Patryk Czarkowski

[naucz mnie mowy i spraw]

naucz mnie mowy i spraw
by na mnie w niej
nie było miej­sca

[tak bardzo mnie kochasz]

tak bar­dzo mnie kochasz
mówisz, tak rosną drze­wa.

i ból

ból też rośnie

[wyobraź sobie]

wyobraź sobie
że nie ma tam
two­je­go domu,
i nie ma tam domu two­je­go sąsia­da
i innych domów
zwie­rząt ludzi

nie ma.

i wyobraź sobie
że nie ma w tym żad­nej iro­nii,
jest tyl­ko proś­ba

cicha i otwar­ta

Oliwia Betcher

kalambur, słyszysz?

patrz! dla pięk­na brak ska­li. ska­ka­li do odry, szli na udry z życiem. męt­na woda
życzy­ła­by sobie lep­szych tury­stów. tur­nus się skoń­czył, limit wyczer­pał – kolej­ne­go topiel­ca
nikt nie zauwa­ży – może powie­sze­nie zawa­ży jedy­nie na wątłych wier­szach. dla poezji
nie ma miej­sca. mie­sza się świa­tło, sta­pia­ją świa­ty rów­no­le­głe. z mar­twych wsta­je mia­sto.

za szyb­ką – szyb­ko, szyb­ciej! szy­bu­ją szkła, szkol­ne lejt­mo­ty­wy lecą
ze wschod­nim wia­trem, wcho­dzą w wir. szy­der­stwo? śmiesz­na

jest wul­gar­ność, któ­ra pła­cze. tu gra się tyl­ko serio. seria­mi
strze­la w kola­na wro­gów. w rogi pusz­cza przy­ja­ciół z odzy­sku. więc prze­stań

się zaci­nać (zaczy­nać od nowa?). zamy­kać w pół sło­wa. bądź. zawsze
prze­gry­wam, bo znaj­du­ję powo­dy. i patrzę.

autokorekta

jeśli się wypro­wa­dzić, to teraz. zanim czas sta­nie. zanim wszyst­ko sta­nie
się ciche i ciem­ne. jak zbio­ry noc­nych zdjęć. moc­nych kadrów, z któ­rych nie­wie­le
nada­je się do dru­ku. na razie jest upodo­ba­nie błę­du i bra­ku. obłę­du? zabra­kło
miej­sca dla dłuż­szych stresz­czeń, więc tyl­ko spóź­nio­ny
coming-out dla leni­wych. tro­chę dzie­cię­cej reto­ry­ki, gra
w skacz albo wypier­da­laj. potem możesz stra­cić punkt
opar­cia. będziesz dry­fo­wać na tyle dłu­go, by zapo­mnieć
skąd zaczą­łeś i po co przy­sze­dłeś.

jeśli się wypro­wa­dzi, to teraz. za nim pój­dą wszy­scy, któ­rych nie war­to
zatrzy­my­wać. pój­dą wszy­scy, któ­rych war­to zapa­mię­tać. zosta­nie
zapo­mnia­na wspól­no­to­wość, uda­wa­ny współ­udział w wypad­ku
nie­for­tun­nych zda­rzeń, o któ­rych nic nie wiesz, nie opo­wiesz.

przestrzenny

zatem jestem, czy sta­ję się smut­nym wspo­mnie­niem – sto­ję
i krzy­czę: nie mie­ści się w kie­sze­ni cała ta filo­zo­fia
cza­su. nie, stać, mnie, wła­śnie mnie musisz dobrze
zro­zu­mieć. zaczy­na­my od nowa. odbu­do­wa
zaufa­nia wyma­ga zbyt mało

wysił­ku? poważ­nie, za dużo uwa­gi mnie to kosz­to­wa­ło. niech tyl­ko bóg
tra­fi oce­ną. niech wresz­cie na mnie spoj­rzy moimi ocza­mi i daru­je­my sobie
wszyst­kie smut­ne rewo­lu­cje, któ­re nie chcą się wyda­rzyć, modli­twy
bez układ­nych fra­ze­sów i dro­gi wytar­te do gra­nic
wytrzy­ma­ło­ści ulu­bio­nych butów. ale naj­pierw trze­ba mieć

za czym tęsk­nić. trze­ba mieć czym tęsk­nić.

