Naworadiowa

8.

pracuje się tak dużo w życiu aż zmienia się status osób chorób rzeczy mniemają że życie zanika zostawia nas samych (rzeczy nie będą mnie miały) żyjemy

w ośrodku by rzeczy żyły tu z nami dotknięte

jesteśmy wierni wchłonięci dodani płyniemy razem w postaci pracy nie można odjąć naszych postaci wżartych w rejting układ baryczny

przychodzi mróz my dalej swoje robimy od środka sycimy światło drożne naczynka tchawki przewodnie włókienka by praca mogła się zmieniać czytać od nowa z etykiet aneksów do umów schodzić się w spichrzach wychodzić

spod pleśni przeterminowanych produktów pochodzenia zagranicznego

przechodzić we fluid pod pieśnią co dzięki nim bez granic korzysta z praw do zerwania paktów wydrapanych nam w korze bez naszej wiedzy i zgody

9.

dziś w smutku coś ciekawego koleżanko pojemna zrozum praca mnie do tego przywraca

czysta radości wirtualnej cząsteczki co dajesz potas woltaż w roztworze tonalnym popatrz jak tańczę na skraju pola w tobie dla ciebie się robię sztuczny łączny

mówię dzieciom patrzcie nad proszkiem krajowym toksycznym co plami słuchajcie przecież on nic nam nie mówi z nim nic nas nie łączy kiedy w radości tańczymy tancerze radośni

teraz fluid w miseczkach treściwszy zero omówień smutnej wieczności

10.

w sprawie radości patrzcie sobie w popękane szkiełko z oka

niż wiara jako forma rozpaczy silniej mi mówi jego historia że jestem sensem

organizmów miażdżonych z których przechodzę w pojemność między mową złotą a sprawą wielości moich jednostek

chorobowych kostek śladów w pamięci płynów jestem pojemnym fluidem ustrojem

co śnił się filozofom gdy śnili jednocześnie co się nie zdarzyło

płynie obok jak czuję i czucie silniej mówi do mnie

że żyję omijam kontrole esencje lepy zlizuję biometr z papieru w paszporcie pajęczą cyferkę ziarenko moczu

wpuszczam w szmer sortowników

11.

a forma pojemna tak powiedziała:
nic nie jestem
winna umarłym wszystko biorę
od organizmów drgań
obłożonych zakazem eks-
komunikowanych wleczonych
na plac gdzie stos
majoryzuje w krysztale powietrza
i nic nie jestem
winna umarłym we mnie drgania
ślą się i wszystko jestem
winna organice powszechnej
pojemnej w jej pojemności
tych parę słów obiera
macierz antygen kształt
którym mówisz żywy
się nie spodziewasz

12.

dla ciebie teraz już tylko miłość admin globalny czysta praca dla ciebie substancja szklista ze smutku radości

w małej wiosce kosmicznej pod krzywą nawą planetoidalną podobną do nas jak supeł kropelka potu idea pisma

w nawisie o świcie we śnie sekwencyjnym bezwyznaniowym obrazki szykują ci pracę kruszyny trzaski

w niedanej częstości nieznanym zarysie wartości siewnej obrys nie tyle bliski lub zbliżeniowy co bliskość sama szkliwo wdzięczne przekaźnikowe zstępuje się w tobie dla ciebie

co pragniesz w zbliżeniu prześnić nakreślić to będzie na koniec na miłość snem planetarnym oddane wdzięcznością słaną po krzywej wiersza zdartego

o glebę zrytą odpady pyły zawieszone w powietrzu cząsteczki ciebie czekają