czas kompost (1)

Szósty zmysł

mlecz­ny wie­czór
nad domem sia­tecz­ka
z gałą­zek jak dru­ci­ki
jak mapa nie­ba
na otwar­tym mózgu

na wierz­chu sto­ję
z mózgiem otwar­tym
od plazm i cho­inek
odpor­ny stad­nie
na wszyst­ko

jarze­niów­kę nie­ba
wypa­la­ją mnie prą­dzi­ki
fili­gran bez fil­tra
ryty w korze
bez pamię­ci sto­ję

czar­ne nie­bo z mle­ka
otwar­ty mózg świa­ta
czu­ję ope­ra­cję
całym sobą

jak­by rano sta­ło
nie­ludz­kie nie­bo­skie
je nie­czy­sta natu­ra
w innym zmy­śle

Drzewo życia

pobli­skie sta­cje ben­zy­no­we
mru­ga­ją do źró­de­łek ato­mo­wych

w powie­trzu zawią­zu­je się che­mia
nie­mal mate­rial­na

czuć sta­ty­kę elek­try­kę cał­ko­wa­nie
na nie­bie słój nasze­go wie­ku

drze­wo życia rośnie w pro­mie­niu
do pro­mie­nia przy­kła­dam opis

opis mnie przy­kła­da
miaż­dży­my się miło­śnie

idę czyn­ny stycz­ny
w takiej obfi­to­ści

Kompostownik i czas

dziw­ny strach
przed pojem­nym zda­niem ogniem
w makrach doku­men­tu glo­bu
błysk wskroś nocy strach

że czas ma skład roz­pad
poło­wicz­ny zda­nio­wy
że piec pali czas
w dosko­na­łej czer­ni z nas

a całość syp­nie się w oczach
orbi­ty rozej­dą w szwach
teo­rie czmych­ną po stru­nach
po kościach za punkt

ale spa­cer mnie tli
więc idę w tle pola
jabłon­ki kom­po­stow­nik
opo­ny mia­zga cza­so­wa

zważ­cie na ato­my
wie­cie one nie ist­nie­ją
są fluk­ty metrycz­ne
nud­ny wiersz bio­gra­ficz­ny

piec się miz­drzy histo­rycz­nie
wolę oddech kru­chą kra­wędź
śpie­wam sobie a fluk­tom
po elip­sie dnia i nocy

po kra­wę­dzi obro­tu
w osy­pi­sku nie­ste­row­nym śpiew
niech szy­je przez jabłon­ki
jedy­ny cza­sow­nik