Świat w ogniu: wiersze i przemowy

Autonomia stanowi zagrożenie

Nienawidzę sztuczek. Wszystkie te
ustrojstwa całe mnóstwo barier
postawionych przeciw czemuś, czemu i tak
się nie postawisz, tyle pozorowanej
tożsamości w galaretce
krzywych grymasów. Poezja mnie przeraża. Bo
to jest wirtualna anonimowość
brzuchomówcy, zero ochrony zero
barier dla jej wszędobylskiej
bezcelowości, jej spiesznych
przyspieszeń czegoś, co może lecz nie musi
wyrosnąć. Oczy domagają się
wyliczanki, owego nigdzie, które widać wszędzie
upozowanego bezgłosu, z którego każdy
chce wyrwać coś dla siebie. Drżyjcie
ile chcecie, ono i tak
nie przyjdzie ani odrobinę szybciej,
nie potrwa dłużej: ta pompa
której nie da się spompować.

Dysrafia (fragment)

Realia są zawsze świeższe
póki nie widziałeś ich jeszcze.
Dobra idź i bądź gdzie jak dotąd cię jeszcze ponieść
nie mogło – na schody, okna, rampy. Pozwolić,
by to wszystko inne nie tyle się rozpuściło, co
wtopiło w horyzont roztargnienia, w opuchlinę,
która jest docelową strefą zrzutu,
(miejscem uszczelnionym). Przykładowo –
szczepienia kobaltowych posłów bogatych w dwuważne
rozdrażnienia, przetykane bezwładem. Tyle
wam tu skleję, ja pełen nadziei. Może powróżę, dłużej zabawię
w podróży. Gumowce, na przykład,
odeszły, ale ty tu jesteś. Kateksjo nietrwała, afekcie
Dopplera. I nagle lampka
mruga w każdej głowie. „Stwierdzić zatem
należy, jak mniemam, że przecież chodzi
o podejście zespołowe.” Zarzewie
zamieszek. Co
się nie mieści w metrum
poszerza sobie spectrum: fusy
są przynętą
dla okropnych przyszłości – plucha
po południu, powtórka z poranka. Proza,
poza – nieugięta
bardziej kudłata.
Poemat, chromat. „Nie podoba mi się
twój sposób myślenia”:
umysł to rzecz straszna, kiedy się zużywa.
Czyli tak – w prozie zaczynasz od świata
i dopasowujesz słowa; w poezji zaczynasz
od słów i znajdujesz w nich świat. „Zupę wnieść
do środka – uwaga wrzątek”. „Nie
znalazłbyś wyjścia
z blanszowanego ziemniaka.” Cisza
też bywa narzędziem,
choć rzadko tak trafnym jak ślepota.

Centrum handlowe nocą

W lesie nie ma cienia,
gdy bijemy skrzydełkami o mchy
i zdzieramy płatki ze świerków,
obnażając to, o czym nie ma mowy, a co
się wypowiada, skorowidze luźnych faktów,
których sterty piętrzą się nad komodami
i blokują korytarze. Konsonans jest
jedyną pociechą tego świata, światło gorzkich
gwiazd gnuśną nocą, gdy wybudzony akurat na tyle,
by stracić tuzin tropów, wymyślam w zamian
piekarski tuzin kolejnych. Żwir
nie trzyma, droga w ruinie,
lecz bliżej niej, o wiele, niż brzasku we wstającej
łunie.