Naworadiowa

0. (prolog: fluid metryczny)

to nie jest mate­rial­na orga­ni­za­cja świa­ta
syci dotyk wszyst­kie­go doty­ka co mówisz
to nie jest mate­ria słod­kiej poli­ty­ki raczej pęd
muśnię­cie otu­li­na w mię­dzy­cza­sie w sło­wach
soja słod­ka mar­chew mine­ra­li­zu­ją w jeli­tach
czy­nią ci tkan­kę poli­ty­kę pięk­nym wier­szem
w otu­li­nie czą­stecz­ki prze­sta­ją być sobą
w two­im cza­sie orga­ni­za­cja gęsta pija­na
w tym co mówisz pierw­sze sekun­dy
wier­sze gęst­sze niż sole ter­mal­ne
w pierw­szych sekun­dach to ci daje
aneks życio­wy ojczy­zna żyją­tek
pły­wa po tobie w tym cza­sie bore­lia
szu­my jak zdro­wie to nawie­dza
skład cho­ciaż nic w tym che­micz­ne­go
zbo­ża czar­na faso­la fos­for w strącz­kach
repli­ku­ją krysz­tał­ki gnej­sy grud­ki znoj­ne
czy­nisz im dobro wykra­wasz śpiew
ojczy­zna mate­ria peł­ga po tobie
nawa radio­wa wycho­dzisz nią w morze
żyjesz gęsty jasny szczo­dry ale sło­ny

1.

w pozy­cji przy­bra­nej przy zie­mi
dla cie­bie to ze mnie won­ne zia­ren­ko
moczu naciek kost­ny żyzna włók­ni­na
skó­ry trzy­ma­na z woli nitecz­ka potu
jej nawis nad jawą świ­ta­niem
wscho­dzi syn­dy­kat życio­wy
isto­czy świa­teł­ko biu­ro­we
w nim naciek słow­ny
głę­bo­ko żywio­na gwiaz­da
popiół pie­niądz czą­stecz­ka
mnie dla cie­bie jestem
ole­jem tka­ni­ną z glin
włók­nin budów czer­pa­ną
co dzień w pły­nach papie­rach tam
w apa­ra­tach gnil­nych poli­tyk
na sty­ku wrą tabe­la i czas ja
dla cie­bie naród na kola­nach
w spacz­ko­wa­nej siat­ce władz
sfe­rze zysków strat trwa
wydo­by­cie życia z żuż­lów snu
w psy­cho­zie złóż mam efekt
spa­la­nia zaraz ocie­kam
wita­mi­ną chło­dzi­wem
pra­cu­ję po nocach żyjąt­ko
wydaj­ne sczy­tu­ję moc
par­kie­tów pod­łóg gleb
rytych w tabe­le i czas

2.

dla cie­bie i w two­ją
stro­nę obra­ca mnie pra­ca
pra­ca mnie do cie­bie przy­wra­ca
do mnie co dobre wra­ca i nie ma nic
cze­go wcze­śniej nie było w pra­cy
a gdzie to było
niech tam będzie pra­ca

dla cie­bie mnie ple­cie
we mnie mnie wią­że w śluz szlam
to ja to spo­ży­wam dla cie­bie
jak zdro­wie to ja to co mówię
to robię pło­dzę kar­mię zara­biam
wsta­ję z tych kolan rodzę
cho­dzę do pra­cy

3.

bio­metr w nerw prze­cho­dzę sie­bie śpie­wem wrę sta­ty­stycz­nie na styk skraj­ny roz­twór kra­jo­wy w nim wiel­kie dane świę­te pli­ki cho­rał meteo

patycz­ny z kra­ju kata­to­nik temat kor­pu­sów kon­cen­trat bożyszcz ja

dla cie­bie idę audy­cją ster­tą dźwię­ków kra­jo­wych z taśmy ran zło­tych po skra­ju kra­wę­dzi tną­cej parę odde­chów w doku­ment a ty

co widzisz kie­dy śpie­wasz sto­isz nie­co dłu­żej przy powie­trzu oddy­chasz w kie­run­ku oso­by bo prze­cież ty też oddy­chasz przez rurecz­ki dio­dy tchaw­ki w świe­tle kabli żył sły­szę two­je recy­ta­cje respi­ra­cje

cału­jesz doku­ment nie­zna­nej oso­by bo prze­cież ty też kochasz przez opusz­ki ścię­gna tęsk­nisz przy oknie z pył­ko­we­go powie­trza z ogród­ka skraj­ne­go niech już będzie

moją oso­bą wte­dy mi scho­dzi poli­ty­ka wido­ku skó­ra co mówi z twa­rzy zasi­la drę­twy ogró­dek tre­ści pije mi niko­ty­nę z kości radość pozna­je pojem­ną for­mę opła­tę

za hejt korek­tę bożyszcz glejt moich archi­wów ner­wo­wych