Marta Podgórnik

nawroty

oblizać rdzę jak łyżeczkę wyciągniętą z głębi
tortu, jak spierzchnięte wargi na przystanku.
wychodzę, wołam autobus, nadsłuchuję odpowiedzi.
jak zawsze bezskutecznie. teraz to on mnie woła.

przyśpieszać jak tempo w finale, kiedy tuż tuż
trzeba się zwijać. dzwonek do drzwi, udawanie, że
nas nie ma. złowrogi szczęk zamka, szybki odwrót,
jak nawrót choroby znowu przystanek. po powrocie

gryźć pościel jak mysz kabel, wysączając nadmiar
śliny kącikami ust. na pragnienie zardzewiały
kran, z wiszącą jedną kroplą szarego śluzu. nie
ma wyboru. zlizana wilgoć rozcieńcza smak w ustach.

Komiks autorstwa Joanny Łańcuckiej

Zuzanna Ginczanka

Przypowieść

Raz się zeszedł niemowa z niemową,
by się wspólną rozerwać rozmową,

i zaczęli rozmawiać – bez słowa,
jak to zwykle z niemową niemowa.

Rozmawiali ze sobą – na migi,
na szturchańce, na miny i figi,

i od słowa takiego do słowa
na tor śliski wkroczyła rozmowa.

Jeden palce ułożył w nożyce,
a znaczyło to: – Cóż w polityce?

Drugi mrugnął, a każdy to wie,
że mruganie takie znaczy: – Źle!

Wtedy pierwszy uśmiechnął się czule,
lecz ten uśmiech powiadał: – Precz z królem!

Więc i drugi uśmiechnął się, lecz
i ten uśmiech także mówił: – Precz!

Tak się zaczął ten spisek dziwaczny,
uśmiechnięty, mrugnięty, dwuznaczny,

i już z całej królewskiej ziemi
wielkim tłumem nadciągnęli niemi.

Utworzyli z niemową na czele
taki pochód jakich, jest niewiele,

zbuntowany, rozkrzyczany na migi,
cały gniew wkładający – w podrygi.

A gdy przyszedł, czyniąc mały hałas,
cały pochód pod królewski pałac,

sam król wyszedł na balkon złocony,
żeby spojrzeć na tłum niezliczony.

Potem wysłał trzech pachołków sprośnych,
którzy głos mieli głośny, donośny,

żeby z tłumu wyciągnęli szyje
i krzyknęli: – Evviva! Niech żyje!

I uśmiechnął się król i dziękował,
i dukaty niemym rozdarował,

a tłum milczał, milczał jak zaklęty,
bowiem mowę i głos miał odjęty.

I tak stał zbuntowany na migi,
cały gniew wkładający w podrygi,

aż na koniec się rozszedł bez słowa
jeden z drugim milczący niemowa.

Komiks autorstwa Judyty Mierczak

Agnieszka Wolny-Hamkało

zaćmienie

Woda cofa się do otwartych przerębli.
Pies pręży grzbiet cicho i wrogo
pod twoim oknem. Chłopiec
w pobliżu zgubił strupek –
obrócił się w liściach
jak policyjny kogut.
Szukał słowa: coś,
co nie było miłością,
tylko wyścigiem mott.

Wstał, ogolił się, kupił
bułeczkę z przeceny
i poszedł pod twoje okno.
Namacał gniazdo, w gnieździe kluczyk.
Szukał słowa i znalazł.
Zaskoczyło go to.

Komiks autorstwa Moniki Nowak

Marta Podgórnik

oddział

leżę tu i co chwila sięgam między uda.
można od tego oszaleć. pościel się lepi
do skóry jak nasączone klejem tapety
do porowatych ścian.

te wszystkie wydzieliny – ślina na poduszce,
ropa w kącikach oczu, czasem, rzadziej,
krew. i słowa. to nie jest naturalne pisać
wiersze, ktoś powiedział.

łazienka jak średniowieczna izba tortur.
nos na kafelkach. maksymalne naprężenie,
przyznałabym się teraz do wszystkiego,
kto chce posłuchać?

lekarz z niezapisaną historią choroby się
wyłania. za nim prowadzą moją kroplówkę,
cewnik i talerz tabletek. żartują, że mocz
jest treściwy po

mojej wczorajszej lekturze – „schizma” na
szpitalnej szafce. jak ma się kurwa
motywację, to się wszystko zniesie. ja nie
mam kurwa motywacji.

wiem, że to oddział niedoszłych młodych
samobójców, z których tylko paru naprawdę
chciało umrzeć, nie rozróżniam ich jednak
od reszty.

Komiks autorstwa Oktawii Ogniew

Julia Fiedorczuk

Czekając na telefon

Nie uwierzysz, księżyc
sam zajrzał mi w okno;
był z plasteliny i miał
czerwone włosy.
Potem pewnie zasnęłam
bo teraz w oknie siedzi
tłusta czarna chmura.

Komiks autorstwa Grety Samuel

Julia Fiedorczuk

Nocą tańczyłam do utraty tchu

są takie słowa, w których mnie już nie ma.
nic nie zostało tylko popiół popiół
i noc w kolorze wina, bezdenna jak wino
i twoje ciemne oko, księżycu.

nocą serce tańczyło w ażurowej klatce
jak motyl w katedrze czyjejś ciepłej dłoni
(te kobiety wykiełkują w sezonie roztopów)
ciepła dłoń zaciśnięta w pięść.

białe paprocie na martwych jeziorach.
ostrze nowiu na żebrach, żeby mogło tańczyć,
serce,
garść pijanych gwiazd na obrusie z mgły.

