Europa

37.

Ze swe­go miej­sca Beryl widzia­ła nikły blask
maleń­kiej żarów­ki nad tabli­cą z przy­rzą­da­mi, któ­ry pod­świe­tlał
gład­ko ogo­lo­ną, czer­stwą twarz jej uko­cha­ne­go, i, na pod­sta­wie

kom­pa­su,

wycią­gnę­ła wnio­sek, że
zato­czy­li pół­ko­le i, cho­ciaż
nadal pręd­ko szli w górę, lecie­li teraz na wschód
w stro­nę morza.

57.

Mecha­ni­zmy pre­cy­zyj­ne
Nas kocha­ją.

Wszedł na wzgó­rze
Wziął mnie w ramiona—było cudow­nie.

Ale mapa Euro­py
kur­czy się wokół nagich par

Nawet gdy śli­nisz zna­czek
Brą­zo­wy pies kła­dzie się obok cie­bie i zdy­cha

W mie­ście jede­na­sto­let­nia dziew­czyn­ka z war­ko­cza­mi
Zwią­za­ny­mi żół­tą wstąż­ką wsia­da do tram­wa­ju

To wszyst­ko gdzieś się kończy—książka wra­ca na pół­kę
Odkła­da ją nie­wi­docz­na dłoń

Nikt nie kocha nas bar­dziej niż teraz
Gaze­ta w tej chwi­li nisz­czy ci wzrok.

77.

Może pan o niej sły­szał. Wspa­nia­ła lata­ją­ca kobie­ta”.

„O, tak” – odparł nie­zna­jo­my. „Widzia­łem o niej
to i owo w gaze­tach. Czy ona dużo lata?”

111.

Pół godzi­ny póź­niej
Ronald go roz­po­znał.
Ujrze­li nagle wiąz­kę sil­ne­go, bia­łe­go świa­tła,
Minia­tu­ro­wy reflek­tor o wiel­kiej jasno­ści,
—prze­szy­wa­ją­cy ciem­ność, ku nie­bu.

Roz­po­zna­li tu teraz jakiś ace­ty­len,
cylin­der usta­wio­ny
na lek­kim trój­no­gu z alu­mi­nium
z odbły­śni­kiem za pal­ni­kiem gazo­wym,
kie­dy świa­tło zaczę­ło „mru­gać”,
raz za razem trzy razy
lite­rę „S” mor­sem.

Snop powo­li skrę­cał z pół­no­cy na połu­dnie,
bły­ska­jąc „S” mor­sem na chmu­rach,
raz po raz.

Świa­tło nagle zosta­ło wyłączone—przez pięć minut według
Ronal­do­we­go zegar­ka nie było widać roz­bły­sku
Po czym nagle, jesz­cze raz, seria „SSS” się powtó­rzy­ła
w pół­okrę­gu z pół­no­cy na połu­dnie
i z powro­tem.

Pięć kolej­nych minut upły­nę­ło w ciem­no­ści

I jesz­cze raz otwo­rzy­ło się świa­tło i zaczę­ło
sygna­li­zo­wać mor­sem w bły­skach i roz­bły­skach
„N.F.”, „N.F.”,
po czym dłu­gi pro­mień
świa­tła poszedł w nie­bo, powo­li zata­cza­jąc koło

oddech