Waruj

autoodzysk
(Widka, szapoba!)

coś win­na? jak się dziś nie masz
w cudzych metra­żach wyra­żeń?
za mikre apa­na­że ile dźwi­gasz świa­tów?

co cię przy­gważ­dża znu­że­niem
koź­licz­ko ofiar­na? co ci przy­znaj
spło­nę­ło w domo­wym ogni­sku?

to nie majak że mijasz nijak
w bie­da-try­bie nama­cal­nych namia­stek
w gła­skach trosk się zasta­rasz na szrot

na zło­dziej­ce pod kor­cem
skwier­czy od doskwie­rań: kto kre­wi
na wymia­nie by się kto uwłasz­czał?

wrze mas mus: chwi­le cha­paj służ­ko trwa­nia
na panew­ce spraw palą­cych
dro­ga pani traw się wątlej

jak mam to prze­zro­czy­ste osza­co­wać z prze­cen?
jak pod­wę­dzić w sły­szal­ność ści­szo­ny fabrycz­nie
wrzask?

w imię cór­ki mowy wią­za­nej nie odma­wiaj
zapi­suj na pamięć
na co w koń­cu mno­ży nas czas

dla właściwej postawy

dober­man­ka gdy dobrze
uło­żo­na nie uja­da
z pań­skiej łaski
w rodo­wo­dzie dzie­dzi­czy
zaszczu­cie i zwar­tą
syl­wet­kę na pokaz
za sko­blem kar­nie
skam­le bez pod­szerst­ka
lojal­na w kłę­bie
spę­ta­na dys­tynk­cją
lędź­wi pozo­sta­nie
raso­wą front­man­ką
do obro­ny i stró­żo­wa­nia
towa­rzy­ska i pra­cu­ją­ca
odgry­zać się nie będzie
lecz pro­wa­dzo­na nie­wpraw­nie
wypad­nie z musz­try śli­nia­nek
w agre­sję na tle lęko­wym
zasłu­żo­na wypo­wie
posłuch po roz­pruw
uwa­żaj bo

ska­cze do gar­dła

[Muzeum Źle Wypcha­nych Zwie­rząt, eks­po­nat nr 279]

lico/mizdra

A
jak się tobie widzę

opra­wio­na w roz­chył
stu­dzo­na na pra­wi­dle
po zbuch­to­wa­ne powło­ki

kie­dy spło­szy­łam w sobie pło­wą grzej­ną łanię
łowio­ną na mikot gło­su wła­sne­go czy go jesz­cze usły­szę
cudze­go gdy zwo­łał mnie wab
lękli­wy pisk koź­lę­cia lizaw­ka przy paśni­ku

kie­dy dałam się dorwać na dodniów­ce z nagan­ką
z zasiad­ki zanę­cić z ambo­ny obie­lić w przy­tul­ne i ciche
wszyst­ko co mia­łam w sobie
szorst­kie i dzi­kie jak wycie ruj­nej wade­ry

kie­dy się we mnie przy­odzia­łeś cały
na pano­sze­nie two­je i nico­wa­nie tego
co prze­cież nie licu­je bo zbyt­nio naro­wi­ste
więc teraz roz­włó­czo­ne w patro­chy i naro­gi

kie­dy skro­ba­na z tka­nek od stro­ny odmię­snej
miz­drzę do cie­bie lustra jasny deseń
gar­bu­jesz mnie w chłon­ny zamsz
okien­ny i krysz­ta­ło­wy

kie­dy wstrzą­sa­ny dresz­czem
czy­ścisz swój instru­ment
zdo­bycz­ne usta zdo­bi ostat­ni kęs sło­wa

A
jak się widzę sobie

Myto

Na pro­gu mojej mowy zatrzy­mam cię,
zanim przej­dziesz. Zanim, toku­jąc,
prze­rwiesz. To jest gra­ni­ca, do któ­rej
dałam sobie kla­ro­wać. Pra­wić pro­tek­cjo­na­ły,
usy­piać poła­jan­ką. Dani­nę pła­ci­łam więk­szą.
Dama – trans­ak­cja wią­za­na. Pan mógł,
więc się o mnie upo­mniał u dru­gie­go obja­śnie­pa­na.

Lecz odtąd się już nie da dzia­łać polu­bow­nie. Choć­by
naszym żywio­łem dotąd nie był sprze­ciw. To jest.
Dome­stic noir. Pło­chli­we pach! Czy sły­szysz? Ja też.
Nad­cho­dzą kor­ne furie. Drą się, któ­re dyga­ły. Prą rysy
na wyku­szach. To drżą posa­dy w Niż­nych Potu­li­cach.
To tęt­no tłu­czo­nych stłu­mień. Co grzę­zło w gar­dle,
wycho­dzi na jaw. Na wid­nych zbo­czach ple­nią się czyst­ki.