Piotr Nita

Proteza

zna­la­złam swo­ją pro­te­zę
schy­lo­na wśród krze­wów ogro­du
liceum żeń­skie­go sióstr pre­zen­tek
mię­dzy chłop­ca­mi od ojców pija­rów

pro­te­zę zna­la­złam osta­tecz­ną
zgię­ta w pół i jak nigdy dotąd peł­na
wśród krza­ków kwit­ną­cych
gdzie przyj­mo­wa­łam wszyst­ko
co wska­za­ne z tym co nie wska­za­ne było

pro­te­zą osta­tecz­ną wypeł­ni­łam kli­sze
z dzie­ciń­stwa wyrwa­ne gar­dło­we kadry
te zim­ne i prze­wiew­nie ską­pe rol­ki
schy­lo­na tak nad mar­no­ścią wła­sną
i mar­no­ścią chłop­ców od pija­rów
bo wska­za­ne było pochy­lić się im

Kwiaty, minuty i urobienie

umy­wam ręce po łok­cie, roz­gry­zam czas na minu­ty,
pęp­kiem docho­dzę sed­na spraw, roz­gry­zam trud­ne i zło­żo­ne kwia­ty,
trud­ne i zło­żo­ne zła­ma­nia, trud­ne i zło­żo­ne minu­ty,
sam na sam w sekun­dzie; umy­wam ręce po brzuch,
mie­rzę puls, roz­grze­wam czas w sobie; mię­śnie odpi­nam,
zdej­mu­ję z haków, z kości, ścię­gna roz­pla­tam,
brzuch utu­lam, wyj­mu­ję zęby z dzią­seł, korzeń po korze­niu,
kro­pla po kro­pli, minu­ta po minu­cie, sam ze swo­imi sło­wa­mi
– minu­ta po korze­niu, kro­pla po minu­cie pły­nie; w pępek się­gam,
zacią­gam powie­ki i zaklu­czam uszy, twa­rzą w brzuch
– gdzie źró­dła tych spraw do roz­gry­zie­nia.

Prządki, pająki, kotary

Wie­ko, robiąc za powie­kę, mru­ga raz, po czym zabie­ra zawar­tość gdzieś głę­bo­ko w skroń. Uśmiech szka­tuł­ki zbi­ty jest z paję­czyn. Srebr­ne osno­wy pobły­sku­ją odbi­tym wdzię­kiem, roz­cią­ga­ją się, wypo­wia­da­ją do dna, by opaść zaraz, na powrót, w pulch­ne leni­stwo. Bo tyl­ko napię­cie daje dźwięk. Wyszczer­bie­nie brze­gu szka­tuł­ki nie pozwa­la wej­rzeć do środ­ka. Mignąć zdą­ży­ło jedy­nie:

Nie ma nagich kobiet w kra­ju inkwi­zy­cji. Zakryj sobie wstyd, choć­by wodą, bo nie ma nagich kobiet w kra­ju inkwi­zy­cji. Wstyd zakryj sobie jaj­kiem, sko­rup­ką, wian­kiem, bo nie ma tu tak nagich kobiet, w tym kra­ju inkwi­zy­cji.

Szpry­chy roz­to­pi­ły się w migo­czą­cym krę­gu. Sta­ra prząd­ka sto­pą poru­sza węzły, osno­wy, stru­ny. Sło­wa pozo­sta­wia się tu jak obier­ki – na paszę dla bydląt. Wpraw­nie wybi­te zęby sku­tecz­nie wspo­ma­ga­ją pamięć. Gest huczy łaciń­ską skład­nią, nada­je rytm, koło­wro­tek poda­je dalej – w eter. Kot, wier­ny kłęb­kom, zre­zy­gno­wał z barw.

