Bywały mgliste dni, w których mgła była statystyczna. Byłem zmęczony, więc sporo oglądałem programów informacyjnych w telewizorze, ale to był błąd. Byłem chory.

Starałem się jeść warzywa. Chodziłem po ogrodzie, ale coś mnie ukąsiło i doznałem porażenia. Na przemian jadłem antybiotyki i żywe kultury bakterii.

Kupiłem sobie kilka nowych urządzeń, do których starałem się podłączyć.

Chodziło o to, żeby wytrzeć ośrodek i zobaczyć się na czysto. Wtedy okazywało się, że ośrodek nie znika, tylko się przepoczwarza, zaczyna inaczej przylegać. Doszedłem do wniosku, że mam coś wspólnego z tymi zmianami kształtu. Chodziło o sposób prowadzenia nasłuchu, o kształt filtra. Można się było zobaczyć, ale na brudno.

Sporo czytałem: o dnach presji, o fluidzie metrycznym, który zastępuje próżnię, o tym, że nie ma próżni i mkniemy w zawiesinie, która właściwie jest światłem, że mkniemy w pięknej świetlistej zawiesinie, o tym, że światło jest presją. Ktoś podesłał swoje mediany. Były piękne. Jakiś nieżyjący korespondent przysłał pieśń o tym, że sama ziemia jest jak piec pełen słów, więc przeniknęliśmy do samego rdzenia. Inny duch przekazał coś o miseczkach z ofiarą na ołtarzyku mowy. Przywiodłem twarz do miseczki – opar był metaliczny, toksyczny i treściwy. To wszystko pomagało i wchodziło do historii, do geometrii ośrodka. Zakrzywiało. Grawitowało. Pokazało się jakieś zakrzywienie, które przybrało postać rozmówcy. Było jak rozkoszny ból po fantomowej przestrzeni.