Odwrócona strefa (2)

Jakub Korn­hau­ser
Led­wie o pazno­kieć [Kar­po­wicz]

 Czas śpią­ce­go mydła i czas zawi­ja­nia kne­dli, któ­re bio­rą obroń­ców na ple­cy i utrzy­mu­ją wyso­kie posia­da­nie. Grasz na czas, wybi­jasz dzi­ki i łosie na oślep, w try­bu­ny, nie­kie­dy wystar­czy bła­hy powód. Czas goto­wa­ne­go jaj­ka, kry­jów­ka za linią spa­lo­ne­go, wysta­jesz led­wie o pazno­kieć. Brak awan­su do fazy pucha­ro­wej rekom­pen­su­jesz sobie drob­ną kieł­ba­ską z autu. Chrza­nem bijesz w pod­nie­bie­nie. Czas bile­tu do kina roz­mie­niasz na tych, co mają wię­cej sił. To oni powin­ni zamknąć tę grę. Ale wolą zali­czać dys­kret­ne wystę­py, wpa­so­wu­jąc się w pierw­sze lep­sze tło po gwizd­ku.

Zbi­gniew Machej
Wie­le tra­ci­my, czy­ta­jąc…

Wie­le tra­ci­my, czy­ta­jąc, i jesz­cze mniej
zysku­je­my, pisząc. Nie patrzy­my wte­dy
na nie­bo, na gwiaz­dy, na księ­życ,
na nie­ustan­ny ruch chmur nad naszy­mi gło­wa­mi,
nie patrzy­my nawet z okna naszej kuch­ni
na jesz­cze mło­de świer­ki za domem.
Ich gałę­zie ze świe­tli­stą zie­le­nią
tego­rocz­nych przy­ro­stów
w pierw­sze tego­rocz­ne upa­ły
dys­kret­nie wachlu­ją pobli­skie sta­re mury,
kie­dy wiatr pośród kamie­nic śród­mie­ścia
szu­ka odpo­czyn­ku po noc­nych bre­we­riach
na przed­mie­ściu, gdzie zry­wał dachy
nowo­bo­gac­kich rezy­den­cji, pory­wał bla­chy hur­tow­ni
i łamał kona­ry jesio­nów. Nie trze­ba pisać,
nie patrzy­my wte­dy w nie­bo, w oczy gwiazd,
w twa­rze naszych naj­bliż­szych, nie sły­szy­my
szu­mu wia­tru w koro­nach drzew, nie sły­szy­my
pta­ków. Lite­ry nie prze­no­szą wia­tru, nie
prze­cho­wu­ją wody, ich świa­tło jest czar­ne.
Dla­te­go nie trze­ba pisać i nie trze­ba nawet
mieć nadziei, że jest się tak­że czar­ną skrzyn­ką,
któ­ra auto­ma­tycz­nie zapi­su­je raport
o naszym życiu, kro­ni­kę zapo­wie­dzia­nej śmier­ci,
anam­ne­zę, bli­zny po przej­ściach, po błą­dze­niu
jak pija­ne dziec­ko we mgle, zero­je­dyn­ko­we szra­my
po rze­ko­mych miło­ściach i bez­ro­zum­nych pożą­da­niach,
któ­re może przy­naj­mniej w holo­gra­mie tam­te­go świa­ta,
hen za dale­ką pod­czer­wie­nią i czar­nym ete­rem,
wyróż­nią się różo­wą lumi­ne­scen­cją. Dla kogo
miał­by być ten raport? W jakim języ­ku?
W jakim pro­gra­mie? W kon­tek­ście jakie­go świa­ta?
Dla kogo były­by zbie­ra­ne
te nasze uko­cha­ne dane?
Sygna­ły z wsty­dli­wych zaka­mar­ków
naszej pry­wat­no­ści
i ciem­nych zauł­ków naszej fizjo­lo­gii
byłyż­by cie­ka­we dla żar­łocz­nej pust­ki
czy­ha­ją­cej nie­ustan­nie na naszą krew, pot i łzy?
Dla kogo mel­dun­ki z moni­to­rin­gu
stru­mie­nia świa­do­mo­ści
i pod­pro­go­wych prą­dów pod­świa­do­mo­ści,
dla kogo rapor­ty z sie­cio­wa­nia sty­mu­la­cji
w oce­anie glo­bal­nej nie­świa­do­mo­ści?
A tam­ten świat to niby co? I jak? I gdzie on?
I dokąd leci jego rów­no­le­gły eon?
Czy tam­ten świat mimo wszyst­ko jest w nas
jak owo słyn­ne Kró­le­stwo Nie­bie­skie?
Czy zaświa­ty prze­ni­ka­ją nasze mózgi, ser­ca, płu­ca,
wewnętrz­ne ukła­dy i obie­gi orga­ni­zmu,
zha­ko­wa­ne przez gra­wi­ta­cję trze­wia
ze zgęst­ką mikro­bio­mu przed zagła­dą gatun­ków?
Jak tu się w koń­cu prze­bić przez kwan­to­wą krop­kę
nad ilo­ra­zem względ­no­ści, któ­ry jest zara­zem
jej ilo­czy­nem? Jak zapu­ścić żura­wia
inte­li­gent­nej igno­ran­cji w chmu­rę nie­wie­dzy
bez wytrwa­łe­go anal­fa­be­ty­zmu? Pisa­niem
nie spo­sób prze­ro­snąć w sło­je zadrzew­ne.
Pisa­nie tyl­ko żeru­je na nie­pi­śmien­no­ści
i nie­pi­sa­niu. A wszech­obec­na nie­ludz­kość
nie tyle żeru­je na ludz­ko­ści,
ile ludz­ko­ścią testu­je lokal­ne warun­ki,
dia­lek­tycz­nie pod­gry­za­jąc samą sie­bie
dla potrzeb lokal­ne­go, pla­ne­tar­ne­go labo­ra­to­rium życia,
poże­ra­jąc wła­sny ogon, jeden z nie­zli­czo­nych
zmu­to­wa­nych, hybry­dal­nych ogo­nów,
aż do wyda­le­nia go w jało­wą ciem­ność, w pory­wi­stą otchłań,
aż do roz­pro­sze­nia w roz­iskrzo­nym, tęczu­ją­cym śnie,
nie­prze­sia­nym, nie­spi­sa­nym,
nie­pi­sa­tym, nie­czy­ta­tym,
nie­prze­spa­nym.