Wre paję­cza manu­fak­tu­ra, w takt świer­go­tu przęd­nej nici. Wrze­cio­no się roz­ma­za­ło, twarz roz­su­nę­ła się na zbyt krót­kim cza­sie mru­gnię­cia, przy za szyb­kiej migaw­ce – jesz­cze bez bie­gło­ści. Foto­gra­fia zle­wa się z gobe­li­nem, gobe­lin jest pędz­lem, szma­tą do pod­ło­gi. Kota­ra obna­ża sznur­ki, widać szwy, włócz­ki, zaple­cze języ­ka. Sztyw­ne kry­zy, mdła infant­ka, pulch­na tka­ni­na – w jed­nym kuble, cze­ka­ją na wple­ce­nie. Frędz­le, kędzio­ry, obrót monet.

Wszyst­kie wło­sy są upię­te, wszyst­kie sto­py bose. Kro­sna są pio­no­we i cię­żar­ko­we. Maneż ostat­nich chwil brzmi odwrot­nie, niż maneż pierw­szych. Gwoź­dzie tkwią w sto­pach, każ­dy w swo­jej. Gał­ga­ny u słu­pa toczą się w fikoł­kach, jak spo­wied­ni­cy cier­ni. Nie­wier­ne bywa odbi­cie, ryby na pół­mi­sku cza­sem zaszy­te są z każ­dej stro­ny.

Nie ma nagich kobiet w kra­ju inkwi­zy­cji. Zakryj sobie wstyd, choć­by wodą, bo nie ma nagich kobiet w kra­ju inkwi­zy­cji. Wstyd zakryj sobie jaj­kiem, sko­rup­ką, wian­kiem, bo nie ma tu tak nagich kobiet, w tym kra­ju inkwi­zy­cji.

Kręć się, kręć wrze­cio­no. Mło­da przą­śnicz­ka zacię­te ma usta i wrze­cio­nem zacię­ty palec. Mię­dzy baj­ki wkła­da luk­sus snu, drzem­ki i fuszer­ki. Kręć się, kręć wrze­cio­no. Cegła w cegłę wej­dzie, krew w szkar­łat­ną wle­je się tka­ni­nę, bez śla­du kolo­ry się prze­nik­ną. Kręć się, kręć wrze­cio­no; naj­le­piej pamię­tasz, czy­ja dłuż­sza nić.

Psia sierść po kry­jo­mu wpla­ta się w tka­ni­nę. Niczym pro­chy zmar­łych wsy­pa­ne w zapra­wę, sierść sil­niej wią­że ple­cion­kę. Kun­dla przej­ście na salo­ny, kun­dla uwznio­śle­nie, kun­dla wpi­sa­nie się w anna­ły. Takie grzesz­ki par­ty­zanc­kie mło­dej przą­śnicz­ki. Płod­ność z pier­si, mle­ko z przy­pad­ku, prze­ko­na­nia z weł­ny. Kręć się, kręć więc.

Prób­na tka­ni­na ukła­da się tak, by wdro­żyć pal­ce do swo­jej melo­dii, zapleść się do ryt­mu i tak­tu. Arcy­dzie­ło dopie­ro w dro­dze, dopie­ro kurier je nie­sie, dopie­ro co wyru­szył, lecz pędzi. Mło­da prząd­ka w sobie upa­tru­je począt­ku tej tka­ni­ny, od niej alfa­bet star­tu­je, ale nie prze­pro­sto­wuj ręki – sobie powta­rza – bo ją osła­biasz. Trze­ba się roze­rwać, mło­dzi mają to pod skó­rą i roz­ry­wa­ją to, co prze­zna­czo­ne było trwać. Jesz­cze węzeł­ko­wym zapi­sa­no – mło­dzi chcą być wier­ni i nie są, sta­rzy chcą być nie­wier­ni i nie mogą. Ale cze­go nie ma w kra­ju inkwi­zy­cji?

Nie ma nagich kobiet w kra­ju inkwi­zy­cji. Zakryj sobie wstyd, choć­by wodą, bo nie ma nagich kobiet w kra­ju inkwi­zy­cji. Wstyd zakryj sobie jaj­kiem, sko­rup­ką, wian­kiem, bo nie ma tu tak nagich kobiet, w tym kra­ju inkwi­zy­cji.

