Nagłówek 1

Czy żyjemy w czasach końca krytyki literackiej? – pytają inicjatorzy debaty. Tak. Podobnie jak żyjemy w czasach końca historii i końca człowieka. I podobnie jak historia i człowiek, także krytyka literacka przeżyje swój koniec i będzie trwać dalej. Pytanie: w jakiej formie?

Moje osobiste doświadczenia związane z byciem krytykiem we współczesnej Polsce opisałem jakieś dwa lata temu w felietonie zatytułowanym – zupełnie nieprzypadkowo – Frajerskie zajęcie, opublikowanym na łamach „Twórczości” (tekst dostępny na moim blogu Szkice ciurkiem).

Reasumując tamte wywody: zajmowanie się krytyką literacką jest zajęciem czasochłonnym (często kilka dni czyta się grubaśną książkę, potem poświęca się dobrych kilka lub kilkanaście godzin na napisanie recenzji), nieopłacalnym finansowo (za którą to recenzję otrzymuje się, powiedzmy, 98 złotych albo zgoła nic, jak to się zdarza w dobie internetu), niewdzięcznym (kiedy się pisze, co się naprawdę myśli – gest w każdych czasach ryzykowny – ludzie się nierzadko obrażają), blokującym potencję twórczą (człowiek się rozwija i ma do powiedzenia coraz więcej, a tymczasem żąda się od niego coraz krótszych tekstów), odbierającym wiarę w człowieka (redakcje często w ogóle nie odpowiadają na wysyłane im teksty) itd.przeważnie także literackich, polach – działań.

Można przyjąć, że każda z Karpowiczowskich sztuk ma swój ukryty kod przestrzenny związany z miejscami, w których poeta umieszczał akcję.

Nagłówek 2

Nagłówek 2

nagłówek 3

nagłówek 4