Warszawa, listopad 2010

Komiks autorstwa Agnieszki Świętek

Kamila Pawluś

sjesto, do widzenia

na kolejowym moście bujany horyzont. kto by chciał
na żywioł zostać tu, gdzie sampler małego miasta
rasuje pokrzywy. tylko my, nikt po nas butów równie krzywo
nie będzie stawiał na tych ścieżynkach na niby.
leżymy w zwale słońca, żerując po sobie,
gdzieś od spodu dobywa się grypsera ryb.
gruntowny przegląd brzegów, żadnego wodowskazu,
tylko rojące się w głębi wyspy, wysepki, łachy,
odnogi i kępy, nad którymi ciała wbite w gremiał rzeki.
Charlie Chan w kajaku płynie w naszą stronę.

Komiks autorstwa Katarzyny Balickiej

Kornelia Piela

Mała i dinozaury

Mała płacze. Wyginęły dinozaury.
Mała płacze. Mama też wyginie.
Mała wyginie po mamie.

Łza rozmazuje ślady starego flamastra.
I przyjdzie potop, i zaleje ziemię.
I uderzy wielki meteoryt, i zmiażdży wszystkie dinozaury.
Mała pomalowała meteoryt na różowo.

Ta książeczka jest już nieodpowiednia dla jej wieku.
Dorosła. Przestała kolorować. Dopiero
teraz zauważa: obrazek wymaga uzupełnień.
Dorysowuje kir wokół zielonej łapki triceratopsa.
Kir to ta czarna kokardka, córeczko.

Komiks autorstwa Magdaleny Chojnowskiej

Justyna Bargielska

Pinktronic

Akurat w Jędrzejowie nic nie robiliśmy,
chociaż na wyjeździe liczy się podwójnie.
Ale mieli już swoje wielbłądy,
sklep z dziwnymi kolczykami i klub abstynenta,
porozstawiane po kwadracie jak w monopolu.
To była pora, w której idzie się do pracy
na czwartą zmianę. Miałam wtedy tyle siebie,
że spokojnie mogłam ci to wszystko kupić.

Trzymam ten sen na samych koniuszkach
rzęs. Też mam dzieci w różnych miejscach,
w różnych snach i piosenkach, ale ten hymn
celularny będę trzymać dla ciebie.

Komiks autorstwa Liwii Dzierżawy

Justyna Bargielska

Pole bawełny

To musiał być dzień Bożego Ciała. Starsza kobieta
wiodła za sobą okazałą downicę: córciu, córciu,
gdy umrę, co się z tobą stanie. A ja nie mogłam ci
starsza obiecać kobieto, że jej nie zjemy, niedokładnie znam zwyczaje
mojego gatunku, nie na tyle dokładnie.
Widuję nas, jak przystajemy na rogach ulic,
wyjmujemy z portfeli zdjęcia budynków krytych złotymi kopułami
i pokazujemy je sobie nawzajem, mężczyźni i kobiety,
starzy i młodzi, ale czy tęskniąc, czy grożąc, nie wiem.
To musiał być ten dzień, wzdłuż torów
albo skrajem parku szedł mężczyzna w brązowej marynarce,
niósł piłkarzyki główkami do dołu
i nic na to nie poradzę, ale słońce, ono chyliło się ku zachodowi.

Komiks autorstwa Karoliny Zalewskiej

Anna Podczaszy

Niewzruszenie

Powalona wierzba rośnie teraz poziomo.
Chciwie wypiłam butelkę wody, od razu całą.
Wszystko w tym roku jest szybsze – mamy maj
a już kwitną lipy, topola otrząsa się z puchu.

Z czarnego kina wyszłam, gdy z ust
bohaterów właśnie się snuł szept, że czasem,
że zdaje się, że pięknie, że sekundy, że tuż tuż,
a jeszcze tyle melodii, które na mnie grają!

Mam miasto jak na dłoni, mogę wróżyć ze strun
przecinających łąkę. Nie ma odwrotu, dobrze.
Te drzewa obojętne są na kształt, pozycję.
Rosną. Niewzruszenie, chętnie.

Komiks autorstwa Anny Krztoń

Julia Fiedorczuk

Kochankowie na niebieskim tle

Takie przestrzenie, gdzie się bez skrupułów
leje dzikie światło, to z powodu słońca (które jest dziurą
w wielkim worku lawy). Strefa skrzydeł –
mocny, stabilny, prosty lot i błyskawiczne
zejście w dół, prawie swobodny spadek masy
na cel.

I skąd tam oni? Nad dachami, nad głowami drzew?
Ponad umorusaną wykładziną chmur?
Jakiż to dziwny pojazd, napędzany snami, ich tam wyniósł?

Bliscy ziemi, spoglądamy w górę.
Bezmiar ma na policzku biały opatrunek.
Skoro musimy zniknąć, to we dwoje:
pustka przy pustce, jedna para skrzydeł.

I nura: niebo, morze, piach
cała wyspa kwiatów.

Komiks autorstwa Marty Kubiczek