W pysk tka­ni­ny wrzu­co­ne wiot­kie, gołe, wcze­sne życie, w pysku tka­ni­ny frędz­le, kędzio­ry, kunszt zapla­ta­nia, z pyskiem tka­ni­ny kły, kipią­ca czer­wień i włócz­ka na gar­dle zbra­ta­ne. Tkac­kie, nie­do­ści­gnio­ne pierw­szeń­stwo sku­tecz­nie poku­si­ło. Komu mil­sze pom­po­ni­ki, trocz­ki, wełen­ka? Komu wdzięcz­niej w dło­ni cze­sak, motecz­ki, regan tań­czą; czy­jej obse­sji wyro­szo­ny len przy­chyl­niej­szy? Oszu­ka­ne­mu zwy­cięz­cy stry­czek sto­py pode­rwie z kle­pi­ska, jak­by pod­bie­ra­kiem z dna snu wyry­wał, wła­sno­ręcz­nie ple­cio­nym, zało­żo­nym i zaci­śnię­tym powro­zem. Z krzyw­dą trud­no dojść do zgo­dy, zwłasz­cza gdy mło­da krew kipi i z opusz­ka kapie.

Zaśle­pie­nie gnie­wem ustę­pu­je w jasnym poran­ku. Nie­li­ne­ar­ne są boskie inter­wen­cje. Stry­czek luzu­je się i mięk­nie. Z runa owcy wrzo­sów­ki utka­na histo­ria słów. Sta­ra prząd­ka zapę­tli­ła weł­nia­ny war­kocz – od naro­dzin, po kres bie­gną­cy tuż przy uchu. Zapę­tli­ła w prec­la.

Oddech wra­ca w cia­ło, cia­ło jed­nak odmie­nio­ne – prost­sze napę­dza­ją je żądze. Kręć się, kręć wrze­cio­no, pry­sła wątła nić. Wsty­dem dziew­czę pło­nie, wstydź się, dziew­czę, wstydź. Paję­czy­nów­ka stoi w kie­lisz­ku, po kres mile­nium stać będzie. Ple­cion­ka ple­ciu­gi się ubi­ja, wyostrza, nabie­ra wyra­zi­sto­ści. O – sens.

Seweryn Górczak

Nieuzasadnione

Zbli­ża się koniec moje­go świa­ta, o czym
nie powie­dzą w tele­wi­zji, ale czy kie­dy­kol­wiek
ich obcho­dzi­łem? I mogę spa­ce­ro­wać po Sta­rów­ce
dalej uda­jąc, że tysią­ce kilo­me­trów stąd
nikt nie pochy­la się nad mapą, zazna­cza­jąc
ołów­kiem wsie cze­ka­ją­ce na wio­snę, że nie widzę
śla­dów gra­fi­tu na uli­cach, któ­rym przy­pi­sy­wa­łem
wiecz­ność. I mogę przy­glą­dać się twa­rzom
obcych mi ludzi – wkrót­ce znik­ną, wcze­śniej jed­nak
zosta­ną na nich wyry­te histo­rie poża­rów (
jak pięk­nie będzie się nimi wnu­ki stra­szyć
) i kam­pa­nie o czer­stwy chleb. Jakie te poran­ki
sta­ły się nagle por­ce­la­no­we! Każ­da mija­ją­ca sekun­da.
Każ­da cegła. Każ­da wia­ra.

Kart­ki całe w odzie­dzi­czo­nym języ­ku i płach­ty mate­ria­łu
odbi­ja­ją­ce dłu­go­ści świa­tła, któ­re tyl­ko tutaj moż­na zoba­czyć
sta­ją się dosłow­ne, dopie­ro teraz ten strach
nie jest już tyl­ko kul­tu­rą. Zbli­ża się koniec nasze­go świa­ta -
kto poukła­da następ­ny?

Zeznanie

Nie mogę zapew­nić, że mówię o praw­dzie,
ale doszło do despe­ra­cji; widzę przez pik­se­le
jak kre­mo­we aktor­ki nakła­da­ją maki­jaż na kart­ki
i tłu­ma­czą kame­rze ruchy swo­ich rąk,
a reży­ser spraw­dza, gdzie w rytu­ale jest
miej­sce na tro­chę pry­wa­ty. Widzę całe insty­tu­cje

któ­re nagle oka­za­ły się ludź­mi, z imio­na­mi,
nazwi­ska­mi, kon­ta­mi, doku­men­ta­mi, a nawet
ze spo­co­ną twa­rzą, któ­ra zapew­nia i uspo­ka­ja
sen­ten­cja­mi powta­rza­ny­mi w gło­śni­kach
wzo­ro­wa­nych na muszych oczach. Zapi­su­je­my je
na amu­le­tach, cho­wa­nych za uchem, pod
kością – co z tego, że kłam­stwa, jeśli wspól­ne?
Co z tego, jeśli jest na czym wia­rę zawie­sić,
gdy wresz­cie ma ona sens, choć nie ma zna­cze­nia.

