Ruth Padel

Plankton

Pokład to blask, odór ryb, wia­dra przy­kry­te gazą.
Szta­by gala­re­ty, mokre tęcze drga­ją­ce­go ame­ty­stu
i roz­pa­pra­nej poły­skli­wej śmie­ta­ny. Wszyst­ko to zna­czy,
że on ma się lepiej; pra­cu­je nad poło­wem zbry­lo­ne­go świa­tła.

Poli­py, plank­ton, medu­zy. Mor­skie moty­le, pte­ro­po­dy.
„Tak nisko na ska­li natu­ry, a tak wysu­bli­mo­wa­ne for­my!
Czło­wiek się zdu­mie­wa – tyle pięk­na stwo­rzo­ne­go
zupeł­nie, pomy­śleć by moż­na, bez celu!” Spusz­cza­ją nie­wód

w błę­kit­ne pory pod­zwrot­ni­ko­wych mórz. Migot fali, bia­ły
jak wystrzał, nad roz­kwi­tłym ser­cem sza­fi­ru.
Pawie oka, pod­bi­te i spuch­nię­te,
mio­ta­ją się na lazu­ro­wej sta­li.

Lavinia Greenlaw

Millefiori

dla Dona Pater­so­na

Wolał, by jego szkla­ne oko było, czym jest,
by nie uda­wa­ło oka,
nie pró­bo­wa­ło się optycz­nie uwia­ry­god­nić.

Błę­kit­na gał­ka, bez źre­ni­cy i tęczów­ki,
upar­cie nie­okre­ślo­na w swo­jej isto­cie,
zawie­ra­ła wszyst­ko.

Skra­pla­ła świa­tło świec,
a zimą zacią­ga­ła się mgłą.
Pew­ne­go razu, w ope­rze, jakaś aria

roz­nio­sła się falą dźwię­ku,
coraz wyż­szą i bliż­szą, aż osią­gnę­ła
czę­sto­tli­wość drgań rezo­nan­so­wych

błę­kit­ne­go szkieł­ka
i mole­ku­ły jego oka
roz­pry­sły się na tysiąc kwia­tów.

Jo Shapcott

Pani Noe. Po potopie

Nie mogę ostat­nio usie­dzieć w miej­scu. Oce­an
jest tyl­ko pamię­cią, a moja pamięć trze­po­cze
jak zbłą­ka­na gołę­bi­ca. Bije dziś we mnie praw­dzi­we
morze, tu, gdzie przy­tu­la­ła­bym pta­ki i zwie­rzę­ta,
gdy­bym tyl­ko mogła. Jestem nie­mło­da już i gru­ba.
Na suchym lądzie powin­nam o tym zapo­mnieć:
o łapach, któ­re leni­wie ude­rza­ją w powie­trze,
o żebrach, w któ­re wtu­la­łam twarz, o pomru­ku, co
marsz­czy nagłą falą deski na pokła­dzie,
o wrza­sku – nawet z dale­ka – brzmią­cym mi w kościach,
o szorst­kim języ­ku, szpo­nach, uką­sze­niach,
pro­stym sma­ku grzy­wy. Gdy­by mi ktoś sło­ną wodą
spry­skał war­gi, powie­dzia­ła­bym mu takie sło­wa,
przy któ­rych nie­bo by pękło, arka zno­wu ruszy­ła.

Gwyneth Lewis

Ptaszarka

in memo­riam mojej ciot­ki Megan, 1924–2009

I

Śro­dek zimy, pora na prze­zie­ra­nie
Cza­su i prze­strze­ni. Przed Woj­ną
Byłaś „wró­bel­kiem”. Teraz sły­szę
W two­im odde­chu gęsi, wes­tchnie­nia obo­ju.
Nad naszy­mi gło­wa­mi też trwa odlot. Każ­dy
Ptak jest lite­rą, któ­ra ma zna­cze­nie
Przez chwi­lę i zaraz je tra­ci. Cir­rus śnie­gu
Poło­żył się na lesie. Ospa­ły
Od lodu zwal­nia puls stru­mie­nia.

II

Na sce­nie pod karm­ni­kiem
Poran­ny spek­takl. Entre dzi­kich indy­ków,
Corps de bal­let w mie­dzia­nych pacz­kach.
Solo w prze­stra­chu – entre­chat, entre­chat,
Pas de bour­rées – ale już za chwi­lę
Indor wypro­wa­dza gęsie­go swój harem.
Bez dygnięć i ukło­nów. Po wszyst­kim. To tyle.

