O Trapie

Czyż­by Trap był pró­bą prze­my­tu Rim­bau­da do świa­ta han­dlu, wol­ne­go i pozba­wio­ne­go „wyrzu­tów sumie­nia”, pla­nem prze­pro­wadz­ki bla­de­go Nemecz­ka na obsza­ry żują­cych kokę, zamia­rem wpusz­cze­nia potom­ków Wil­ka ste­po­we­go do war­szaw­skie­go zoo i wie­lu takich wła­śnie iro­nicz­nych trans­fe­rów? Może tak być. Mar­cin Sen­dec­ki opo­wia­da w naj­now­szej książ­ce o świe­cie trans­ak­cji, któ­rym rzą­dzi zasa­da „coś za coś”. Ale swo­jej fra­zy nie chce zbyt szyb­ko wymie­niać na coś inne­go: na cho­dli­we ide­olo­gicz­nie obra­zy czy na este­tycz­nie przy­jem­ne figu­ry; opóź­nia więc zawar­cie umo­wy z naszy­mi potrze­ba­mi, któ­re uczy­nią z języ­ka obie­go­wą mone­tę. I to opóź­nie­nie, cza­sem brzmią­ce, jak „Kit. Fant. Trap”, bar­dzo przy­po­mi­na Szul­ki­now­skie „O‑Bi, O‑Ba”.

Anna Kału­ża

Trap to pułap­ka. Jed­ni powie­dzą, że pułap­ka rze­czy­wi­sto­ści. Inni – że pułap­ka języ­ka. I jed­ni, i dru­dzy będą mie­li rację, ponie­waż rze­czy­wi­sto­ści od języ­ka nie da się tutaj oddzie­lić.

Grze­gorz Jan­ko­wicz

Sko­ro jest trap, musi być okręt (zapew­ne „o ośmiu żaglach / I czter­dzie­stu arma­tach”), albo sta­tek, nie­chyb­nie pija­ny, sko­ro mamy Rim­bau­da („Rim­baud w prze­my­śle”). Sko­ro jest trap, może być też trop: na przy­kład trop wil­ka z „Naj­star­sze­go w Euro­pie” albo ślad Woł­gi z wier­sza „W Boże Naro­dze­nie w Toma­szo­wie”, albo też trop Phi­li­pa Sid­neya w „Tan­gu”, któ­re jest jak­by „mrocz­ną i zwy­rod­nia­łą” sio­strą bliź­niacz­ką „Ye Goatherd Gods”, słyn­nej podwój­nej sesty­ny angiel­skie­go poety. Moc­ny pro­gram: tan­go, fant, kit, skrót, trucht, trap.

Adam Zdro­dow­ski

Widzi i opi­su­je. Bar­dzo czuj­nie i przy­tom­nie. Nie nego­cju­je ze świa­tem przed­sta­wio­nym, godzi się na nie­go. Jest gorz­ko. Kłu­je, dra­pie czy­tel­ni­ka w oczy. Nie dla naiw­nia­ków.

Julia Szy­cho­wiak

Mar­cin Sen­dec­ki ewi­dent­nie w for­mie, jak zawsze wyra­fi­no­wa­ny, nie­cny i iro­nicz­ny. Zwin­ny język i uciecz­ka w zawią­za­ną dal. Czy­tel­ni­ku, trap się, trap.

Kamil Zając

Wier­sze Sen­dec­kie­go kolej­ny raz opie­ra­ją się pobież­nym ana­li­zom i śpiesz­nym komen­ta­rzom. Tytuł Trap nie­wie­le poma­ga, książ­ka jest zapad­nią języ­ka, w któ­rą zwa­bio­ny ocze­ki­wa­niem łatwej lek­tu­ry czy­tel­nik wpa­da, daje się uwieść melo­diom, dyso­nan­som, ali­te­ra­cjom. „Nie może to być?” pyta poeta w wier­szu „Wią­zan­ka”, i odpo­wia­da kil­ka stron dalej: „Ja jestem uro­kli­wym zakąt­kiem”. Trze­ba tyl­ko przejść po tra­pie powierz­chow­nych sko­ja­rzeń i pew­nie wkro­czyć na sta­tek, na któ­rym głos kapi­ta­na Sen­dec­kie­go zabie­rze w dzi­ką i dziw­ną podróż, omi­ja­jąc mie­li­zny, pły­ci­zny języ­ko­we. A gdzie w tym wszyst­kim sens? Pomi­dor. Ma mokry nos.

Bar­tosz Sadul­ski