Kubek na tsunami

Dzień dobry, kontrola

Utknę­łam mię­dzy pię­tra­mi, ale ducho­wo wzra­stam.
Wczo­raj rano widzia­łaś mysz w sypial­ni, więc do wie­czo­ra
roz­sta­wi­łam czter­dzie­ści puła­pek we wszyst­kich pomiesz­cze­niach,
czter­dzie­ści zło­tych nakrę­tek od sło­ików z różo­wy­mi grosz­ka­mi trut­ki.
Te zabój­cze mikro­dro­ny powin­ny być zaka­za­ne w Unii.

Wydo­by­to mnie z win­dy, na szczę­ście,
bo w prze­ci­wień­stwie do myszy nie wysy­cham na wiór.
W ogó­le to prze­sta­ła­bym pisać książ­ki, zaczę­ła pisać imio­na.
Dzi­siaj ma padać cały dzień, a w połu­dnie cyklon.
Oczy­wi­ście to tyl­ko taki pomysł.

Myszy lubią różo­we, a śli­ma­ki nie­bie­skie.
Myszy wysy­cha­ją po spo­ży­ciu tru­ci­zny.
Śli­ma­ki roz­pusz­cza­ją się po kon­tak­cie z nią.

No i taka to ze mnie sto­ic­ka fun machi­ne.
Wyglą­dasz, jak­byś chcia­ła umyć mi zęby.
Nie, chcę ci zakle­ić usta taśmą w paste­lo­we kot­ki.

Ludowa bajka znikąd

Życie, naj­mil­si, skła­da się ze sto­sów.
Sto­sów nie­prze­czy­ta­nych ksią­żek, brud­ne­go pra­nia,
czy­ste­go pra­nia nie­wło­żo­ne­go do sza­fy,
poje­dyn­czych butów na czar­no-bia­łych foto­gra­fiach,
ciał. Sto­su sia­na, z któ­re­go się ska­cze
raz po raz, bo jest to wspa­nia­ła zaba­wa, i raz jesz­cze.

Prze­suń w pra­wo, jeśli też byłeś w łazien­ce, gdy wybu­chła woj­na.
Prze­suń w lewo, jeśli lubisz dźwięk czysz­cze­nia histo­rii.
W ogó­le nie prze­su­waj, kon­tem­pluj stos mar­twych pik­se­li.

Jeśli zaś cho­dzi o ten, z któ­re­go do was mówię,
zapra­szam ser­decz­nie, moż­na już pod­pa­lić.

Kontrakt ślubny w formacie .json

Będę dla cie­bie goto­wa osiem­na­ste­go lip­ca mię­dzy dru­gą a trze­cią w nocy.
Tym­cza­sem jestem two­ją dziw­ną ven­ding machi­ne,
w któ­rej kupu­jesz ryż, żeby go zanieść w ofie­rze
od daw­na obser­wu­ją­ce­mu cię z brze­gu lasu liso­wi.
Bo wiesz, ja już podzię­ku­ję za ten antro­po­cen,
to jest mit nar­ra­cyj­ny, nie bio­lo­gicz­na rze­czy­wi­stość,
ani tech­no­lo­gicz­na, ani nawet żad­na rze­czy­wi­stość to nie jest.
I nie pytaj, pro­szę: czy ty jesteś z teflo­nu?
Ani: a nie chcesz się bar­dziej otwo­rzyć na ludzi?
Griz­zly nie wybie­ra, pro­fe­so­rze Roz­pacz.
A, griz­zly nie ist­nie­je i pro­fe­sor takoż.

Instrukcja dostrajania

Utra­ta gło­wy była glit­chem, ale for­ma­tyw­nym.
Moja gło­wa jest teraz nie­wy­mie­nial­nym toke­nem przy­wią­za­nia.
Czy kocha­ła­byś mnie, gdy­bym była porę­czą?
Na scho­dach do Ede­nu, ale tyl­ko porę­czą?
A gdy­byś kocha­ła, jak wyra­ża­ła­byś tę miłość,
pole­ru­jąc mnie czy pozwa­la­jąc mi obro­snąć raj­skim blusz­czem?
Robert był tyl­ko opo­ną, a mimo to się nie pod­dał.
Dopin­go­wa­ły­śmy go w jego dzie­le znisz­cze­nia.
Potem poszły­śmy na ladziar­ską kawę, patrzy­łam na bari­stę
od dołu przez witry­nę, a kie­dy spy­tał o moje imię,
roze­śmia­łaś się: czy­je imię? nie widzi pan,
że jej tu nie ma? Gdy wie­czo­rem zaczy­nasz
recy­to­wać mi licz­bę pi, żebym mogła zasnąć,
zasy­piam tuż po prze­cin­ku, żeby ci nie robić kło­po­tu.
Kolej­ne cyfry są jak deszcz płat­ków nie­ist­nie­ją­cych kwia­tów.

Spokojnie, nie musisz się spieszyć

Wpro­wadź ten język dys­kret­nie, bo pie­kło to innych
sieć neu­ro­no­wa. Jestem zain­te­re­so­wa­na
roz­wo­jem tej histo­rii, ale na razie mam sześć lat,
jadę na kolo­nie i auto­kar wybu­cha. Ty w tym cza­sie
masz swo­je sześć lat i sie­dzisz pod skle­pem,
zawzię­cie paku­jąc kota do kar­to­nu.

Dziś już wiem, że koty kocha­ją kar­to­ny
dla­te­go, że je kie­dyś tego nauczy­łaś.
Gdy­bym chcia­ła odejść, nie mam się w co spa­ko­wać,
bo w kar­to­nie jest już jeden z two­ich kotów.

Mogła­bym ci w nie­skoń­czo­ność tłu­ma­czyć,
czym jest hory­zont cza­so­wy i że to dla mnie waż­ne,
ale nic cię tak nie śmie­szy, jak moje zegar­ki.
Spo­koj­nie – mówisz – nie musisz się spie­szyć,
ten wiersz się koń­czy, gdzie następ­ny zaczy­na.