Teraz będziemy spać, leżeć bez ruchu lub ubierzemy się na powrót

W łódce świtu

zbudziwszy się w łódce
świtu, zobaczyłem że ląd
jest pusty, i musiałem

o tym pomyśleć, pomyślałem
o wszystkich ostrzeżeniach,
o wszystkich znakach, z których

żaden mnie stąd
nie wywiedzie, żaden
mnie tam nie zawiedzie.

Podróżując z miejsca w miejsce

Za mną nic i nic przede mną;
gdy zatrzymasz się o zmierzchu
niebo będzie jednym rumowiskiem,

gdy usłyszysz jak spóźnione ptaki
śpiewają zmęczonymi gardłami
pomyśl o tym, że to miło, iż

wiedząc, że przyjedziesz
spać nie poszły, by przywitać ciebie,
który wędrujesz z miejsca w miejsce

gdy późne popołudnie
odpływa ku lasom, gdy nic
nie ma jakiegoś specjalnego znaczenia.

Zawsze ten sam obraz

Zawsze ten sam obraz –
naga wyłaniasz się z jesiennych rzek,
twoje ciało paruje, okryte deszczem,
opadają z ciebie niebieskoszare krople,
gdy mówisz
liście spadają, rozsypują się.

Zawsze obraz twoich piersi,
mocnych jak wodorosty,
od dotyku drżących; obok ryba
siostra; twoje niebieskie ciało, twój
podążający cień,
dwa widma oglądane z odległej promenady
przez trwożliwych gapiów.

Ten sam obraz
choć jezioro otoczone teraz paprociami
a przez mgłę widać tylko
tłum kochanków idących za nagą
znikającą bez śladu w zakamarkach świtu.

Wiersz napisany na ulicy w pewien deszczowy wieczór

Wszystko, co zgubiłem, znów się odnalazło.
W ustach poczułem smak wina.
Serce było mi robaczkiem świętojańskim;
Unosiło się ze śmiechem w najczarniejszym mroku.

Było wiele powodów, dla których tak się stało.
Ale nie chciałem się nad nimi głowić.
Mógłbym przecież powiedzieć, że to przez twoje oczy,
Albo dlatego, że wypiłem coś całkiem od rzeczy.

Żaden powód nie wystarczał,
Żaden powód niczego nie wyjaśniał;
Szara okolica pożerała moją radość,
której jednak było dla wszystkich w nadmiarze.

Wyprawiono ucztę; świat
Stał się nagle jadalny.
I był tu zawsze, żeby go smakować.

I za cholerę żadnej taksówki

Bez sensu tak nie wiedzieć, dokąd teraz pójść.

Ulice leżą na tobie jak jesienny płaszcz.
Niektóre domy to kumple, niektórych domów
Już się nie odwiedza.
Stare romanse czyhają w bramach, za oknami
Starzeją się kobiety. Zastój.

Odrzuciłeś morze zaproszeń,
Nie odbierałeś telefonów, odmawiałeś
Tym, którzy na ciebie liczyli.
Jak rozbitek na wyspie, którą sam wymyśliłeś,
Słałeś sygnały, pragnienia.

Wiesz, że dzisiaj chcesz pójść
Dokądkolwiek, ale co po takiej wiedzy?
Nie zabiorą cię tam pociągi,
Czerwone busy się nie zatrzymają,
I za cholerę żadnej taksówki.

Rzeczy nieważne

Co koty pamiętają z dni?

Pamiętają, jak wraca się z zimna,
i miejsce najcieplejsze, i gdzie dostają jeść.
I gdzie zadano im ból, pamiętają wrogów,
nerwowość ptaków, ciepłe opary ziemi,
użyteczność kurzu.
Pamiętają skrzypienie łóżka, krok
właściciela,
smak ryby, cudowną śmietanę.
Koty pamiętają z dni to, co ważne.
Wspomnieniom bez wartości pozwalają odejść
i zapadają w sen mocniejszy niż my,
którym pęka serce, bo pamiętamy
tyle rzeczy nieważnych.