Waruj

autoodzysk
(Widka, szapoba!)

coś winna? jak się dziś nie masz
w cudzych metrażach wyrażeń?
za mikre apanaże ile dźwigasz światów?

co cię przygważdża znużeniem
koźliczko ofiarna? co ci przyznaj
spłonęło w domowym ognisku?

to nie majak że mijasz nijak
w bieda-trybie namacalnych namiastek
w głaskach trosk się zastarasz na szrot

na złodziejce pod korcem
skwierczy od doskwierań: kto krewi
na wymianie by się kto uwłaszczał?

wrze mas mus: chwile chapaj służko trwania
na panewce spraw palących
droga pani traw się wątlej

jak mam to przezroczyste oszacować z przecen?
jak podwędzić w słyszalność ściszony fabrycznie
wrzask?

w imię córki mowy wiązanej nie odmawiaj
zapisuj na pamięć
na co w końcu mnoży nas czas

dla właściwej postawy

dobermanka gdy dobrze
ułożona nie ujada
z pańskiej łaski
w rodowodzie dziedziczy
zaszczucie i zwartą
sylwetkę na pokaz
za skoblem karnie
skamle bez podszerstka
lojalna w kłębie
spętana dystynkcją
lędźwi pozostanie
rasową frontmanką
do obrony i stróżowania
towarzyska i pracująca
odgryzać się nie będzie
lecz prowadzona niewprawnie
wypadnie z musztry ślinianek
w agresję na tle lękowym
zasłużona wypowie
posłuch po rozpruw
uważaj bo

skacze do gardła

[Muzeum Źle Wypchanych Zwierząt, eksponat nr 279]

lico/mizdra

A
jak się tobie widzę

oprawiona w rozchył
studzona na prawidle
po zbuchtowane powłoki

kiedy spłoszyłam w sobie płową grzejną łanię
łowioną na mikot głosu własnego czy go jeszcze usłyszę
cudzego gdy zwołał mnie wab
lękliwy pisk koźlęcia lizawka przy paśniku

kiedy dałam się dorwać na dodniówce z naganką
z zasiadki zanęcić z ambony obielić w przytulne i ciche
wszystko co miałam w sobie
szorstkie i dzikie jak wycie rujnej wadery

kiedy się we mnie przyodziałeś cały
na panoszenie twoje i nicowanie tego
co przecież nie licuje bo zbytnio narowiste
więc teraz rozwłóczone w patrochy i narogi

kiedy skrobana z tkanek od strony odmięsnej
mizdrzę do ciebie lustra jasny deseń
garbujesz mnie w chłonny zamsz
okienny i kryształowy

kiedy wstrząsany dreszczem
czyścisz swój instrument
zdobyczne usta zdobi ostatni kęs słowa

A
jak się widzę sobie

Myto

Na progu mojej mowy zatrzymam cię,
zanim przejdziesz. Zanim, tokując,
przerwiesz. To jest granica, do której
dałam sobie klarować. Prawić protekcjonały,
usypiać połajanką. Daninę płaciłam większą.
Dama – transakcja wiązana. Pan mógł,
więc się o mnie upomniał u drugiego objaśniepana.

Lecz odtąd się już nie da działać polubownie. Choćby
naszym żywiołem dotąd nie był sprzeciw. To jest.
Domestic noir. Płochliwe pach! Czy słyszysz? Ja też.
Nadchodzą korne furie. Drą się, które dygały. Prą rysy
na wykuszach. To drżą posady w Niżnych Potulicach.
To tętno tłuczonych stłumień. Co grzęzło w gardle,
wychodzi na jaw. Na widnych zboczach plenią się czystki.