III

Pokaz mody: czar­no­oki jun­ko
Pre­zen­tu­je swój gatu­nek – tren,
Kurt­ka pucho­wa (kolo­ry: biel i gra­fit),
Następ­nie pro­fil. Gdy będę umie­rać,
Chcia­ła­bym sły­szeć pta­sie ryko­sze­ty
Za oknem, czuć stro­bo­sko­po­wy puls
Żeru­ją­cych sta­dek. Chcia­ła­bym
Zasłu­żyć na taką lita­nię:
Jemio­łusz­ki, sikor­ki, dzię­cio­ły.

IV

To wca­le nie tak mało zna­czy
Prze­żyć życie w oczach kar­dy­na­łów i peł­za­czy.
Naj­pierw poczu­ją, że stra­ci­ły rand­kę z tobą,
Potem głód. Two­je cia­ło jest pta­sią gro­ma­dą,
Któ­ra cze­ka, wzno­sząc się i roz­pierz­cha­jąc,
Na ostat­nie trza­śnię­cie kuchen­nych drzwi.

Jackie Kay

Ktoś inny

Gdy­bym nie była sobą, była­bym kimś innym.
Ale prze­cież jestem kimś innym.
Ale prze­cież całe życie byłam kimś innym.

Nic w tym śmiesz­ne­go, że cho­dzisz po świe­cie
i na okrą­gło jesteś kimś innym: ludzie bio­rą cię
za kogoś inne­go, za kogoś inne­go bie­rzesz się sama.

Rosemary Tonks

Poetka jako hazardzistka

Dziś jak hazar­dzist­ka na objeź­dzie
Zmar­no­tra­wio­nej mło­do­ści, gdy rynsz­tok i nie­bo
Były mi lote­rią, a mająt­kiem koszu­la
Z wod­ne­go loto­su, któ­rą wicher noc­ny

Uwiel­biał powie­wać, kie­dy szłam, by hazar­do­wi
Oddać się w noc­nym, mrocz­nym mie­ście
I prze­li­cy­to­wać Wiecz­ność – mając tyl­ko
Blu­zę z lilia­mi spły­wa­ją­cy­mi na kla­pę,

Port­fel wypcha­ny gorącz­ką, któ­ry był mi staw­ką,
Całą noc aż po brzask, gdy pasa­że­ro­wie na gapę
Zaczy­na­ją na śle­po szu­kać nie­zna­ne­go, ozda­bia­jąc
Ubra­nia lśnią­cy­mi siń­ca­mi, kie­dy wcho­dzą na pokład,

A liny i płót­na dry­fu­ją­cej łodzi jęczą pod cię­ża­rem
Zim­ne­go nek­ta­ru na chwi­lę przed świ­tem,
Stwo­rze­nie opry­skli­we, lśnią­ce pod sto­pa­mi,
I Egipt ospa­ły po cia­stecz­ku z opium,

Szłam, nicze­go nie mając, prócz koszu­li na grzbie­cie,
Żeby kość­mi z Nie­skoń­czo­nym rzu­cać
O blu­zę, co powie­wa nad zało­gą gra­czy
Lnia­nym żaglem przez noc.

Alice Oswald

Pole

Wiel­ka­noc, zimo­we prze­si­le­nie myśli

sta­łam na wiel­kim polu za domem
w środ­ku całej widzial­nej ciem­no­ści

cegła zie­mi, blok nie­ba,
tu leżał świat, skli­no­wa­ny
mię­dzy swo­ją prze­słan­ką a kon­klu­zją

jakaś gwiaz­da puści­ła drob­ny dźwięk na nit­ce

nie­mal pół­noc – czu­łam jak ocie­ka­ją­ca
ciem­ność zie­mi wyci­ska i napeł­nia wła­sną ciem­ność,
wszyst­ko wiru­je ku spa­zmo­wi pół­no­cy

i przez chwi­lę to wyso­kie pole bez hory­zon­tu
wisia­ło na niczym, szcze­ka­ło, bo wła­ści­cie­la

grze­ba­no, owdo­wia­łe, bez­k­się­ży­co­we, prze­sią­ka­ją­ce

szcza­wiem, tra­wą, drob­ny­mi zawil­ca­mi, odpły­wa­mi, prze­wo­da­mi

Moniza Alvi

Dzieje się niejedno
(według Jean Rhys)

Wyda­je mi się, że Angli­cy
upra­wia­ją seks w ubra­niach –
myślą, że tak przy­zwo­iciej.

Na doda­tek, nie chcąc igrać z losem, zakła­da­ją
płaszcz, żeby nie zmo­czy­ła ich mrocz­na ule­wa.
Pod para­so­lem dzie­je się nie­jed­no.