stuk-puk

Highway

Dzia­dek kazał mi kupić cytry­nę na jasność
myśli, jakoś tak przed samą śmier­cią, gdy na nie­bie
cały­mi dnia­mi pło­nął i spa­dał samo­lot,
a aż do wylo­tu naszej uli­cy cią­gnął sta­tecz­nie
sznur lśnią­cych sta­rych aut. Róż­ni się wte­dy
do nas dobi­ja­li, zapo­mnia­ni albo zmar­li,
co gnie­wa­ło bab­cię. To wte­dy dzia­dek kazał mi
zna­leźć grób rot­mi­strza, ale sam przy­znał,
że napis na gro­bie, jedy­na wska­zów­ka, wziął się
rów­nież z tych myśli, na któ­re mia­ła pomóc
cytry­na. Głu­pia byłam, sądząc, że waż­ne napi­sy
bio­rą się z ksią­żek, doku­men­tów lub ubie­głych
stu­le­ci. Odtąd wciąż znaj­du­ję dziw­nych kształ­tów
małe przed­mio­ty, dla któ­rych nie widzę
lep­sze­go wyja­śnie­nia, niż że to część
moje­go dzie­dzic­twa. Odtąd lep­si i gor­si
mala­rze są mi za jed­no, na każ­dym
obraz­ku jest lisek w potrza­sku.

stuk-puk

że też się dałeś nabrać na ten mój uśmiech
per­cep­cjo­nist­ki, na archa­nio­ły, któ­re mają
we mnie dziu­plę, i na dol­ny kościół.

na obiet­ni­ce ukry­te w popę­ka­nych kąci­kach:
że sen jest ciem­niej niż noc, że moż­na spać tak,
żeby nicze­go nie doty­kać, nawet powie­trza,
modlić się w trwoż­ni­cy swo­je­go wła­sne­go ucha.
sól wytrą­ca się z takich szep­tów.

teraz musisz zdjąć ten lichy pal­to­cik na futer­ku
kocim: wrzu­cę go w głu­che pokrzy­wy,
a ty oddy­chaj prze­tchlin­ka­mi, jak kamyk.

prze­bie­ga­łeś wer­se­ty i kru­szy­łeś kost­ki
na mąkę, na chleb. prze­szedł gru­dzień,
w win­dzie bro­kat i krew, poże­gna­li sta­re­go.