Naworadiowa

8.

pra­cu­je się tak dużo w życiu aż zmie­nia się sta­tus osób cho­rób rze­czy mnie­ma­ją że życie zani­ka zosta­wia nas samych (rze­czy nie będą mnie mia­ły) żyje­my

w ośrod­ku by rze­czy żyły tu z nami dotknię­te

jeste­śmy wier­ni wchło­nię­ci doda­ni pły­nie­my razem w posta­ci pra­cy nie moż­na odjąć naszych posta­ci wżar­tych w rej­ting układ barycz­ny

przy­cho­dzi mróz my dalej swo­je robi­my od środ­ka syci­my świa­tło droż­ne naczyn­ka tchaw­ki prze­wod­nie włó­kien­ka by pra­ca mogła się zmie­niać czy­tać od nowa z ety­kiet anek­sów do umów scho­dzić się w spi­chrzach wycho­dzić

spod ple­śni prze­ter­mi­no­wa­nych pro­duk­tów pocho­dze­nia zagra­nicz­ne­go

prze­cho­dzić we flu­id pod pie­śnią co dzię­ki nim bez gra­nic korzy­sta z praw do zerwa­nia pak­tów wydra­pa­nych nam w korze bez naszej wie­dzy i zgo­dy

9.

dziś w smut­ku coś cie­ka­we­go kole­żan­ko pojem­na zro­zum pra­ca mnie do tego przy­wra­ca

czy­sta rado­ści wir­tu­al­nej czą­stecz­ki co dajesz potas wol­taż w roz­two­rze tonal­nym popatrz jak tań­czę na skra­ju pola w tobie dla cie­bie się robię sztucz­ny łącz­ny

mówię dzie­ciom patrz­cie nad prosz­kiem kra­jo­wym tok­sycz­nym co pla­mi słu­chaj­cie prze­cież on nic nam nie mówi z nim nic nas nie łączy kie­dy w rado­ści tań­czy­my tan­ce­rze rado­śni

teraz flu­id w misecz­kach tre­ściw­szy zero omó­wień smut­nej wiecz­no­ści

10.

w spra­wie rado­ści patrz­cie sobie w popę­ka­ne szkieł­ko z oka

niż wia­ra jako for­ma roz­pa­czy sil­niej mi mówi jego histo­ria że jestem sen­sem

orga­ni­zmów miaż­dżo­nych z któ­rych prze­cho­dzę w pojem­ność mię­dzy mową zło­tą a spra­wą wie­lo­ści moich jed­no­stek

cho­ro­bo­wych kostek śla­dów w pamię­ci pły­nów jestem pojem­nym flu­idem ustro­jem

co śnił się filo­zo­fom gdy śni­li jed­no­cze­śnie co się nie zda­rzy­ło

pły­nie obok jak czu­ję i czu­cie sil­niej mówi do mnie

że żyję omi­jam kon­tro­le esen­cje lepy zli­zu­ję bio­metr z papie­ru w pasz­por­cie paję­czą cyfer­kę zia­ren­ko moczu

wpusz­czam w szmer sor­tow­ni­ków

11.

a for­ma pojem­na tak powie­dzia­ła:
nic nie jestem
win­na umar­łym wszyst­ko bio­rę
od orga­ni­zmów drgań
obło­żo­nych zaka­zem eks-
komu­ni­ko­wa­nych wle­czo­nych
na plac gdzie stos
majo­ry­zu­je w krysz­ta­le powie­trza
i nic nie jestem
win­na umar­łym we mnie drga­nia
ślą się i wszyst­ko jestem
win­na orga­ni­ce powszech­nej
pojem­nej w jej pojem­no­ści
tych parę słów obie­ra
macierz anty­gen kształt
któ­rym mówisz żywy
się nie spo­dzie­wasz

12.

dla cie­bie teraz już tyl­ko miłość admin glo­bal­ny czy­sta pra­ca dla cie­bie sub­stan­cja szkli­sta ze smut­ku rado­ści

w małej wio­sce kosmicz­nej pod krzy­wą nawą pla­ne­to­idal­ną podob­ną do nas jak supeł kro­pel­ka potu idea pisma

w nawi­sie o świ­cie we śnie sekwen­cyj­nym bez­wy­zna­nio­wym obraz­ki szy­ku­ją ci pra­cę kru­szy­ny trza­ski

w nie­da­nej czę­sto­ści nie­zna­nym zary­sie war­to­ści siew­nej obrys nie tyle bli­ski lub zbli­że­nio­wy co bli­skość sama szkli­wo wdzięcz­ne prze­kaź­ni­ko­we zstę­pu­je się w tobie dla cie­bie

co pra­gniesz w zbli­że­niu prze­śnić nakre­ślić to będzie na koniec na miłość snem pla­ne­tar­nym odda­ne wdzięcz­no­ścią sła­ną po krzy­wej wier­sza zdar­te­go

o gle­bę zry­tą odpa­dy pyły zawie­szo­ne w powie­trzu czą­stecz­ki cie­bie cze­ka­ją