Połów. Poetyckie debiuty 2016

Paweł Biliński

Tłum wiel­ki, pią­tek w hiper­mar­ke­cie

zapar­ko­wać w taki dzień to cud
wewnątrz tłum gęsty, hała­śli­wy
jak na wie­cu czy publicz­nej egze­ku­cji
połki wzno­szą się wyżej niż nie­bo

dzi­siaj dzień nie­zwy­kłych atrak­cji
jakiś uczeń przed chwi­lą wygrał
trzy­dzie­ści srebr­nych monet
za poda­nie wła­ści­wej odpo­wie­dzi

podob­no jest wśród nas czło­wiek
któ­re­go ogło­szą kró­lem zaku­pów
ale to raczej nie ten, co stoi za mną
koszyk ma pra­wie pusty, w nim tyl­ko
ocet, gąb­ka, parę gałą­zek z kol­ca­mi

trze­ba wra­cać, nie­dłu­go zamy­ka­ją
kupi­łem chleb i czer­wo­ne wino
kil­ku klien­tów wyry­wa sobie
ostat­nie prze­ce­nio­ne ubra­nia
gdy wycho­dzi­łem, na dwo­rze pociem­nia­ło
drzwi hiper­mar­ke­tu roz­war­ły się na dwo­je

zanim odje­dziesz

ciesz­my się sobą póki jesz­cze moż­na
chcę cię pamię­tać rado­sną i pięk­ną
zosta­ła jed­na noc żeby się poznać
by się zapo­mnieć mamy całą wiecz­ność

więc tak mnie całuj jak­by świat umie­rał
nie chcę wypusz­czać cię z ramion do rana
na bycie razem mamy tyl­ko teraz
i resz­tę życia by się odzwy­cza­jać

nie myśl­my o tym co się potem zda­rzy
waż­na jest każ­da nad­cho­dzą­ca chwi­la
tę noc poświęć­my na speł­nia­nie marzeń
wszyst­kie następ­ne – żeby ją wspo­mi­nać

Sebastian Brejnak

Praw­dę i tyl­ko praw­dę

Klo­szard
to brzmi dum­nie
jak con­cier­ge albo déco­upa­ge
(co inne­go menel czy dziad)
jak czło­wiek przy­ku­ty do klasz­tor­nych murów
z wątro­bą na ser­cu czy odwrot­nie
zba­wi­ciel ludz­ko­ści źle opła­ca­ny
pies adwo­kat domo­wy bez sta­łej wypła­ty

Raj­zer
to pra­wie jak
nazwa solid­nej fir­my nowe­go toste­ra albo tytuł ksią­żę­cy
ide­ali­sta spra­wie­dli­wy wśród naro­dów nie­spra­wie­dli­wych
Hła­sko albo Bec­kett czy­ta­ny przez damy przy kości

Gdy posta­wio­no mu zarzut szcze­ro­ści
nie przy­znał się do winy
Bo to wino (co je pędził w pię­ciu sma­kach)
nie wyszło

Pochwa­ła Abra­ha­ma

Zanim poczci­wy Isa­ac powie­dział
co powie­dział
tłu­kły się szklan­ki bez­tro­sko
a jeśli nie szklan­ki to jabł­ka
a jeśli nie jabł­ka to cokol­wiek
(byle nie w próż­ni któ­rej nie ma)

Nie­świa­do­mi powa­gi spra­wy
upa­da­li ludzie na nosy
roz­bi­ja­li kola­na
łama­li skrzy­dła
Pod­czas gdy wszyst­ko woko­ło
wie­dzia­ło

Ileż to marzeń poszło na dno
ile nadziei huk­nę­ło czo­łem o posadz­kę
Powie­dział co powie­dział
Powie­dział bo mu cią­ży­ło
(nie bez obaw przed nad­gor­li­wym ojcem
zawsze sko­rym do zabaw przy ogni­sku)

Kie­dy po latach zna­lazł się w tłu­mie
jako geniusz jeden wśród wie­lu
zapo­mniał o namol­nym pra­wie
pro­sząc o uchy­le­nie okna

Kamień w wodę
Śmiech na sali

Paula Gotszlich

Nie­szczę­śli­we zakoń­cze­nie

tutaj jest trzę­sie­nie zie­mi i wybuch wul­ka­nu.
tutaj jest powódź, a Arka Noego to jedy­nie zespół.

pożar i elek­trow­strzą­sy.
susza. bum.
nic ład­ne­go nie zosta­nie ze znisz­czeń.
zło zwy­cię­ży nad dobrem.
wiem to na 50%

Sztucz­ne oddy­cha­nie

P. G. usi­łu­je przy­po­mnieć sobie sło­wa modli­twy.
P. G. bole­je nad nie­moż­li­wo­ścią tra­ge­dii.
P. G. roz­my­śla o dal­szych per­spek­ty­wach.