Jestem z poko­le­nia, któ­re jesz­cze nie wie, że
będzie kłó­cić się ze sobą o mito­lo­gię,
o kolor dymu z poża­rów.

Tak kon­stru­uje­my sobie realia
tuż przed wyschnię­ciem cie­śni­ny Ormuz.

Apokatastaza

Obiet­ni­ce, wypo­wie­dzia­ne kie­dyś cicho
sobie nawza­jem z oka­zji bły­ska­wic, któ­re
prze­ka­za­ne w baj­ce trwa­ją do dzi­siaj,
zaczy­na­ją się speł­niać aku­rat w chwi­li
ogło­sze­nia tym­cza­so­wej mgły przez wła­dze,
co jak zwy­kle sprzy­ja mito­lo­giom pocie­sza­ją­cym,
że koniec jest na hory­zon­cie, że koniec
jest w zasię­gu nasze­go tuszu.

Od ust do ust krą­żą roz­mo­wy, zmę­czo­ne oczy wodzą za sobą pyta­ją­co,
bo jeśli już mają umrzeć, to ostat­nią śmier­cią, jeśli mają umrzeć,
to razem z puen­tą. A papie­ros
sma­ku­je tak samo, nie­za­leż­nie od nastro­ju
powszech­ne­go ocze­ki­wa­nia i gorz­kich nadziei. Sie­dzę na piwie
z przy­ja­ciół­ką. Nie roz­ma­wia­my o zna­kach, roz­pa­la­ją­cych
wyobraź­nię i media. Roz­ma­wia­my
o kościa­nym fle­cie, o wul­ka­nie, któ­ry zakrył nie­bo,
o mat­ce wszyst­kich kobiet i ojcu wszyst­kich męż­czyzn.

Roz­ma­wia­my o obiet­ni­cach, któ­re sta­ły się prze­po­wied­nią
o koń­cu świa­ta, a dokład­niej – jego bra­ku.

Maciej Kulis

Pojedynczy

Samot­ność to mar­twe drze­wo. Ma szorst­kie gałę­zie i zęba­te kol­ce.
Wbi­ja je spraw­nie w pęka­te pęche­rze. Nie
oszczę­dza tak­że ser­ca i żołąd­ka. Na
zasty­głych ranach napi­sa­łem list: Nie mam
kom­pa­su, więc jestem dale­ko. Zamiast
nie­go jest stward­nia­łe zna­mię. Gdy je
roz­dra­pię, wycho­dzi małe i drżą­ce zwie­rzę:
kula­wy sza­rak, któ­ry nie ma oczu ani ust.

Znicze, perełki

Uro­dzi­łem się z kamie­nia­mi w ustach.
Ście­ram kolej­no, kocham i wyplu­wam. Sto­ję
w mokrej pla­mie i jestem jak na dwor­cu:
pociąg odje­chał, pla­ma zaczę­ła ucie­kać.

Pobie­głem za nią i wsze­dłem do sie­bie.
Zoba­czy­łem, że rośnie. Mode­lo­wa­łem tak,
by zasła­nia­ła zim­ne świa­tło. Wyszedł
pomnik. Zgu­bi­łem go, gdy poja­wi­ło się na

nim nazwi­sko, prze­chy­lił się i mnie przy­gniótł.
Mam teraz ład­ny nagro­bek, któ­ry od dołu
czysz­czę i odku­rzam.

