O Antologii hałasu

Czas prze­szły doko­na­ny – tą gra­ma­tycz­ną for­mu­łą moż­na by ochrzcić wier­sze Rafa­ła Sko­niecz­ne­go. Tek­sty pozba­wio­ne nostal­gicz­nej pozło­ty. Ema­nu­ją­ce gorz­ką wie­dzą o prze­mi­ja­niu i roz­kła­dzie, jaką dys­po­nu­je sądo­wy pato­log doko­nu­ją­cy sek­cji zwłok. W wier­szach zebra­nych w Anto­lo­gię hała­su błysz­czy tur­pizm, igra­ją ze sobą nama­cal­ny kon­kret i mię­si­sta iro­nia. Jed­nak przede wszyst­kim obcu­je­my z doj­rza­łą świa­do­mo­ścią, dla któ­rej mło­dość nie sta­je się źró­dłem arka­dyj­skich wes­tchnień, a prze­szłość nigdy nie bywa pod­sta­rza­łą damą doma­ga­ją­cą się ado­ra­cji.

Tomasz Fijał­kow­ski

Czyż­by wie­le hała­su o nic? W zasa­dzie – naj­do­słow­niej tak. Bo w Anto­lo­gii hała­su Rafał Sko­niecz­ny robi afe­rę o to naj­gło­śniej­sze Nic: śmierć w wodzie, samo­bój­cze sko­ki i pra­gnie­nie lotu pro­sto w słoń­ce, zło­dziej­skie wybry­ki w miesz­ka­niu, po któ­rych pozo­sta­ją nie­do­pał­ki i trze­ba je dopa­lić. Jak widać, hałas dobrze robi naszym śmier­ciom.

Anna Kału­ża

Gdy sły­szy się w radiu Depe­che Mode od razu wia­do­mo, że to wła­śnie ten zespół. Pomi­mo róż­nych tona­cji i odcie­ni zespół zawsze zgrab­nie poru­sza się w swej oso­bli­wej, spe­cy­ficz­nej mie­szan­ce deka­den­cji, poczu­cia entro­pii i nie­uchron­no­ści koń­ca, ale jed­no­cze­śnie głę­bo­kiej wia­ry w to, że gdzieś tam, za hory­zon­tem następ­nej prze­gra­nej spra­wy, ist­nie­je miłość, któ­ra ma szan­sę nas wszyst­kich zba­wić. Ta muzy­ka ma rytm, w któ­rym możesz się zapo­mnieć i chłód, któ­ry zapo­mnieć ci nie da. Cóż wię­cej? Poezja Rafa­ła Sko­niecz­ne­go jest taka sama.

Rafał Der­da

Sone­ty Sko­niecz­ne­go chcą two­rzyć mit. Mit powsta­wa­nia, two­rze­nia, doj­rze­wa­nia. W utwo­rach tych mit dzie­ciń­stwa sta­je się legen­dą o szczę­ściu. Autor jest niby kro­ni­ka­rzem, któ­ry namięt­nie i pre­cy­zyj­nie spi­su­je swój intym­ny, lecz uni­wer­sal­ny apo­kryf o prze­mi­ja­ją­cym cza­sie.

Łukasz Jarosz