Teraz będziemy spać, leżeć bez ruchu lub ubierzemy się na powrót

W łódce świtu

zbu­dziw­szy się w łód­ce
świ­tu, zoba­czy­łem że ląd
jest pusty, i musia­łem

o tym pomy­śleć, pomy­śla­łem
o wszyst­kich ostrze­że­niach,
o wszyst­kich zna­kach, z któ­rych

żaden mnie stąd
nie wywie­dzie, żaden
mnie tam nie zawie­dzie.

Podróżując z miejsca w miejsce

Za mną nic i nic przede mną;
gdy zatrzy­masz się o zmierz­chu
nie­bo będzie jed­nym rumo­wi­skiem,

gdy usły­szysz jak spóź­nio­ne pta­ki
śpie­wa­ją zmę­czo­ny­mi gar­dła­mi
pomyśl o tym, że to miło, iż

wie­dząc, że przy­je­dziesz
spać nie poszły, by przy­wi­tać cie­bie,
któ­ry wędru­jesz z miej­sca w miej­sce

gdy póź­ne popo­łu­dnie
odpły­wa ku lasom, gdy nic
nie ma jakie­goś spe­cjal­ne­go zna­cze­nia.

Zawsze ten sam obraz

Zawsze ten sam obraz -
naga wyła­niasz się z jesien­nych rzek,
two­je cia­ło paru­je, okry­te desz­czem,
opa­da­ją z cie­bie nie­bie­sko­sza­re kro­ple,
gdy mówisz
liście spa­da­ją, roz­sy­pu­ją się.

Zawsze obraz two­ich pier­si,
moc­nych jak wodo­ro­sty,
od doty­ku drżą­cych; obok ryba
sio­stra; two­je nie­bie­skie cia­ło, twój
podą­ża­ją­cy cień,
dwa wid­ma oglą­da­ne z odle­głej pro­me­na­dy
przez trwoż­li­wych gapiów.

Ten sam obraz
choć jezio­ro oto­czo­ne teraz papro­cia­mi
a przez mgłę widać tyl­ko
tłum kochan­ków idą­cych za nagą
zni­ka­ją­cą bez śla­du w zaka­mar­kach świ­tu.

Wiersz napisany na ulicy w pewien deszczowy wieczór

Wszyst­ko, co zgu­bi­łem, znów się odna­la­zło.
W ustach poczu­łem smak wina.
Ser­ce było mi robacz­kiem świę­to­jań­skim;
Uno­si­ło się ze śmie­chem w naj­czar­niej­szym mro­ku.

Było wie­le powo­dów, dla któ­rych tak się sta­ło.
Ale nie chcia­łem się nad nimi gło­wić.
Mógł­bym prze­cież powie­dzieć, że to przez two­je oczy,
Albo dla­te­go, że wypi­łem coś cał­kiem od rze­czy.

Żaden powód nie wystar­czał,
Żaden powód nicze­go nie wyja­śniał;
Sza­ra oko­li­ca poże­ra­ła moją radość,
któ­rej jed­nak było dla wszyst­kich w nad­mia­rze.

Wypra­wio­no ucztę; świat
Stał się nagle jadal­ny.
I był tu zawsze, żeby go sma­ko­wać.

I za cholerę żadnej taksówki

Bez sen­su tak nie wie­dzieć, dokąd teraz pójść.

Uli­ce leżą na tobie jak jesien­ny płaszcz.
Nie­któ­re domy to kum­ple, nie­któ­rych domów
Już się nie odwie­dza.
Sta­re roman­se czy­ha­ją w bra­mach, za okna­mi
Sta­rze­ją się kobie­ty. Zastój.

Odrzu­ci­łeś morze zapro­szeń,
Nie odbie­ra­łeś tele­fo­nów, odma­wia­łeś
Tym, któ­rzy na cie­bie liczy­li.
Jak roz­bi­tek na wyspie, któ­rą sam wymy­śli­łeś,
Sła­łeś sygna­ły, pra­gnie­nia.

Wiesz, że dzi­siaj chcesz pójść
Dokąd­kol­wiek, ale co po takiej wie­dzy?
Nie zabio­rą cię tam pocią­gi,
Czer­wo­ne busy się nie zatrzy­ma­ją,
I za cho­le­rę żad­nej tak­sów­ki.

Rzeczy nieważne

Co koty pamię­ta­ją z dni?

Pamię­ta­ją, jak wra­ca się z zim­na,
i miej­sce naj­cie­plej­sze, i gdzie dosta­ją jeść.
I gdzie zada­no im ból, pamię­ta­ją wro­gów,
ner­wo­wość pta­ków, cie­płe opa­ry zie­mi,
uży­tecz­ność kurzu.
Pamię­ta­ją skrzy­pie­nie łóż­ka, krok
wła­ści­cie­la,
smak ryby, cudow­ną śmie­ta­nę.
Koty pamię­ta­ją z dni to, co waż­ne.
Wspo­mnie­niom bez war­to­ści pozwa­la­ją odejść
i zapa­da­ją w sen moc­niej­szy niż my,
któ­rym pęka ser­ce, bo pamię­ta­my
tyle rze­czy nie­waż­nych.