Dziecinada

Ten sznur jest goły i tępy – powie­dzia­łem i nie
do koń­ca wie­dzia­łem dla­cze­go. I tak nikt by
nie usły­szał. Łazien­ka była zamknię­ta. Zresz­tą
mało to kogo obcho­dzi, co się dzie­je i gdzie.
Zwią­za­łem sobie kost­ki i zro­bi­łem supe­łek.
Odło­ży­łem brzy­twę, wzią­łem do ręki igłę i
zaczą­łem się bawić jak dziec­ko. Gdy­bym wykłuł
sobie oczy, był­bym śle­pym wołem – powie­dzia­ło
i mogłem w koń­cu spoj­rzeć w lustro.

Maciej Papierski

u kresu

nie było w nas ani chwi­li nie prze­świe­tlo­nej
bla­skiem opa­da­nia śnie­gu
zmie­nił się kolor naszych oczu i przez plam­ki tęczó­wek
(prze­zier­nych wzię­tych ze szli­fo­wa­ne­go lodu) ujrze­li­śmy
mno­gość przed­mio­tów zupeł­nie zapo­mnia­nych

czas zatrzy­mał się w opa­da­niu płat­ków i wiro­wał w zamie­ci
(natu­ra sekun­dy podob­na jest natu­rze kro­pli wody)
zaspy puszy­ły się przy nas jak zwie­rzę­ta w zimo­wych futrach
łasi­ły się i kaza­ły zapo­mi­nać że stą­pa­my po bru­ku
i że nasza dro­ga jest rucho­ma
(natu­ra cza­su podob­na jest natu­rze rze­ki)

każ­de spoj­rze­nie w głąb domu było łowie­niem arte­fak­tów
srebr­ne trąb­ki w któ­rych miesz­ka­ją bia­łe psz­czo­ły
cukier błę­kit­nie­ją­cy w czy­stym powie­trzu
lune­ty z poświę­co­ne­go szkła i rze­mie­nie z aniel­skie­go wło­sia
oraz inne rze­czy dzię­ki któ­rym dia­log z wszech­świa­tem
nabie­rał pięk­na rytu­ału

tak wła­śnie nie pyta­jąc o odwilż wie­dli­śmy spo­koj­ne dni
gdy czas zbie­rał się wokół i dro­gi nik­nę­ły w bie­li bło­go­sła­wio­ne­go świa­tła
(natu­ra śmier­ci podob­na jest natu­rze mgieł i wodo­spa­du)

nie było w nas ani chwi­li nie prze­świe­tlo­nej
bla­skiem opa­da­nia śnie­gu i nicze­go inne­go
nie potra­fi­ły dostrzec nasze prze­zier­nie czy­ste oczy

do Scarlett o miłości

jego sta­da odle­cia­ły z naszych stron Scar­lett
w łatwość gołęb­ni­ków w mięk­kość podu­szek z pie­rzem
i wiesz dobrze w pustych lasach
nie ma dumy ni wol­no­ści

zno­wu czy­jaś dłoń roz­trza­ska­ła się o two­je bio­dra
tur­kus nowej suk­ni gła­dzisz w talii
koły­sząc dziec­ko w łód­ce ramion patrzysz w lustro
gasną zorze falu­ją łagod­nie wrzo­so­wi­ska

nie bój się że nie znasz ście­żek
nie tłu­macz im się krwią któ­ra bar­wi kwia­ty
idź
temu co prze­mi­nę­ło wiatr zna­lazł nowy dom

otwórz oczy nim wyblak­ną
jutro nie będzie dnia
upnij wło­sy
wiąż rze­mie­nie na nad­garst­kach

on nie tyl­ko swo­ją wol­ność sprze­dał

mistyka rzeczy

sen rze­czy jest jej naj­głęb­szym prze­zna­cze­niem

przed­mio­ty śnią nie­prze­rwa­nie
świad­czy o tym ich mil­cze­nie
któ­re róż­ne jest od mil­cze­nia ludzi

to śnie­nie wyzna­cza powo­ła­nie poety
któ­ry ma stu­dio­wać wnę­trze mil­cze­nia

sen słoń­ca jest świa­tłem w któ­rym miesz­ka świa­tło
moż­na dojść do naj­bar­dziej ukry­te­go świa­tła
w jed­nym tyl­ko słoń­cu
wyma­ga to jed­nak bar­dzo wie­le cza­su
ukry­te­go w cza­sie któ­ry zna­ją ludzie

wiem już
rze­czy zawsze śnią same sie­bie
dla­te­go wła­śnie kpią z poję­cia wła­sno­ści

uczą się też kpić poeci
śniąc snem rze­czy spi­su­ją­cej nie­przyw­łasz­czal­ny sen
środ­ka środ­ków

