O Wierszach przeciwko opodatkowaniu poezji

Czy ktoś zna odważ­niej­sze­go poetę niż Machej? Czy ktoś potra­fi rów­nie bez­czel­nie, nie­mal chu­li­gań­sko rymo­wać i jed­no­cze­śnie zacho­wać powa­gę i głę­bo­ką reflek­sję nad rze­czy­wi­sto­ścią? Wąt­pię. Jego Wier­sze prze­ciw opo­dat­ko­wa­niu poezji skła­da­ją się na jej lirycz­ny i gro­te­sko­wy obraz, gdzie nawet naj­mniej­sza myśl i meta­fo­ra błysz­czy wła­snym (a nie odbi­tym) świa­tłem.

Tomasz Fijał­kow­ski

Nawet roz­cię­ty do poślad­ków dekolt ponęt­nej pra­żan­ki (a może nie pra­żan­ki) nie popra­wia samo­po­czu­cia czy­tel­ni­ka tej bole­śnie weso­łej książ­ki. Jej prze­raź­li­wa iro­nia jest (dla mnie) nie­oswo­jo­ną jako­ścią, spe­cy­ficz­nie Mache­jow­ską, ale i u Mache­ja dźwię­czy czymś jesz­cze raz zaska­ku­ją­cym, mimo, że jej tona­cja wyda­je się dobrze zna­na. Prze­śmiew­czość, czy – żar­to­bli­wa zło­śli­wość są tu jak­by rodza­jem przy­śpie­wu „mimo uszu”, ale ten przy­śpiew moc­no daje w kość. (Ach, tra­wy wyją/ wniebogłosy/ gdy sły­szą ton/ ostrzo­nej kosy).

Rze­czy­wi­stość Wier­szy prze­ciw­ko opo­dat­ko­wa­niu poezji koja­rzy się z kosz­ma­rem „weso­łe­go mia­stecz­ka”, któ­re moż­na opu­ścić, ale zaraz oka­zu­je się, że to, co jest poza nim, wier­nie paro­diu­je i weso­łość i mia­stecz­ko­wość miej­sca nasze­go sta­łe­go zamiesz­ka­nia. Może nie tyle – sta­łe­go, ile usta­lo­ne­go. Trze­ba wiać, bo zno­wu jest dusz­no zbie­ra się na burzę.

Bogu­sław Kierc

Sta­ry dobry Machej powra­ca! Niby nic się u nie­go nie zmie­nia od kil­ku ostat­nich ksią­żek, niby poeta wciąż pozo­sta­je na tych samych pozy­cjach szy­dze­nia, prze­ką­su, drwi­ny i cie­płe­go dow­ci­pu, ale sko­ro to wszyst­ko wciąż jest peł­ne ener­gii, pomy­słów, a do tego smacz­ne i śmiesz­ne, to dla­cze­go nie?

Tra­dy­cyj­ne hasło: „Machej na Hrad” pro­po­nu­ję zastą­pić nowym: „Pro­test prze­ciw­ko opo­dat­ko­wa­niu poezji Mache­ja!”

Bar­tło­miej Maj­zel