Andrzej Falkiewicz o książce ta chwila

DOKĄD MNIE MOJE MYŚLENIE POWIEZIE? Poza tę książkę? Poza każdą książkę? A – jeżeli już jestem poza tą książką? Poza każdą książką?

Zacząłem pisać, żeby się sobie bardziej podobać, ba – żeby móc nie czuć do siebie wstrętu. Kilkanaście książek, kilka milionów pisarskich znaków… – co teraz czuję? Co powinienem czuć?

Niepokoi mnie, że wciąż czuję się mądrzejszy od książki, którą piszę. Czekam na moment, kiedy to książka zacznie być mądrzejsza ode mnie – kiedy będzie „wiedziała lepiej”, podyktuje mi własne rygory i wymagania. Przez ostatni miesiąc przygotowuję drugie wydanie takim ściegiem: dla Janka Stolarczyka i łapię się na tym, że nową książkę – już prawie gotową – powielam według wzoru tamtej. Cień na oku, cień na oczach. Ciągle nie wiem, jak ta moja już-prawie-gotowa „chce być napisana”. Od jej woli zależę. […]

PISARZ. OKRESY ŻYCIA: niejasne i trudne do zapisania, ale chcące być zapisane dzieciństwo, pogranicze dzieciństwa podczas wojny w Warszawie, coś jak pierwsza menstruacja u dziewczyny, liczne jej ślady w tej książce i innych, prawie nieobecna wczesna dorosłość po wojnie, kiedy z powodu choroby ojca mozoliłem się z jego fabryką, nieobecna fizyka, potem ekonomia na studiach, jak i czy obecna choroba psychiczna w dwu nawrotach – nie wiem, różni różnie mówią, moja pierwsza w życiu samodzielność w Koszalinie i nasze z Kry początki (Koszalin, Słupsk), które próbowałem tu zapisać, ale się rozmyły, wrocławski decydujący pisarsko okres życia ukryty, prawie w całości zaszyfrowany, szyfrowany w wielu książkach (jego początki za piecem u mamy około roku 1958, sztuczne ognie umysłu, daremne race filozofii – też szyfrowane! – mętne międzyludzkie osocze, prawo go nie uładzi, nie jest go w stanie wyklarować!) i domknięcie koła: staruszek jawnie pisze swą książkę w Puszczykowie, w willi odziedziczonej po rodzicach. Ogród z niebezpiecznie wysokimi drzewami (grożące upadkiem drzewa iglaste!), murowany okazały dom, 78-letni chudy człowiek, około 6 milionów znaków pisarskich rozmieszczonych w książkach. To, co na pewno zostało po rodzicach aż potąd. Φ.