Dawid Kujawa

1#

od tych upa­łów sier­pień wypa­da z tona­cji, psu­ją się
tele­wi­zo­ry, auto­bu­sy i mał­żeń­stwa. roz­są­dek roz­stra­ja
mi się na dobre, mię­dzy nami zosta­je free jazz na
bar­bi­tu­ra­nach. bez­myśl­nie wpa­da­my w dyso­nan­se
scha­dzek, czy przy­ci­szysz w sobie te jaskra­we dźwię­ki.
gra­ni­ce błę­du są wąskie, ale gdy­by chcie­li nas szu­kać

jeste­śmy w błę­dzie.

2# (the love cats)

zanim bież­nik pra­wej opo­ny nasze­go czer­wo­ne­go
renault méga­ne (we move like cagey tigers) wyrzeź­bił
fine­zyj­ny wzo­rek na jego grzbie­cie, kot wyło­nił się
zni­kąd. (we slip thro­ugh the stre­ets) co to za inter­wał:
śmierć kota i muzy­ka pop? (throw all the songs we know)
teraz kot chro­ni przed desz­czem trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów
kwa­dra­to­wych nie­rów­ne­go asfal­tu (we bite and scratch
and scre­am all night) gdzieś pod ciem­nym, bary­to­no­wym
Wło­cław­kiem, któ­ry na mapie do złu­dze­nia przy­po­mi­na
fine­zyj­ny wzo­rek na grzbie­cie kota, wyrzeź­bio­ny przez
bież­nik pra­wej opo­ny nasze­go czer­wo­ne­go renault méga­ne.

3# (erotyk)

jako bez­li­to­sny pod­miot lirycz­ny
pozwo­lę sobie o poła­ma­nych ryt­mach
zeszłej nocy nie wspo­mnieć:
prze­su­nąć akcent na wyj­ście
z jej miesz­ka­nia, o
siód­mej rano, ukrad­kiem,
mez­zo pia­no w try­to­nach.

Szymon Słomczyński

Po dziesiątym

Prze­klę­ty tydzień. O tym samym radio
drze się od rana, a gaze­ty puch­ną
od zdań. Wykrzyk­nik rów­na je ze sobą.
Zobacz, zamknę­li oczy czer­wo­ne od świec
i wia­do­mo­ści. Wycho­dzą z pla­ka­tów,
tną moni­to­ry. Pasek liter mąci
fabu­łę fil­mu. Wyra­zy współ­czu­cia
łatwo się mno­żą. Znów zbie­ra się na deszcz.

Dalej podob­nie. Uli­ce zamglo­ne
ludź­mi. Kościo­ły nabie­ga­ją tłu­mem.
Ciem­nie­je z wol­na. Ustę­pu­ją czar­nej
jaskraw­sze bar­wy. Cza­sem się odgry­zie
jakiś para­sol. I ty też przyj­mu­jesz
ciszę na usta. Ktoś ci wrzesz­czy, wście­kle,
nad uchem, że nie, że on pro­te­stu­je.
Dru­gi się modli, coraz gło­śniej, śmie­lej.

Póź­niej chcą patrzeć. Może nawet obok
sie­bie. W nawia­sie. Tam się nie pokłó­cą,
choć nie pogo­dzą. I ty też tu jesteś.
Sta­jesz na pal­cach, żeby lepiej widzieć.
Pchasz się łok­cia­mi. Musisz rzu­cić kwia­ty
pod koła. Cze­kasz. Za kor­do­nem, taśmą
jest coś two­je­go. Bo prze­cież napraw­dę
drżą ci kola­na. Nisko, tuż nad zie­mią.

O ważnych sprawach rozmawiamy zazwyczaj w ogrodzie

Kokor­nak znów urósł, zdo­bi całą latar­nię.
Always on the sun­ny side – śpie­wa mu John­ny Cash
z gło­śni­ków w kom­pu­te­rze. Szkli­ście. Aż szy­by drżą.
Bluszcz nam zie­le­nie­je, bar­dzo butel­ko­wo
(sta­ram się nie koja­rzyć, nie piję od dwóch lat).