Pół­noc, połu­dnie, wschód, zachód i pochód.

W tym roku odbę­dzie się Więk­szy Tydzień,
W tym mro­ku odbę­dzie się Więk­sza­noc.

Robert Jóźwik

*** (sieć)

zapo­mnij o mnie dru­ga w nocy rzed­nie­ją­ca sieć okien latar­ni reflek­to­rów
nie­me zbie­go­wi­ska pod neo­na­mi tanc­bud

posta­cie oszkie­le­to­wa­ne przez noc do ciem­ne­go jądra
roz­peł­za­ją się po mono­ton­nych poła­ciach asfal­tu
kil­ka syl­we­tek łączy się w gwał­tow­nym tań­cu
sły­szę ich zdu­szo­ne skar­gi

nagle wzbie­ra­ją stru­gi bar­dzo sta­rych wspo­mnień

eks­plo­ra­cja miej­ska

naszą ścież­kę czę­ścio­wo odtwo­rzą zapi­sy prze­my­sło­we­go moni­to­rin­gu
ale dalej
wśród zda­rzeń któ­rych dzi­wacz­ność nie pozwa­la odróż­nić wspo­mnień
od maja­ków od snów

mogą nas odna­leźć tyl­ko psy i sate­li­ty

Kuba Kiraga

Od sta­cji do sta­cji

Chcia­łem tyl­ko prze­lać wodą swo­je cia­ło
po zmy­śle­niach nocy i sło­wach któ­re
pierz­chły pośród stru­żek potu i bitów
gną­cych syl­wet­ki na modłę dzi­kiej przy­ro­dy.

Każ­dą kro­plą odpaść od uro­jeń
by prze­kuć się w dzien­ność
któ­rą wyko­le­ił ten cichy gest
jak pod­łą­cze­nie kabla do źró­dła prą­du.

Jestem wciąż na wyso­kim pię­trze
domu czło­wie­ka któ­re­mu obie­ca­łem
zaufać to zna­czy powie­rzyć funk­cję
kom­pa­na któ­ry wie jak spra­wy sto­ją.

Na tra­jek­to­rii objęć

Wte­dy opa­no­wał cię nie­prze­moż­ny smu­tek
raczej splin wywo­ła­ny krót­kim spię­ciem od
któ­re­go nie ma odwro­tu i zapa­da zmierzch
czas opu­ścić szla­ban wymknąć się loso­wi
by prze­stał zna­czyć i powró­cił do roli straż­ni­ka
znie­na­wi­dzo­ne­go przez lud znie­sio­ne­go decy­zją
aury śro­dek zimy ście­ka struż­ką w otchłań
któ­rej pół­szept sły­szysz przy­wo­łu­jąc poko­na­ny
dystans teraz oddaj świa­tu to co kry­je
masz przy sobie broń ona umie czy­tać
w myślach już tu byłem.

Julia Mika

I/10

Może czas rzu­cić
poezję czy papie­ro­sy
pła­skim kamie­niem w powierzch­nię win.
Zosta­ły po nas zasu­szo­ne róże w butel­kach
po piwie, skry­sta­li­zo­wa­na sól
na policz­kach, język ojczy­sty: gry­mas.
Obni­żył się popyt

na emo­cje. Płać­my mniej za mniej
i wię­cej za mszal­ne wino.

Poku­ta – odmów kon­ty­nu­acji nało­gu.
Zadość­uczy­nie­nie – dziel się ostat­nim z bliź­nim.
Może czas rzu­cić.

Rachun­ki nie miesz­czą się
w port­fe­lach.

delir­ka pier­wo­rod­na

Pod paznok­cia­mi far­ba
ławy kościel­nej na niej
reku­pe­ra­cja
gumy balo­no­we.

Czkaw­ka

odbierz
jej głos w próż­ni LED kost­ni­cy
zalej
nie­do­pa­łek ojca.
Jak mat­ka prze­łknij
piguł­kę
antyw­ła­ma­nio­wą.
Myśląc jak nie wpaść
na roz­je­cha­ne­go gołę­bia
wpa­dasz na rosół.

