Kochanka Norwida

Euge­niusz Tka­czy­szyn-Dyc­ki jest dziś jed­nym z naj­waż­niej­szych poetów śred­nie­go poko­le­nia, zasłu­że­nie doce­nio­nym przez kry­ty­kę (uka­zał się obszer­ny zbiór arty­ku­łów i szki­ców poświę­co­nych jego twór­czo­ści), wie­lo­krot­nie nagra­dza­nym (Nagro­da im. Kazi­mie­ry Iłła­ko­wi­czów­ny, Nagro­da Lite­rac­ka Gdy­nia, Wro­cław­ska Nagro­da Poetyc­ka Sile­sius, Nagro­da Nike), jak rów­nież auto­rem, któ­ry docze­kał się licz­ne­go gro­na – wła­śnie do Dyc­kie­go dobrze pasu­je to okre­śle­nie – zauro­czo­nych czy­tel­ni­ków. Jego poezja jest bowiem przy­jem­no­ścią dla ucha, trud­no nie ulec pięk­nu jego śpiew­nych poema­tów, roz­pi­sa­nych na inkan­ta­cje wer­sów i strof.

Rzecz jasna, wier­sze tego auto­ra są tak­że inte­lek­tu­al­nym wyzwa­niem doma­ga­ją­cym się kry­tycz­no­li­te­rac­kiej wraż­li­wo­ści i solid­nych inter­pre­ta­cyj­nych kon­struk­cji. Z jed­nej stro­ny twór­czość ta zaska­ku­ją­co wypły­wa z pew­nych tra­dy­cji poetyc­kich, prak­tycz­nie od sta­ro­polsz­czy­zny aż po wiek XX – a zaska­ku­ją­co, bo chy­ba nikt nie przy­pusz­czał, że w latach 90. zeszłe­go stu­le­cia poja­wi się (nagle) autor ory­gi­nal­nie i wspa­nia­le przy­wra­ca­ją­cy ran­gę poezji melicz­nej. Z dru­giej zaś, tak jaw­ne i nie­le­d­wie pro­wo­ka­cyj­ne (zwa­żyw­szy na pro­ce­sy roz­wo­jo­we poezji pol­skiej ostat­nich dekad) nawią­za­nie do, mówiąc naj­kró­cej, śpiew­no­ści wier­sza wyma­ga ana­li­tycz­ne­go roz­pa­trze­nia ich w bar­dzo zło­żo­nym kon­tek­ście.

Poezja Tka­czy­szy­na roz­wi­ja się, docho­dzą nowe tema­ty, jak histo­ria, któ­re powo­du­ją, że zmie­nia­ją się zna­cze­nia wier­szy. Pod­kre­ślić trze­ba, iż wpro­wa­dze­nie kwe­stii histo­rycz­nych nie jest uła­twie­niem tema­tycz­nym, lecz kolej­nym twór­czym przed­się­wzię­ciem wzbo­ga­ca­ją­cym tę poezję. Co cie­ka­we, tek­sty Dyc­kie­go, jak każ­da wybit­na twór­czość, nigdy nie dały się spro­wa­dzić do pro­ste­go pozio­mu wier­szy „o” (tzn. na ten czy inny temat), zawsze zaś były wier­sza­mi „jak”: od razu poja­wia­ła się kwe­stia: jak to jest zro­bio­ne. A naj­cie­kaw­sze, że wła­śnie to „jak”, wła­śnie este­ty­ka tej poezji pocią­ga­ła i cią­gle fascy­nu­je odbior­ców.

Nowy tom Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go to po pro­stu dobra wia­do­mość dla kul­tu­ry pol­skiej.