Ogród lśni, a ty pytasz: czy mamy w domu broń?
Może trze­ba by kupić? Rozu­miem, ale mil­czę
i bio­rę cię pod ramię. Rudzi­ki są w gnieź­dzie.
Patrz, mają już pisklę­ta. Odstaw w koń­cu te
tablet­ki. Chcę mieć syna. Słu­cham. Jest nie­bie­sko

od popo­łu­dnia, tak się, cał­kiem nagle, wzdę­ło
i musi wydać na świat co naj­mniej pięt­na­ście
chmur (czy pięt­na­ścio­ro?). Idziesz parzyć kawę. Ja
wra­stam zwin­nie w zie­mię. To jest łatwy etap;

z roz­kwi­ta­niem już gorzej, a z prze­kwi­ta­niem,
zapew­ne, cał­kiem trud­no. Ta osa wie­dzio­na
instynk­tem ku moim (Chodź do domu!) pąkom
się myli. Nie jestem (Już!) kwia­tem. Nie zapy­lisz mnie.

Wysokie obroty

Sto sześć­dzie­siąt na czwór­ce, bo wię­cej nie pój­dzie.
Żad­ne festi­na len­te – prze­nig­dy nie zwal­niaj
niko­go z obo­wiąz­ku przyj­ścia na twój pogrzeb.
Zgi­nąć za kie­row­ni­cą – to tak jak z dziew­czy­ną,
któ­ra jest tego war­ta (fran­cja pięć­dzie­siąt,
kla­syk w gum­ce sto, kot­ku). Wła­śnie udo­wad­nia,

robiąc to świet­nie, choć jej nikt nie uczył;
to jed­na z wie­lu Buł­ga­rek, któ­re rosną przy tej
szo­sie, aż je ktoś zerwie. Zerwiesz się, wyprze­dzisz
każ­de­go tira, repów w Octa­viach, „raso­wych” w Pas­sa­tach
TDI, czar­ne Vec­try i grzy­bów w Seicen­tach.
Gdzieś, na prze­ciw­nym pasie, cze­ka para świa­teł,

któ­ra przy­nie­sie finał (ej, jeśli chcesz w ustach,
to musisz mi dopła­cić!). Béla Bar­tók, kon­cert
na orkie­strę: Fina­le. Tam to świet­nie sły­chać:
uwal­nia się – i bra­wa. Tatia­na wycie­ra
usta ręka­wem lek­kiej, ceki­no­wej bluz­ki.
Byłeś dziś jej dzie­wią­tym, a teraz znów będziesz

pierw­szy. Dro­ga jest dro­gą, jest dro­gą, jest dro­gą,
tania Tatia­na nie jest – różą, nie jest różą,
nie jest różą – jest z tobą. Za chwi­lę odje­dziesz,
krę­cąc wóz jak naj­wy­żej, wyci­śniesz z sil­ni­ka,
co się da. Ona wró­ci; już cze­ka następ­ny,
dziś jest duży ruch. Razi – słoń­ce odar­te z chmur,

a w CB mówią: suszą na dwie­ście dwu­na­stym,
zaraz za mostem. Więc powódź? Co tu mogło wylać?
Sze­ro­ka Wisła czy też jakiś mały dopływ:
Skrwa, Drwę­ca, Osa, Liwa? Albo może Leta;
zapo­mnij o Tatia­nie. Przy­spiesz, póki możesz,
niech Bar­tók wybrzmi w tobie; nie Fina­le, tyl­ko

Ele­gia. Andan­te non trop­po – potem jest zmierzch.
Pod­kręć go jesz­cze, niskie obro­ty zostaw tym
słu­cha­ją­cym Radia Zet, droż­sze dziw­ki wol­nym
zawo­dom: leka­rzom i adwo­ka­tom; jedź na
trze­cie­go, na styk; to Styks, pod mostem; zmie­rzą cię
i wszyst­ko wyj­dzie na jaw – ale pędź, nie zwal­niaj.