Czkaw­ka

jak­by zamil­kła.
Podob­no

tonie się

w ciszy.

Adrianna Olejarka

nikt już nie pisze listów do matek

Mamo
dziś znów uda­wa­łam że żyję jak każ­dy
poszłam nawet do jubi­le­ra
i powie­dzia­łam że to na pre­zent
a zaraz
Mamo
pój­dę na kawę
słu­chać cudze­go życia
i choć szko­da mi pie­nię­dzy na kawiar­nię
to zaraz prze­sta­nę żało­wać
bo Ty mi
Mamo
zawsze mówi­łaś:

to co zoba­czysz cze­go spró­bu­jesz
będzie two­je
nikt ci tego nie zabie­rze!

i mam te set­ki kaw pitych czwar­ty rok
i dzie­siąt­ki twa­rzy któ­rych życia znam na wylot
też są cał­kiem moje
i rze­czy­wi­ście:
nikt mi tego nie zabie­ra.

nikt mnie stąd nie zabie­ra
Mamo.

02.09.15

nie­po­ko­le­nie

hej
no prze­cież nie tak mia­ło to wszyst­ko wyglą­dać
nie na to się nie­pi­sa­nie pisa­li­śmy
nie to obie­cy­wa­li­śmy
sie­dząc w zaka­za­nych miej­scach
jedząc zaka­za­ne owo­ce z nie swo­ich drzew
prze­ci­na­jąc w zakła­dy sple­cio­ne dło­nie

mia­ło się nam bar­dziej chcieć
mia­ło być war­to
być o co wal­czyć
mia­ło się być
a nie ma

żad­ne­go życia
ani war­to­ści
lito­ści

20.04.16

Jakub Pszoniak

Nie­wie­le

zosta­ło nie­wie­le
(nie­wie­le to nic i nie­wie­le wię­cej)

trup psz­czo­ły mię­dzy rama­mi okien
kar­ta gwa­ran­cyj­na magne­to­fo­nu szpu­lo­we­go
pudeł­ko wypa­lo­nych zapa­łek
klu­cze do byłych zam­ków
legi­ty­ma­cja orga­ni­za­cji mło­dzie­żo­wej
któ­rej pozo­sta­li człon­ko­wie zosta­wi­li po sobie wię­cej
zapach

Koniec histo­rii

uro­dzi­łem się 13 lat
po wyda­niu Let it be
wię­cej cza­su minę­ło
odkąd nową muzy­kę
kry­ty­cy nazwa­li nową muzy­ką

pamię­tam
nagość mia­ła 256 kolo­rów
prze­mysł muzycz­ny mor­do­wa­ły
walk­man targ tele­fon
gumą Tur­bo raczy­ły się dzie­ci
chło­piec z Vibo­vi­tu nie był jesz­cze kobie­tą
Jaro­sław Kaczyń­ski nie mógł zostać mar­szał­kiem Sena­tu
z uwa­gi na zbyt mło­dy wiek

pamię­tam koro­na­cję Orła folią
z cze­ko­la­dy koniec histo­rii
i koniec koń­ca histo­rii
poeci mło­de­go poko­le­nia
byli wte­dy napraw­dę mło­dzi

Bartek Zdunek

poza

W wier­szu, któ­ry od razu możesz potrak­to­wać jak zwrot­kę pio­sen­ki,
wra­cam z pra­cy. Wra­cam przez park. Draż­nię się z gołę­bia­mi, może
to mewy, nie wiem. Myśla­mi jestem w oce­anie, na siód­mym
kon­ty­nen­cie.

Kupu­ję w skle­pie jed­no­ra­zo­we ostrze do gole­nia. Pra­co­wa­łem na nie
pół godzi­ny moje­go jed­no­ra­zo­we­go życia. Za dru­gie pół nic nie kupię,
chy­ba że cukier, chy­ba że sol, chy­ba że śmierć.

Poza wier­szem nie mam życia. Kupu­ję wszyst­ko. Elek­tro­ma­gne­tyzm.

Sól z zie­mi

Przede wszyst­kim na butach na koza­kach
zosta­wia fan­ta­zyj­ne śla­dy
po umie­jęt­nym omi­ja­niu gów­na

wysze­dłem po sól i poczu­łem się jak ten
któ­re­go po nic inne­go wysłać nie moż­na.