O danc

Pod­cza­szy spu­ści­ła sło­wa z uwię­zi, lecz zacho­wa­ła nad nimi dys­kret­ną wła­dzę, każąc im np. tań­czyć „na ucho” po węgier­sku.

Jerzy Jar­nie­wicz

Poezja Anny Pod­cza­szy war­ta jest uwa­gi m.in. dla­te­go, że prze­ła­mu­je nega­tyw­ny ste­reo­typ poezji kobie­cej, nie ule­ga­jąc przy tym śle­po poku­sie pisa­nia po męsku. Oby tak dalej.

Mar­ta Pod­gór­nik

Świet­ny debiut!

Zbi­gniew Machej

Wier­sze, któ­re pisze Anna Pod­cza­szy, są oso­bli­we i nie­po­ko­ją­ce. W języ­ku total­nie meta­fo­rycz­nym szy­fru­je zapis prze­żyć bar­dzo oso­bi­stych. Chce, żeby­śmy poczu­li, a nie dowie­dzie­li się, i sta­ra się prze­ka­zać dużo, ale nie odsło­nić za wie­le. Widać, że nie w otwar­tość, bez­po­śred­niość i czy­tel­ność Anna Pod­cza­szy ma ocho­tę inwe­sto­wać – już raczej w stę­żo­ną emo­cjo­nal­ność, nie­po­kój i wie­lo­znacz­ność. (…) Nie­tu­zin­ko­wa postać nam się poja­wi­ła.

Michał Cichy