Wiersze (1)

Cud na śniadanie

O szó­stej rano cze­ka­li­śmy na kawę,
cze­ka­jąc na kawę i miło­sier­ny okruch,
któ­re mie­li wyda­wać na pew­nym bal­ko­nie
– niby daw­ni kró­lo­wie, czy­li jakiś cud.
Było jesz­cze ciem­no. Jed­ną sto­pą słoń­ce
sta­nę­ło moc­no w dłu­giej bruź­dzie rze­ki.

Pierw­szy prom już dobił do brze­gu rze­ki.
Było zim­no i mie­li­śmy nadzie­ję, że kawę
poda­dzą bar­dzo gorą­cą, widząc, że słoń­ce
nie zamie­rza nas ogrzać; i że każ­dy okruch
będzie jak bochen z masłem, czy­li cud.
O siód­mej jakiś męż­czy­zna sta­nął na bal­ko­nie.

Może przez minu­tę stał sam na bal­ko­nie,
ponad naszy­mi gło­wa­mi patrząc w stro­nę rze­ki.
Następ­nie z rąk słu­żą­ce­go wziął zadat­ki na cud,
w jed­nej samot­nej fili­żan­ce kawę
oraz buł­kę, z któ­rej odłu­pał pierw­szy okruch,
z gło­wą, by tak rzec, w chmu­rach – obok było słoń­ce.

Czy ten czło­wiek osza­lał? Cze­góż to, o słoń­ce,
chciał tam w górze doko­nać na swo­im bal­ko­nie!
Każ­dy dostał jeden cał­kiem czer­stwy okruch,
któ­ry ten i ów smyr­gnął ze wzgar­dą do rze­ki;
oraz na dno fili­żan­ki, po kro­pel­ce, kawę.
Część z nas dalej sta­ła, cze­ka­jąc na cud.

Mogę rzec, co było dalej, i nie był to cud.
Widzia­łam pięk­ną wil­lę, nad nią sta­ło słoń­ce,
i już w drzwiach wyczu­wa­ło się gorą­cą kawę.
Od fron­tu barok bia­łe­go gip­su na bal­ko­nie,
dokle­jo­ny przez pta­ki, gniaz­du­ją­ce wzdłuż rze­ki,
– widzia­łam jed­nym okiem wle­pio­nym w okruch –

i gale­rie i mar­mu­ro­we kom­na­ty. Mój okruch
mym pała­cem, dla mnie prze­mie­nio­ny w cud
przez wie­ki, przez insek­ty, pta­ki i wody rze­ki
żło­bią­ce kamień. Codzien­nie, gdy jest słoń­ce
zasia­dam do śnia­da­nia na wła­snym bal­ko­nie
z noga­mi na balu­stra­dzie i piję galo­na­mi kawę.

Do cna wyli­za­li­śmy okruch, prze­łknę­li­śmy kawę.
Po prze­ciw­le­głej stro­nie rze­ki okno odbi­ło słoń­ce,
jak­by sta­wał się cud, nie na tym bal­ko­nie.